Afgelopen weken zat ik helemaal in een serie, heb uren lang ( tussen studie en huiselijke leven door) gekeken.
Nu is het drie jaargangen verder, en ik ben er mee gestopt.
Voor velen is zo'n serie heerlijk, voor mij ook als ik bezig ben, maar ik kan het niet meer loslaten.
Kan die beelden niet meer uit mijn hoofd zetten, als ik naar beneden loop denk ik dat ik in hun huis de trap afloop. En als ik een stem hoor denk ik dat het één van de personages is.
Zelfs 's nachts droom ik van het leven daar. . . . .
Toen ging de vrouwelijke hoofdpersoon ook nog onverwacht dood. Wat een drama, en ik was totaal van slag ( natuurlijk omdat ik nog erg bezig ben met het verwerken van de dood van Carolien)Dus ik stop ermee, heb nog 5 jaargangen liggen van deze serie, maar het kost me teveel
Dan is beelddenker zijn echt te intensief.
Ze dronken in de serie altijd thee uit deze gezellige theepot.
En elke keer moest ik lachen om de gehaakte theemuts.
Het zag er zo Nederlands uit, terwijl de serie zich afspeelt in Australië.
Haken ze daar ook?
Huh?
Ik voel me net een gehaakte muts, kan niet eens lekker een serie kijken zonder daar doodmoe en te betrokken bij te raken.
Ineke
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten