Ze was er weer, de dame met de groene jurk

Eindelijk zon in de tuin, dus buiten tussen de stokrozen een kopje koffie.

 

Al snel kreeg ik het idee dat er iemand naar me keek, en daar zat ze.

De dame in de groene jurk. Dat was alweer een tijd geleden. Sinds mijn ontslag in juli 2012 duikt ze soms op. Altijd goede tips, aanwijzingen, lieve woorden maar ook kritisch, twijfels, het willen weten en zorgen voor verwarring.

Ze valt nooit zo erg op.

Maar we genoten beide zichtbaar van de zon en de prachtige natuur in de tuin.

Ook zij keek omhoog naar moeder merel die gewoon even van haar nest ging om een rondje te vliegen en na 5 minuten weer terug naar haar nest ging zitten.

Ik zuchtte wat, voelde alles wegzakken: de dip van vorige week, de zorgen om werk en inkomen, maar ook een zucht over hoe het toch allemaal moet in het leven.
'zucht maar 'zei ze. 'laat maar los',  'Nu is nu'
Ze had gelijk, de tuin, de warme zon en de ontspanning die ik weer te pakken had waren het waard om niet te piekeren.

's Middags betrapte ze me weer zingend, ja echt waar. Ging vanzelf.

Druk was ik met het maken van vilten tassen, opeens had ik allemaal bestellingen, en met mijn handen bezig zijn was opeens weer heerlijk.

En de dame met de groene jurk? Die lag plots in de blauwe lobelia te zonnen.
Zij doet aan voluit leven.