Brief

Liefste  Carolien,

Denk nou niet dat ik je elke dag een brief ga schrijven op mijn blog maar vandaag kan het toch niet anders.
Zo'n eerste dag na je overlijden is wel even wennen. Ik vraag me steeds af of het echt is.
Niet dat ik je elke dag belde, maar we stuurden elkaar vaak mailtjes, zinnetjes en foto's.
Van een rijtje mooie stenen, een weerspiegeling, een kudde drijvende blaadjes in de sloot, of een aardbei in de vorm van een hart. Ik deed net als jij aan Herrekijken.
Trots liet ik afgelopen maanden de boeken zien die jij had geschreven (zoon J is 'Kopstoot' aan het herlezen, dat is zijn manier om met jou bezig te zijn nu).

Waar ben je nu eigenlijk? Rare vraag, ik weet dat je prachtig ligt opgebaard met de mooie zilveren armband om van onze club van 3 ( H, jij en ik).
Maar waar ben jij?
Ik kom bij dit soort vragen nooit tot een antwoord, en kan niks anders dan denken dat je op een hele fijne lichtblauwe plek bent met veel weerspiegelingen.
En natuurlijk op je eigen plekje in mijn hart. Ik heb daar gewoon een kamertje voor je ingericht. En vandaag zit je daar wel heel aanwezig te zijn.

Vanmorgen nam ik een stoere stap, ja ja
Ik had een stage sollicitatiegesprek op een school in Houten en besloot er toch gewoon heen te gaan ( ook al was ik erg verdrietig).
Met jou in mijn hart ( in dat kamertje met de deur dicht, want ik laat me deze dagen enorm door jouw afleiden) ben ik toch gegaan.
Het gesprek was leuk en ik heb de stage! Ik had je dat graag nu even ge-appt. . . .
Jij kon als geen ander dingen doen als je helemaal niet lekker in je vel zat. Met zoveel wilskracht!
En je inspireerde mij enorm stappen te nemen, dingen van een andere kant te bekijken en  je wilde zo graag  'geven'.
Gelukkig wist je me ook te vinden als je verdriet had, of twijfels, en dan liet je je graag verwennen.
En die humor, dat samen lachen....

Thuisgekomen had zoon J 'troost kibbeling' voor me gekocht , maar de pret was kort.
Mijn nieuwe mobiel gleed uit de hoes en heb nu een grote ster op het scherm.
Wat moest ik ervan huilen. Oef, wat was ik kwaad. Daarna nog een schaaltje op de grond, en belde zoon K dat zijn fiets was gestolen.
Maar dit zijn maar materiële zaken. Toch?

Er ligt een enveloppe klaar voor je ouders met foto's en een brief, ik zal ze regelmatig post blijven sturen.
Dat weet je hè?
Ik mis je met heel mijn hart en met heel mijn hebben en houwen, na zoveel  jaar vriendschap weet ik nog niet zo goed hoe dat moet.
Over een paar dagen jouw herdenking, je hebt er zelf van alles voor bedacht. Je kon afgelopen half jaar met zoveel wilskracht en positiviteit beslissingen nemen. Tot het eind had je de regie zelf in handen.

Geen klusdagen meer met ons klusclubje.
Niet samen oud worden, geen projecten meer samen, niet meer een hele mooie tas maken voor jou.
Maar wel hele fijne herinneringen, héél veel. Dank je wel lieverd voor alles wat je me gegeven hebt.


Ineke

PS. ik weet het Caro, schrijven kon jij zoveel beter......