Stempelpret

Er is een nieuw boek uit. Een boek van Gertie Jacquet.  Ooit deed ik stempel-snij-workshop bij haar en genoot ik van haar techniek en inspiratie.
Met stempels en tekeningen maakt zij de meest prachtige kinderboeken.
Maar goed,  dat boek.  Dat wil ik!
Het is net uit dus heb er nog niks van gezien. Maar zulke boeken zijn vooral inspirerend als ze door een kunstenaar zijn gemaakt die naast techniek ook het boek prachtig heeft vormgegeven en voorbeelden geeft over vormgeven met stempels.
Dus...
Het schaap maakte ik tijdens haar workshop. Het is Does . Afgelopen jaren gebruikt bij kleuters. Iedereen een afdruk van Does op zelfgekozen plek op papier, samen verhaal verzinnen over Does. Daarna ontstaan er prachtige tekeningen omdat de kleuters geïnspireerd zijn door Does en hun groepsverhaal en dan vanzelf gaan tekenen.

De theepot was om patronen mee te maken. 

Binnenkort weer stempels snijden,daar heb ik zin in.

Schuur-memoires

De schuur: best ruim met een soort vlonder op 2 meter hoogte.
De schuur was vol.
Zes fietsen en de rest.
Dus het was de hoogste tijd.   Eindelijk.
Alles hebben we eruit gehaald, ik heb zelfs een metalen rek schoongepoetst en een plank gesopt. Schuur gestofzuigd.
De panda vol troep voor het grof vuil.
Foto's gemaakt voor op het prikbord in de wijk. Een schepnet, twee klapstoeltjes, een knikkertegel, 16 dakpannen,  parasolvoet, 2 inklapbare sneeuwschoenen, ...
Op dit moment onderhandel ik met buurtgenoten en is er al wat opgehaald.
Het kost wat moeite maar via ons prikbord  komt er van alles goed terecht .

Maar we vonden nog meer.
Een pak folders......uit 2008.
Oh oh....puber-resten...
Onze oudste zoon folderde in de wijk maar had er al snel genoeg van. In onze schuur is plek om dingen te verstoppen. En dat deed hij . Bij de vorige opruiming ( 8 jaar geleden denk ik) troffen we al 16 pakketten folders aan die daar verstopt waren. Nu lachen we erom maar toen was het wel gênant. Dat zijn van die geheimen tussen onze zonen.
Wat we ook vonden was vuurwerk.
Ook uit die tijd.  De jongens kochten vuurwerk (gelukkig vonden ze dat maar een paar jaar leuk) en dat waren vooral knallers.
Wat wij dan deden was vuurwerk wegnemen en verstoppen in de schuur (ja echt waar).
Op een gegeven moment hadden ze illegale knallers op de kop getikt.
Mijn regel was: als ik illegaal vuurwerk vind wordt dat door mij persoonlijk onklaar gemaakt.
Juist dat jaar trof ik het aan.
De jongens stonden met open mond naar me te kijken, zelfs Bas. Ze vielen stil zegmaar toen ik bezig was vuurwerk in een zak te stoppen, fles shampoo erover leeg te knijpen ,in laten trekken en klaar.
(Shampoo droogt niet dus hele handelvoorgoed verknald.....haha leuk woord).
Moet er nog altijd om grinniken..

Maar we vonden nog twee doosjes knallers vandaag, lagen diep verstopt.

En och och, de  2 skateboards van Jaro en zijn houten golfplank.  Hij deed dat zo graag als klein jochie en was er zo goed in. Die bewaren we natuurlijk.
Net als de slee, een mooie vlieger en deze mooie kiepauto.
( lang geleden tweedehands gekocht om rommelmarkt in Frankrijk in de zomer).

Gênant maar toch....

Een week geleden liep ik met Pitou door de steeg (ja ja ze loopt al een klein rondje mee door de steeg).
Er liep een glurende jongen die zijn fiets pakte en wegreed.
Nog geen 4 minuten later ( ja het steegrondje met Pitou is heel kort), zie ik hem over een schutting springen met een gestolen krat in zijn hand. Ik stond 10 meter van hem af en we keken elkaar aan.
Hij stopte even...en ik?
Ik stak van wal :  ik schreeuwde en maakte hem duidelijk dat dit toch wel het toppunt was.  Mijn taalgebruik was nogal ordinair dus op een gegeven moment hield ik maar op.
Hij zei wat vage dingen en stapte op zijn fiets. Ik liep naar huis en belde de politie.

Nou zeg....zo doe ik dus in zo'n situatie. Ik was niet bang maar liep ook niet naar hem toe.
Ik handelde goed door 112 te bellen.
Maar ik was er nog wel erg mee bezig.
Had hij die 4 euro statiegeld van zo'n krat echt nodig?
Had ik anders kunnen reageren?
Ik had naar hem toe kunnen lopen met mijn waakhond (Hi Hi) en kunnen vragen of hij de krat even terug in die tuin wilde zetten .

