Liefdevol leven

Al vele malen schreef ik er een blog over.
De band met mijn 'oppasmeiden'.
Toen ik student was was er op mijn stage instelling een hoogzwangere collega met een verlegen dochtertje van 5.
Ik maakte makkelijk contact met haar en zo kwam het ervan dat ik de oppas werd van S. en baby V.
Een paar dagdelen per week en ook soms in het weekend.
Ik ging echt bij het fijne gezin horen.
Ik kon altijd bij hen terecht en ik was er ook voor hen.
De kinderen werden groot,oppassen hield op. Uiteindelijk kreeg ik zelf kinderen.
De meiden hebben paar keer op mijn jongens gepast en het contact is altijd fijn en bijzonder gebleven.
Nu heeft S. een dochter van 3 en is ze zwanger. Wat geniet ik daarvan.
Ik ervaar een soort van oma gevoel. Net als ik eerder kon oefenen in het verzorgen en omgaan van kinderen toen zij zo klein waren. En van de ouders van S. zie ik hoe zij grootouders zijn.
Bij hun heb ik ook meegemaakt hoe het was dat hun ouders oud werden en stierven.
Is dit nog te snappen?
Het zijn een soort (halve)generaties die na elkaar komen.
Ookal zie ik ze niet bij regelmaat, er is contact en voor mij is het een band voor altijd.
En ik weet ook zeker dat we nog van alles gaan meemaken samen.
Zou ik ooit oma worden?
Hoe ga ik mijn ouders verliezen?
Enzovoorts

Dit voelt als familie, liefdevolle band voor altijd.
Daar ben ik mee bezig deze periode. Wat ik aan liefde allemaal heb opgebouwd om me heen. Wat ik me rijk voel daarmee.
En ik voel dat ook mijn jongens dit meebeleven. Je leeft je kinderen het liefdevolle leven zo goed mogelijk voor.
Zo heb ik het ook van mijn ouders geleerd.

Vandaag bracht ik bij kleine E. 4 zelfgemaakte rokjes. Tussen het Mollaby's naaien roetste ik ook wat rokjes in elkaar.
Wat was ze er blij mee! Zo leuk.
En wat was het fijn met haar en haar moeder S. koffie te drinken.