Dobberen

Dat de liefde soms zo teer maakt.
Dat het weerzien van je nu O zo gelukkige zoon zorgt voor verdriet.
Dat je dan voelt dat je hem meer gemist hebt dan je dacht.
Dat je opeens weer weet hoe naar het was dat die zoon, voor zijn grote zoektocht (in maart 2015), zijn draai niet kon vinden.
Dat weggaan uit Nederland hem het allerfijnst leek. Dat je hem daarin ondersteunde maar erg moest loslaten.
En nu is hij gelukkig in werk net reizen en met zijn vriendin Charlie.

En dat DAT je dan zo overvalt als je hem na 14 maanden weer om je heen hebt.
Ach....
En dat de overgang, de restverschijnselen van de burnout en  restjes griep en een nieuwe baan niet helpen bij dat gevoel.

Wat heb ik nu te doen?
Rust en regelmaat (maakt mij die reinheid uit).
Een klein leven leiden vol liefde en een fijne baan. En heel veel zon om bij te komen.
Het vaart vanzelf weer voorbij.

Met een stiekem verlangen naar liggen op een schommelend bootje op kalme zee.