En ik bleef stil

Vanmorgen fietste ik met mijn mand vol plantjes van de bloemenmarkt naar huis. Onderweg genoot ik extra van wat zag en besefte.
Al sinds mijn 19e jaar woon ik in Utrecht, vandaag op de fiets genoot ik van de oude grote bomen, historische gebouwen, oude sterrenwacht, de locomotieven op het terrein van spoorwegmuseum, het bloeiende fluitenkruid langs de singel. Wat ben ik blij met Utrecht.

Ik reed een stukje door een volksbuurt, mensen op bankjes in hun betegelde tuintjes, echte geboren en getogen Utrechters.

Plotseling viel me op dat er ME busjes stonden, en ik zag politie te paard, politiebusjes, er leek wat aan de hand.
Bij het stoplicht vroeg ik het aan een man op een scooter.
Hij antwoordde in plat Utregs..........

Dat er een demonstratie was tegen het inrichten van een asielzoekers centrum aan de Koningsweg. Hij baalde dat ze voor zijn huis verzamelden voor de demonstratie, dat zette zijn wijkkie weet in zo'n kwaad daglicht. 'Dat is niet fijn lijkt me'; zei ik nog inlevend.

Vervolgens zei hij dat hij het er natuurlijk wel mee eens was en dat het maar een afgelopen moest zijn 800 miljoen aan die teringlijers te geven.
Hij kon het weten, hij werkte in de zorg en zag dat de ouderen in Nederland dat geld nodig hadden.
Oprotten dus met die goudzoekers.
Ik bleef stil.
Het licht ging op groen.
Ik stapte op mijn fiets en was totaal verbijsterd.
Eigenlijk was ik gewoon van slag.
In mijn hart nam ik het op voor de initiatieven in Nederland om vluchtelingen welkom te heten, maar ik kreeg het niet gezegd.....
Opeens voelde ik de moed zakken, zoveel mensen die niet de mogelijkheid hebben goed na te denken over deze problematiek. Het niet van allerlei kanten kunnen bekijken. Ze zien het gewoon zwart wit.
Hoe moet dat toch?
Ik weet het niet.
Ik heet iedereen welkom en wil me daar voor inzetten.