Ik deed wat ik deed.
Was toch blij dat niemand mijn stortvloed aan onaardige woorden gehoord heeft.
Teminste, dat blijf ik hopen.

Maandagse maandag

Maandag is de start van een nieuwe week. Dat blijft voor mij lastige dag.
Natuurlijk wil ik graag ook werken.
Maar dat kan niet 'zomaar'. Mijn lijf heeft burnout /overgang omgezet naar angststoornis die ik met een reïntegratie traject zou kunnen overwinnen.
Helaas heb je daar geen recht op als je geen baan hebt, geen inkomen en geen uitkering.
Ik behoord tot een doelgroep waar ik eerder nooit over nagedacht had.
Wat nu?

Net als mijn zoon Kaj heb ik nu ook Pitou in huis . Dat is fijn. Beide laten ze van alles slingeren. ....
Dat blijft opvoeden..

Ondeugende picknick

Vriendin H was jarig en ik zou met haar picknicken. Aan het water in de schaduw was het doel. Achterin de auto stonden vrolijk bloeiende tuinplanten die ze voor haar verjaardag zou krijgen van mij.
Ik haalde haar op in Amsterdam en ze wees de weg naar een mooie plek.
Aan de Amstel is een begraafplaats: 'Zorgvlied'. Daar ligt onder andere Annie M.G. Schmidt begraven. Niet onder andere maar ik bedoel o.a.
Er was net een dode aangekomen in een grote grijze auto. Daarbij hoorden ook een rij andere auto's.  We bevonden ons ertussen en ik parkeerde mijn auto (kleine van stuk) heel knap op een klein plekje.
Om ons heen stapte donker en chique geklede mensen uit. Sommigen met bloemen.
Kan dit wel vroeg ik aan H. Misschien moeten er plekken overblijven voor andere bezoekers.
Ja hoor zei H zelfverzekerd, we komen voor Annie. Maar eerst moeten we nog  even eten.
Dat klonk goed.
We gedroegen ons als kinderen, waren blij dat we er niet uitbundig gekleurd uitzagen.
We stapten uit, mand onder de arm en binnen 1 minuut zaten we aan de Amstel. 
Precies tussen de begraafplaats en de Amstel.
We aten en dronken en hadden elkaar toch weer veel te vertellen. (Ik had 4 dagen daarvoor nog 20 km met haar gefietst).
Er voeren bootjes voorbij en af en toe een eend. Achter ons werd begraven en herdacht.
Ik dacht aan Annie Schmidt.
Zij zou deze actie heel leuk gevonden hebben. Parkeren alsof je naar begraafplaats gaat en dan gewoon lekker picknicken aan het water. Dat doen vriendinnen.

Zo zei zij:

Een beetje dwarsheid maakt het leven leuk.

En ook :

Vergeet nooit het kind in jezelf.

Daaraan denkende genoten we nog meer.
Na een uur terug naar de auto. H weer naar haar werk gebracht en met een lach op mijn gezicht naar huis gereden.

Alles kan, als je het maar met respect doet.

Fruitscooter

Vanmorgen ging ik met zoonlief op de scooter naar de Turkse winkel in andere wijk. Hij had zin in versgebakken broodjes en ik wilde fruit en groente kopen.
Zoveel keus, grote kisten groente en fruit in allemaal frisse kleuren.
Voor ik het wist hadden we tassen vol en kocht ik tot slot ook nog een doos mangos voor 1,99 €. Sommige met een rimpel, een butsje of nog hard. Maar ook die verdienen het om gekocht en opgegeten te worden toch?  Bij onze supermarkt wordt alles met rimpel direct weggegooid.
Ook de geur van verse munt vulde onze neusgaten, het kwam uit een karretje met daarin een grote doos super verse munt.
Maar toen.....bij de scooter.
Geen fietstassen, ik moest er achterop ook bij natuurlijk.
Passen en meten, maar wat hadden we een lol.
Spontaan uitje met zoonlief en deze avond een heerlijke mango- abrikozen-watermeloen salade.

Zomaar een warme donderdag

Ontbijt buiten in de schaduw.
Achterop bij manlief op de scooter van zoonlief en dan onderweg naar tuincentrum zachte band.
Lopen en later oppompen.
Verjaardagspicknick-lunch met jarige vriendin H aan de Amstel in Amsterdam.
Thuis plakkerig tot wind en regen kwamen.
Bakkie met vriendin M onder de parasol in de stromende regen met onweer.
Enorm afgekoeld .
Grote pan paella maken en eten.
Ex collega uit de wijk even helpen aan huis net kostuum voor dochter.
Tuin sproeien, beetje rommelen met foto's  en hangen op de bank net mijn  nieuwe vriendinnetje.

Zo'n dag was het.
Nu waait de frisse wind door het huis.
Kijk ik 'lekker laat'.

En oeps...wasje vergeten op te hangen.

