Werkpret

Zo.
Gevloerd.
Drie lange dagen werken op de Bso in eigen wijk.
In de vakantie werk ik bij de 4,5,6 jarigen.
Een bouwspeeltuin, met mooi gebouw, 40 kinderen en 4 pedagogisch medewerkers.
Ze zijn er dan hele dagen, dus wij ook.
Van 8.00 tot 17.30....
Structuur wordt bepaald door de eetmomenten.
Fruit/groente , lunch, fruit/groente crackers
Dus tel de afwas maar uit.
(en alles eromheen voorbereiden)

Thema kabouters, ik de activiteiten voorbereid en maandag konden we van start.

Kabouter Kluts was zijn vriendjes Drommel en Ggggiebel kwijt.
En dus ook zijn kluts. 
Zoektocht door de groene bouwspeeltuin, om de beurt de gevonden kabouters dragen.
De kinderen maakte allemaal eigen stam-kabouters en speelden de verhalen door.
Een collega met Spaans accent speelde graag mee. Dat is genieten.
Het verhaal vormde zich op allerlei momenten, wij hielden het vuurtje warm.
De kinderen genoten, degene die het allemaal niet geloofden speelden per ongeluk toch mee.
Mini kabouters, kabouter hutjes buiten met takken/bladeren, mini huisjes met takjes en klei, huizen van kartonnen dozen.
En vandaag aten we kabouter eten.
Geen crackers naar toastjes, kleine mini groente, stokbroodjes.
Gesprekken over paddestoelen, kabouter amen, echt of nep en ga zo maar door.

En... Met verzet van de meisjes: ' wij maken geen kabouters met baarden, wij maken meisjes kabouters dus waren liggen de haren en vlechten....'
Oeps

De knoeikabouter was hun naam voor mij.
Tja

In mijn hart

Ze was een paar weken in Nederland omdat haar werk in Schoorl geëxposeerd werd.
Henny Schrijver, al 20 jaar woonachtig in Denemarken,  was mijn docent beeldende vorming in mijn Havo periode in Middelburg.
Zij liet mij inzien hoe je je creatief kon ontwikkelen en je eigenheid daarbij kon inzetten.
Ze boden toen ontzettend veel basis beeldende kunsttechnieken aan waardoor iedereen de kans kreeg om te voelen en kiezen.
Dat was mijn pad, het raakte me en mijn ontwikkeling in dat vak schoot omhoog.
Die bijzondere wijze Henny.
Later in de jaren 80 wilde ik mijn benoembaarheid halen voor videodocent.
Ik maakte een filmproductie over Henny en haar werk als kunstenaar.
We zagen elkaar even weer veel en dat werd ook weer bijzondere tijd.
(ik haalde trouwens mijn benoembaarheid met die film).

We hielden altijd contact, hadden elkaar voor altijd in ons hart gesloten.
Ze is nog steeds kunstenaar en maakt bijzonder schilderwerk.
Ik heb prachtige schilderijen van haar.

We zagen elkaar zondag.
Heerlijk. Een lach en een traan over het levenspad. 
Bijzondere gesprekken, schaterlachen en enorme knuffels.
Daar kan ik weer lang op teren.
En er komt een moment dat ik naar Denemarken rijd om bij haar te logeren.
Wie weet.

Weer aan zee, goed weer

's Middags hadden we een bijzondere afspraak in Schoorl. Daarover later meer.

Dus voor die tijd wilden we naar zee en kozen voor Hargen aan Zee.
Om half 11 liepen we het strand op.
Wat een prachtige omgeving.
Als echte Alkmaarse (de eerste 9 jaar van mijn leven gewoond) voel ik mij altijd zo thuis in die omgeving.
Blauwe lucht, groene duinen en mooi licht zand.
We startten met koffie en daarna kon ik niet meer wachten.
Zo graag wilde ik weer zwemmen.
Afgelopen woensdag zwom ik in Katwijk aan Zee.

En vandaag was het weer heerlijk in de zee.
Zo'n breed uitzicht en dan gewoon de zee in lopen.
Niemand zwom.
B liep stoer een stukkie mee de zee in maar vond het te koud..

In Hargen aan Zee zijn kleine duintjes op het strand. Er is wijds uitzicht, geen kunststeden in beeld. Het voelde als op een eiland.

