Ver dichtbij

Deze tekst kwam ik weer tegen. En na 1746 blog berichten weet ik niet meer of ik het al eens op mijn blog geplaatst heb.

Maar er staat zoveel in,  in zo'n korte zin.
Bij mijn reizende zoon heb ik dat aan den lijve ervaren. Als moeder kun je je niet voorstellen dat juist jouw kind zo'n keuze maakt buiten Nederland te gaan wonen,  te reizen. Zeker als je zelf geen reiziger bent.
Maar op het moment dat hij gelukkig is ben ik dat ook. Ik maak me nooit zo'n zorgen over ongelukken oid. Maar als je weet dat iemand van wie je zoveel houdt niet gelukkig is, dan is ver weg tè ver weg. nu hij zo happy is kan ik van hem genieten. Zijn kleine berichtjes in de vroege ochtend,  tegelijktijd bellen met beeld als we aan het koken zijn. 

Nu ik er zo over nadenk hebben mijn ouders mij dat geleerd. Wij verhuisden van Alkmaar naar Vlissingen, en familie woonde verspreid over het land.
We zagen familie niet zo vaak als we wilden. Maar mijn moeder zei altijd dat ieder zijn eigen weg kiest en dat ze vond dat wij dat ook moesten doen. 

En echt,  'gewoon' effe een bakkie doen bij mijn ouders dat kan ik soms enorm missen. Maar ze voelen zo dichtbij. En dat gaat het om. 

Die ene vriendin die je al vanaf kleuterschool kent, nog steeds in Alkmaar woont. We zien elkaar niet vaak. Het komt er niet van. ..maar deze vriendschap gaat nooit voorbij
Ze voelt dichtbij. En de momenten dat ik aan haar denk en zij mij juist op dat moment een berichtje stuurt. Heerlijk.

Zo zijn er nog veel meer.
Wat kan ik me dan een rijk mens voelen.
Velen ver weg en toch heel dichtbij.  

Wetend dat we aan elkaar denken, en soms op precies hetzelfde moment.