Een periode waarin veel veranderd en gebeurd is.
Ondertussen blijf ik altijd dingen verzinnen, maken, fotograferen, delen en zien.
Waarom blog ik eigenlijk? Gewoon voor mezelf, en voor de lezers die mij vinden.
De ene dag lezen 60 mensen het bericht en de andere dag 150.
Ik verdien niet aan deze blog, daar heb ik hem geloof ik niet zo goed op ingericht en ik heb ook geen 1000 volgers.
Het blijft voor mij een venster naar buiten.
Vandaag fietste ik naar de stad, dat is voor mij richting de Domtoren. Zo fijn is dat, die grote prachtige Dom. De zon scheen, terrasjes waren nog redelijk vol. Achter me fietste een meisje en een man.
'dat pony paardje had een leerling meegenomen op dierendag en liep gewoon door de gangen van de school'
Neeeee, opa, is dat echt waar of vertel je weer verhalen?'
Dit is echt waar hoor, het was zo bijzonder dat ik het nooit vergeet, het liep zelfs gewoon een trapje af in de gang.
Dat zou ik leuk vinden gewoon een pony op school, zooo lieieeeeeeeeef!
Heb je nog meer van dat soort herinneringen van jouw werk op school?
Ja heel veel lieverd.
Wil je die dan allemaal aan mij vertellen opa? Dat je zoveel hebt meegemaakt toen je leraar was...
Zomaar op de fiets kreeg ik dit mee. Omdat ik op moest letten en rechtsaf sloeg kon ik niet meer kijken hoe ze eruit zagen. Maar de stemmen hoorde ik nog toen ik het opschreef.
Ik zwaaide af en toe naar een bekende en kocht iets bij de drogist waar ze me al jaren kennen.
Utrecht voelde vandaag echt als een dorp.
Op de terugweg fiets ik vanaf de Oudegracht het Ledig Erf op en reed langs het gebouw van de Universiteit waar vriendin S werkt. Altijd kijk ik fietsend naar boven in de hoop dat ze in haar werkkamer zit en we even zwaaien. Meestal stop ik even, bel haar en kijk zwaaiend naar boven.
Zij neemt op en kijkt al direct naar buiten. Zwaai zwaai en tot snel.
Wat een heerlijk gesprek. En gefeliciteerd met je 1500 ste blogbericht.
BeantwoordenVerwijderen