Drogen op zo'n duintje.

En thuis zag ik dat er L U I boven mijn hoofd stond geschreven in de lucht.
(de foto nam ik willekeurig zonder zicht op het scherm).

Lui.... Na het zwemmen.

Volgende keer over de ontmoeting met mijn oudste bijzondere vriendin.

Frisse meiden club

De moeder, de dochters, de oppas en twee mini meisjes.
Dol ben ik op deze club.
Het begon, denk ik, 32 jaar geleden.
De moeder zocht een oppas voor haar twee meiden.
Ik werd de oppas.
Iedereen werd ouder maar we hielden contact. Ze zitten in mijn hart. Voor altijd.
We hebben samen herinneringen. We groeiden allemaal groter en namen onze eigen hobbels.
Ik kreeg twee jongens, de dochters werden pubers en gingen studeren en kregen hun eigen leven.
Er kwamen twee minimeisjes bij.
Mijn jongens inmiddels ook volwassen.

En zo gaat het maar door.
Voor mij is het een familie om van te houden. Allemaal generaties door elkaar.
Natuurlijk spelen mannen ook een rol.
Maar de moeder, de oppas en de meiden is de club. Met nu ook twee minimeisjes.

Vandaag lunchten, lachten we samen.
Ook soms een traan.
Wat was het weer fijn.

Oh ja een van de dochters krijgt in een jongetje....
Hebben wij weer.
De frisse meiden club en een frisse boy.

Herfstzonpret

Het was al 17.15 uur. Alle 24 kinderen waren buiten rondom het gebouw. Rechts zie je een oud fort van de waterlinie liggen (fort IV). Ons terrein is ruim, groen, een heuvel, takken, beestjes, mollen, klimbomen en ligt aan een fietspad.
Langs het fietspad loopt het water, water wat langs de oude forten loopt.
Daar werk ik dus al 5 mnd 3 middagen per week.
Vandaag dat heerlijke weer: tenten bouwen met touwen lappen en metalen knijpers.
Twee meisjes maken soep van water en gras en blaadjes.
Ze zetten thee en maakten theezakjes van opgevouwen bladeren met een knijper (zo jammer.... geen foto...).
Hun twee stemmetjes praten maar door, over het leven samen in een tent.
'ini wil je ook thee?'

Op een andere plek probeert een jongen een tent te maken met twee lappen en een klimboom. Hij worstelt, loopt rond, kijkt goed naar de tent van de twee meisjes, stoot per ongeluk een paal van hun om.
Tien minuten later komt hij naar me toe.
' kijk ineke zelf gedaan'.
Trots was ie, hij had ook een tent. Kinderen kunnen zoveel zelf oplossen.

De kleine G speelt graag alleen, je ziet dat hij geniet, niet voetballen, maar spelen met schors, klimmen en rondkijken vanaf een heuveltje.

Er wordt ook gevoetbald.
Er is veel voetbal strijd.
Je hebt namelijk in groepen altijd echte voetbalkinderen die alle regels willen naleven, fanatiek zijn en het liefst voetballen.
Daarnaast zijn er kinderen die soms gewoon mee willen voetballen omdat ze het  leuk vinden.
En dat ploft soms.
We hebben bso voetbal regels opgeschreven. Dus die pakken we erbij en daar schaven we aan. Ik begrijp echt niks van voetbal en dat helpt. Ze leggen mij de dingen steeds weer uit.
Snot en tranen weg en ze gaan weer door.

Op een kleed in de zon waren deze meiden bezig. Op dit moment zijn ze enorm aan het haken, en zo ook buien in de herfstzon.
Dat mooie licht, overal spelende kinderen.
Wat een heerlijke middag, samengevat in deze foto.

Zeeën van ontspanning

Vandaag stond met vriendin M dagje Katwijk aan zee gepland.
En net als de vorige keer.......schitterend weer.
Dus we lagen weer op die heerlijke grote kussens bij de strandtent.
Alles heel ontspannen, de zon echt voelen.
Dat vind ik zo genieten.
Bijkletsen.
Niks zeggen.
Gewoon samen kunnen zijn
Alles is goed
echte vriendschap!
Zelf opgebouwd in jaren en weten dat dat altijd zal blijven.

