Vanzelfsprekend soepeltjes

Als je de natuur bekijkt tijdens een rondje met het hondje of loopje in de tuin dan lijkt het erop alsof de natuur geen 'druk gevoel' kent. Ze groeien, maken knoppen, bloemen, bladeren, en alles volkomen ontspannen. Tenminste dat lijkt het. Wat ik misschien helemaal niet weet is dat de magnolia zich suf heeft gepiekerd toen het maar zo koud bleef en ze niet wist hoe ze er knoppen aan moest krijgen.
Of neem het longkruid, dat kwam steeds boven de grond, en ging kapot door sneeuw en ijs, en moest alle zeilen bijzetten om onder de grond weer nieuwe blaadjes te creëren, en ze weer boven de grond te duwen. Ja, je weet niet wat er in zo'n plant omgaat.

Maar toch, het ziet er allemaal zo ontspannen uit, kleine knopjes worden grote knoppen met een fluwelen hoesje, de bloemen worden dikker, het hoesje (heel zacht, voel maar eens) valt er af, de roze bladeren voelen de frisse lucht en zien de zon en draaien zicht heel langzaam uit.
Allemaal alsof het vanzelfsprekend soepeltjes gaat. Vanzelfsprekend soepeltjes . . . .

Dat klinkt gewoon zo fijn.
Stel je toch voor?
'de studie? och dat gaat vanzelfsprekend soepeltjes', de opvoeding van de jongens? dat gaat zooo vanzelfsprekend soepeltjes!', 'de tuin bijhouden? ach joh, zo ontzettend vanzelfsprekend soepeltjes', en wat te denken van het huishouden. Zoooo soepeltjes

 

Die schoenen, die lopen echt soepeltjes, dat dan weer wel.

Ineke