Ik fietste vanmorgen even naar de bloemenmarkt en ontdekte dat alles afgelopen weken gewoon was doorgegaan, en dat was fijn.
De hele dag schoten er mooie momenten binnen van de herdenking en begrafenis van Carolien.
Die prachtige scheepswerf ( Kromhout Amsterdam) met overal ramen en mooie oude motoren.
Daar middenin lag ze in een rieten mand, omgeven door meer dan 300 mensen voor wie ze zoveel betekend heeft.
Muziek, film, foto's, tekst, zang, poëzie, kunst, alles wisselde elkaar af, en alles kwam mooi bij elkaar.
Het verhaal van Carolien is verteld. Hoe verdrietig ook, hoe het missen nu echt gaat beginnen, alles was vol met liefde die dag.
Ze had een brief aan zichzelf geschreven, die werd ook voorgelezen. Dat was zo'n prachtige brief, ze kon zo prachtig schrijven.
Na afloop van de herdenking vormden we een grote haag buiten. Carolien werd naar buiten gedragen, en vanaf dat moment begon de zon te schijnen.
Een grote stoet fietsers begeleidde de auto met Carolien naar de begraafplaats.Dwars door Amsterdam. Met voorop Rogier.
Op de begraafplaats was een gat onder een lindeboom gegraven, een prachtige plek.
Een slungelige (waarschijnlijk heel aardige) man met vaag groen pak regelde dat de mand op de goede plek in het gat terecht kwam. Het was net een typetje uit Koot en Bie. Alsof het geregisseerd was.
We hadden tussen tranen door lol om die man. Noem je dit nu de grafdelver, of zouden andere mannen in groene pakken het gat gegraven hebben.
We hadden allemaal een witte steen gekregen, en daar een woord op geschreven.
En al die stenen kreeg ze mee in en op haar graf.
Terwijl er nog een tekst werd voorgelezen zat er een merel in de Lindeboom, en dat was niet zomaar een merel. Zomaar keihard floot hij zijn lied, weet niet of het iedereen opviel, maar mijn lief en ik luisterde goed naar die merel.
'bedankt voor de mooie dag' klonk in zijn lied.
Het was echt een dag vol verdriet, maar ook een inspirerende dag. En al die mensen zijn door Carolien samen gebracht. Carolien legde graag verbindingen tussen mensen.
Maar het begon ook vandaag, het echte missen.
Ik zag iets en wilde dat naar haar sturen. En ik had nog een vraag over haar brief, en wilde nog vertellen hoe bijzonder haar neefje en nichtje hadden bijgedragen aan de herdenking.
Het is echt, heel echt.
Ik ben een gelukkig mens, en met Carolien in mijn hart kan ik het echte missen aan.
Ineke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten