Timmerpret en nog meer

Door mijn werk, momenteel in de buitenschoolse opvang, maak ik in de vakantie soms lange dagen.
De kinderen( 7,8,9 jaar) hebben vakantie en kunnen dan tussen 8.00 en 18.00 uur bij ons terecht. Onze locatie ligt bij de forten langs de wijk, tussen de bomen en aan het water. Dus echt in de natuur (en in Utrecht).
Dus met prachtige gekleurde bomen om me heen zat ik bij het raam klaar met een kopje thee voor de kinderen. Langzaam stroomde de kinderen dinsdag binnen . Zo'n dag start ontspannen, thee drinkend, tekenen, schilderen, Playmobil, lezen in zitzakken en tenten bouwen met lappen en grote knijpers.
De groep was maar klein, 15 kinderen.
Collega meldde zich te laat ziek, de vaatwasser ging kapot, de wasmachine lekte enorm, er vloog een wiel van de rijdende kar waarop fruit thee enzo. Maar het maakte voor de kinderen niet uit.
Het geheimschrift wat ik de avond ervoor nog snel had gemaakt viel ook in de smaak, er werden geheime briefjes naar elkaar geschreven.
Gelukkig kreeg ik er ook één, van een meisje wat moeite met schrijven heeft en voor wie het een echte puzzel was om dit te schrijven.

HWU  AF   YVU  YVAQ CKKR !
WAT   IS     HET   HEIR    LIIK  !
zooo lieff

Daar was ik blij mee, iedereen genoot van spelen, samen zijn, rust en drukte.
En natuurlijk aten we gezonde nootjes (sssst pepernootjes).
's Middags had ik een timmervrouw gehuurd om tafeltjes met de kinderen te maken.
Het resthout was gebracht door onze overburen in het bos, ZOMO, een dagbesteding voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt.
Veertien kinderen timmerden mee, voor één kind was het te spannend, hij had geen zin en speelde liever met de Playmobil. Helemaal in zijn uppie, alles voor hem alleen op het grote kleed. Alles mag.
De rest timmerde zich een slag in de rondte ( in de aparte ruimte gelukkig) en sommige kinderen met de tong uit hun mond. Er werd op duimen geslagen en er werden duimen gekoeld.
Ik hielp mee met mijn kleine boormachientje om soms een stukje voor te boren.
Ze moesten zoveel spijkers slaan dat ik gewoon medelijden kreeg met die dunne armpjes.
Ze waren niet te stoppen. Sommige hadden nog nooit getimmerd ( ja echt waar).
Twee meiden wilden samen een heel hoog smal tafeltje maken, ze woonde 15 stappen van elkaar dus ze zouden het het tafeltje delen. Bij het ophalen zag ik beide moeders verliefd naar het elegante tafeltje kijken (bij wie kon er nou thuis een plant op?).
Na twee uur was het echt tijd voor thee met crackers en fruit.
De timmerruimte moest even gelucht en ik moest ze wegtrekken om ze aan tafel te krijgen.
Innig tevreden smulde ze van het lekkers en er werd nog maar weinig gezegd.
Van de timmervrouw wilde ze nog weten wat ze allemaal gemaakt had in haar leven. hi hi
Rond half 5 waren de tafeltjes klaar en stonden ze te mooi te zijn bij het raam.
En de kinderen?
Verplicht een frisse neus halen, we zitten immers in het bos en meestal spelen ze heel veel buiten.
Dus, terwijl de invaller een buitenspel met kinderen deed moesten de anderen 3 rondjes om het gebouw rennen voor de frisse neus ( ik checkte de neus).

Kinderen zo trots op hun tafeltje, de ouders ook!
en ik ook.
Morgen weer een dag, vuur maken, broodjes bakken, verder doen waar ze zin in hebben.
Timmeren?