Alleen de tenen jubelen

Om me heen heb ik een vriendinnen club. Ik zie ze veel en soms weinig maar dat maakt niet uit.
Heb met allen heel dichtbij contact, apps, mail , post sturen en ze hebben allemaal een vaste plek in mijn hart. Dat is fijn, en zo waardevol.

Vanavond bijgepraat met vriendin S, ze woonde vroeger in de straat, en inmiddels al helemaal ingeburgerd in Bunnik. Beide veel te vertellen.


Ondertussen haakte ik weer verder aan een kleed. Zat lekker onder een ander kleedje op de bank, en omdat dat kleed steeds van mijn benen glijd steek ik altijd mijn tenen door de gaten ( het kleed is natuurlijk eigenlijk te klein).
En dat, dat van die tenen schijnt er echt bijzonder vreemd uit te zien aldus mijn vriendin. Ik schijn ook nogal jubel tenen te hebben (zelfs in sokken schijnt dat op te vallen).

Ik geef toe, geen geweldige foto, maar het straalt wel gezelligheid uit toch? En warmte. En  bijpraten en bijkomen. En de tenen jubelen nog,de rest even niet......

Oh ja Pap, bedankt voor die tenen . . . . . ik heb er twee overgedragen aan zoon K.

Ineke