En natuurlijk gingen we zwemmen.
Het zeewater was 16 graden, dat is koud maar als je er gewoon in loopt ga je vanzelf zwemmen.
En dan.......  ontspanning, drijven, zwemmen,  heel ver kunnen kijken...
De zee was rustig dus ik voelde me echt langs het randje van die grote Noordzee zwemmen. Wijds uitzicht.

Drogen in een duinpan, en dan nogmaals op die heerlijk enorme banken liggen en soeo eten.

In januari komt er weer zin dagje.
Wedden dat de zon schijnt?

Van hobbelig naar stromend

Het hobbelige pad met stenen was best een pittig pad.
Gelukkig lag na een kei ook weleens een hoopje grind waar ik dan wat makkelijker overheen trippelde.
Oh ja en soms was er dan toch ook een kuil.
Viel ik er hups gewoon in.
Moest ik daar uitkrabbelen en weer het pad op.
Het is allemaal een enorm proces.
Burn out in combinatie met overgang is natuurlijk geen goed koppel.

Na al die kuilen, kuiltjes, keien, grind, rotsblokken en glibberstenen loop ik nu in stromend water.
Wat heerlijk, ik loop met de stroom mee, af en toe een kuiltje of keitje maar die zijn in een stroom beter te trotseren.

Baan bij de Bso in de natuur met heerlijke kinderen en fijne collega.

En omdat ik daarnaast ook inhoudelijk werk nodig heb om gelukkig te zijn (wil ontwikkelen, verantwoording, me verdiepen, leren) heb ik extra klussen:
- Bso locaties in Urecht inhoudelijk ondersteunen bij herinrichting en (spel) materialen
- lessuggesties schrijven voor Kunst Centraal over verhalen maken met kleuters
-  maandelijks een creatieve activiteit met kinderen (Kids atelier)

Daarnaast verkoop ik zelfgemaakte tassen en lederwaren uit mijn voorraad.
Die is bijna leeg dus vilten tassen in de maak!  Want ik wil zelf blijven scheppen en maken.

Bij deze baan en klussen bepaal ik hoe ik het doe en wat ik wil.
Die rugzak met ervaring gebruik ik om in te zetten en te geven.klinkt goed toch?

Natuurlijk komen er altijd zorgen op je pad.
Maar ik heb het gevoel en de ervaring  weer in een goede stroom te lopen en dan zijn de dingen die op je pad komt makkelijker mee te laten drijven.

Ouderwets haken

De kinderen in mijn bso groep hadden haaknaalden gevonden en wol. Een van hen kon vingerhaken dus ze probeerden hetzelfde maar dan met haaknaald.
Het zag er uit als 'broddelwerk' naar het woord van mijn oma....
Ik vertelde kinderen dat je kon leren soepel haken met je ogen dicht en zelfs ook dekens of beestjes kon leren haken.
Echt?
'Dat willen we'

De dag erna leerde ik 3 meiden losse haken.
(een heuse klus, wat knap dat mijn oma en mijn moeder mij zo goed hebben leren haken bedacht ik me).
Met haaknaald en wol  gingen we aan de slag. Ik probeerde hen te instrueren hoe ze het haakwerk vast moesten houden.
Ze vonden het geweldig.
Hun moeders konden het niet zeiden ze en hun vaders natuurlijk ook niet....
Zo spraken ze erover.

Hun moeders konden niet haken?.......
Dat kon ik me niet voorstellen.
Maar de meiden waren 7 jaar dus hun moeders waren in de dertig......
Zo'n 20 jaar jonger dan ik.
Zouden zij nooit hebben leren haken?
Ik geef toe, mijn zonen kunnen het ook niet.
Maar mijn schoondochter wel.
En de dochters van mijn vriendinnen?
Ook niet echt geloof ik.

Dus volgende week maar weer verder haken.
Dat ik dat heb kunnen aanwakkeren bij ze, dat zou fijn zijn.
Dat ze nooit zeggen: ' Haken? Dat heb ik nooit geleerd'.

Een van de meiden werd opgehaald, ze riep tegen haar moeder dat ze 'ouderwets had leren haken'.
Ouderwets?, vroeg moeder.
Ja, want Ineke leert het ons.

Toch een generatie kloof.