Ik verlangde naar Jaro en Charlie, dit zomerse weer hadden we vier weken samen meegemaakt, samen bij elkaar en nu is het soms zo wennen zonder.
Die weken kookte zij elke dag voor ons, echt heerlijk. Ik moest dan muziek opzetten en gewoon 'zijn' tot ze ons de maaltijd serveerden.
Dus vandaag besloot ik één van hun lekkere maaltijden te maken.
Runderreepjes , rode uien, stukjes broccoli, knoflook samen wokken en daarna zwarte bonen wok saus toevoegen. Deze prut over zilvervliesrijst en smullen maar.
Ondertussen chatte ik wat met Jaro: zij werken, koken met verse dingen van de markt en genieten op dit moment van een plek in Marokko.
Ik chatte dat ik ze miste en dat dat gevoel er is omdat ik zo ontzettend van ze hou, omdat we het samen zo fijn hadden afgelopen weken. En dat het nog best lang duurt voordat ik ze weer zou zien: voorjaar 2018.
Missen is eigenlijk het voelen van liefde voor degene die niet nabij is.
Zo kan ik mijn ouders soms echt missen. Dan wil ik gewoon een bakkie met ze doen, of naar de markt met mijn moeder ( maar zeeland is te ver voor een bakkie).
En zo is er nog meer te missen, alleen maar omdat ik zo voel hoe fijn ik het heb met de 'gemisten' .
Niet iedereen begrijpt dat van mij geloof ik. Het missen is geen drama.
Toen Jaro geboren was ging ik na 10 weken weer werken voor 3 dagen per week. Ik miste hem maar dat gevoel was eigenlijk heerlijk, of rijk. Dat ik thuis een zoon had, gewoon een eigen zoon.
Dat missen was een verlangen en daardoor kon ik gewoon wapperend werken met uitzicht op het weerzien.
Klinkt fijn toch?
Missen als iemand van wie je zo hield er niet meer is, is echt andere koek. Dan heb je het te doen met de liefde die je voelt voor die persoon en met de herinneringen. Dat heb ik deze maand met Carolien, 4 jaar geleden overleden, en overal in huis en in mezelf is ze nog zo aanwezig.
Toch bij het luisteren naar haar muziek voel ik liefde, samen met het gemis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten