Ondeugende picknick

Vriendin H was jarig en ik zou met haar picknicken. Aan het water in de schaduw was het doel. Achterin de auto stonden vrolijk bloeiende tuinplanten die ze voor haar verjaardag zou krijgen van mij.
Ik haalde haar op in Amsterdam en ze wees de weg naar een mooie plek.
Aan de Amstel is een begraafplaats: 'Zorgvlied'. Daar ligt onder andere Annie M.G. Schmidt begraven. Niet onder andere maar ik bedoel o.a.
Er was net een dode aangekomen in een grote grijze auto. Daarbij hoorden ook een rij andere auto's.  We bevonden ons ertussen en ik parkeerde mijn auto (kleine van stuk) heel knap op een klein plekje.
Om ons heen stapte donker en chique geklede mensen uit. Sommigen met bloemen.
Kan dit wel vroeg ik aan H. Misschien moeten er plekken overblijven voor andere bezoekers.
Ja hoor zei H zelfverzekerd, we komen voor Annie. Maar eerst moeten we nog  even eten.
Dat klonk goed.
We gedroegen ons als kinderen, waren blij dat we er niet uitbundig gekleurd uitzagen.
We stapten uit, mand onder de arm en binnen 1 minuut zaten we aan de Amstel. 
Precies tussen de begraafplaats en de Amstel.
We aten en dronken en hadden elkaar toch weer veel te vertellen. (Ik had 4 dagen daarvoor nog 20 km met haar gefietst).
Er voeren bootjes voorbij en af en toe een eend. Achter ons werd begraven en herdacht.
Ik dacht aan Annie Schmidt.
Zij zou deze actie heel leuk gevonden hebben. Parkeren alsof je naar begraafplaats gaat en dan gewoon lekker picknicken aan het water. Dat doen vriendinnen.

Zo zei zij:

Een beetje dwarsheid maakt het leven leuk.

En ook :

Vergeet nooit het kind in jezelf.

Daaraan denkende genoten we nog meer.
Na een uur terug naar de auto. H weer naar haar werk gebracht en met een lach op mijn gezicht naar huis gereden.

Alles kan, als je het maar met respect doet.