Vandaag liep ik een ochtend mee met een bijzondere juf op leuke school in Breukelen.
Snuffelen aan dat wat ik in de toekomst graag betaald zou doen; leerkracht zijn in het basisonderwijs.
Waar ik deze ochtend vooral van genoot was de kinderen die mij nog herkenden van een jaar geleden.
Toen deed ik een pilot bij deze juf voor het kleuterfotoproject 'Kleine Kiek op reis'.
'
Waar is Kiek?'
' Kijk mam de moeder van Kiek is op school!'
Bij het 'spelen en werken' waren er 2 kleuters die hun vlinderwerkje nog niet af hadden gemaakt.
Ik keek met open ogen toe hoe K en L met prikpen en priklap gaten uit de kartonnen vlinder prikte.
De oudste vond het niet leuk en prikte te grote stappen, hij moest er steeds weer gaatjes tussen prikken en toen was het zover, de stukje karton konden uit de vleugels 'geritst'.
Hij plakte snel vloeipapier achter de gaten en klaar was K.
De veel jongere L (net 4 jaar) prikte keurig regelmatige gaatjes zo dicht bij elkaar dat het stuk karton al los ging.
Het lijmen ging hem moeilijker af, je kon zien dat hij nog niet vaak geplakt had.
Hij koos alleen gele blaadjes achter de gaatjes, en is er echt een uur met het afmaken van zijn vlinder bezig geweest, heel geconcentreerd.
Zo zag het eruit.
Ze leerden een techniek, en dat was ook het doel. De fijne motoriek werd geoefend.
Heel creatief vond ik het niet, maar een aantal andere kinderen waren tijdens het spelen en werken aan het schilderen, met
papier een poppenhuis maken en knipsels aan het maken.
(Ik vroeg me toch af waarom ze niet zelf een vlinder mochten tekenen op het zwarte papier, en ook zelf de gaten mochten verzinnen.)
Dit soort verschillen ga ik vast tegenkomen tijdens mijn nieuwe studie.
Oh ja, kleuter J zal aan mijn billen en keek me aan en zei
,' ik dacht dat jij juf A was want jouw billen voelen hetzelfde '.
Kleuters zijn lekker direct.
Ineke
