Gênant maar toch....

Een week geleden liep ik met Pitou door de steeg (ja ja ze loopt al een klein rondje mee door de steeg).
Er liep een glurende jongen die zijn fiets pakte en wegreed.
Nog geen 4 minuten later ( ja het steegrondje met Pitou is heel kort), zie ik hem over een schutting springen met een gestolen krat in zijn hand. Ik stond 10 meter van hem af en we keken elkaar aan.
Hij stopte even...en ik?
Ik stak van wal :  ik schreeuwde en maakte hem duidelijk dat dit toch wel het toppunt was.  Mijn taalgebruik was nogal ordinair dus op een gegeven moment hield ik maar op.
Hij zei wat vage dingen en stapte op zijn fiets. Ik liep naar huis en belde de politie.

Nou zeg....zo doe ik dus in zo'n situatie. Ik was niet bang maar liep ook niet naar hem toe.
Ik handelde goed door 112 te bellen.
Maar ik was er nog wel erg mee bezig.
Had hij die 4 euro statiegeld van zo'n krat echt nodig?
Had ik anders kunnen reageren?
Ik had naar hem toe kunnen lopen met mijn waakhond (Hi Hi) en kunnen vragen of hij de krat even terug in die tuin wilde zetten .

Ik deed wat ik deed.
Was toch blij dat niemand mijn stortvloed aan onaardige woorden gehoord heeft.
Teminste, dat blijf ik hopen.