Gossie mikkie

Natuurlijk klaag ik niet over de hitte.
Dat we al zo lang genieten van open tuindeur, alles wat groeit en bloeit in de tuin, een hond die denkt dat de deur altijd open staat (ze is werkelijk van slag als de tuindeur dicht is), buiten eten, mooie wolken en ijsjes is heerlijk.

Maar vandaag kwam ik niet op gang.
Gossie mikkie.
Maar ik klaag niet.
Want grijze regendagen. ...nee.
Dit buitenleven is heerlijk.
Dus morgen zoek ik mijn kladden, lurven, en de HUP factor.
Neem ik mijn stuur en werk ik weer iets van mijn lijstje af.

Altijd vaderdag (en moederdag)

Vaderdag zit niet in mijn/ons systeem( moederdag ook niet).
Mijn vader is mijn vader. Gezond en steeds een jaartje ouder.
Net als ik zelf.
Ik weet nog dat hij 37 werd, net in Zeeland en trots dat ik zijn leeftijd kon onthouden. 37... dat klonk zo oud.

Ooit werd ie 50, dat werd een feestje en ik had een grote kartonnen 'Tiels Flipje' geregeld en voor het huis gezet (mijn vader heet Flip,  Philip).
Een vader van 50....had ik toen.

Nu ben ik die leeftijd al voorbij en is hij ook weer een stuk ouder.

Mijn liefste vader.
En toch geen vaderdag cadeau.
Maar gewoon altijd beseffen dat ik nog zo ontzettend van mijn vader kan genieten.
En dat voelt dan altijd als vaderdag.
Echt waar!

Liefdevol missen

Vandaag wapperde ik wat door de tuin, kocht groente en fruit bij een Turkse winkel en maakte verse tomatensoep.
Ik verlangde naar Jaro en Charlie, dit zomerse weer hadden we vier weken samen meegemaakt, samen bij elkaar en nu is het soms zo wennen zonder.
Die weken kookte zij elke dag voor ons, echt heerlijk. Ik moest dan muziek opzetten en gewoon 'zijn' tot ze ons de maaltijd serveerden.
Dus vandaag besloot ik één van hun lekkere maaltijden te maken.

Runderreepjes , rode uien, stukjes broccoli, knoflook samen wokken en daarna zwarte bonen wok saus toevoegen. Deze prut over zilvervliesrijst en smullen maar.

Ondertussen chatte ik wat met Jaro: zij werken, koken met verse dingen van de markt en genieten op dit moment van een plek in Marokko.
Ik chatte dat ik ze miste en dat dat gevoel er is omdat ik zo ontzettend van ze hou, omdat we het samen zo fijn hadden afgelopen weken. En dat het nog best lang duurt voordat ik ze weer zou zien: voorjaar 2018.

Missen is eigenlijk het voelen van liefde voor degene die niet nabij is.
Zo kan ik mijn ouders soms echt missen. Dan wil ik gewoon een bakkie met ze doen, of naar de markt met mijn moeder ( maar zeeland is te ver voor een bakkie).

En zo is er nog meer te missen, alleen maar omdat ik zo voel hoe fijn ik het heb met de 'gemisten' .
Niet iedereen begrijpt dat van mij geloof ik. Het missen is geen drama.
Toen Jaro geboren was ging ik na 10 weken weer werken voor 3 dagen per week. Ik miste hem maar dat gevoel was eigenlijk heerlijk, of rijk. Dat ik thuis een zoon had, gewoon een eigen zoon.
Dat missen was een verlangen en daardoor kon ik gewoon wapperend werken met uitzicht op het  weerzien.
Klinkt fijn toch?

Missen als iemand van wie je zo hield er niet meer is, is echt andere koek. Dan heb je het te doen met de liefde die je voelt voor die persoon en met de herinneringen. Dat heb ik deze maand met Carolien, 4 jaar geleden overleden, en overal in huis en in mezelf is ze nog zo aanwezig.
Toch bij het luisteren naar haar muziek voel ik liefde, samen met het gemis.






 

Zusjes

Slak schoonheid

Vandaag werkte ik in de voortuin van een vriendin.  Een klus waarmee ik wat verdien.
Vegen, onkruid trekken, mos tussen stenen uitsnijden, reuze klimop snoeien, potten legen en potten vullen.
Terwijl ik bezig was zag ik overal slakken weg rennen,  nou ja schuiven.
Weggejaagd door mijn bezigheden in de tuin. 
Toen dacht ik aan deze foto waarop zoon Jaro een slakje bestudeert. Dat deed hij graag, observeren en alles willen weten over natuur .
Net kwam ik die foto tegen toen ik een andere foto zocht.
Dat is toch geen toeval?!

Pitouti

Het is me wel wat.
Klein gek hondje in huis wat onderzoekt, rent, springt, plast, knuffelt en slaapt.
Ze heeft het naar haar zin in huis en tuin.
En een dagje naar mijn ouders op een camping gaat haar ook goed af.

Nou je merkt het al, voor je het weet praat je over het hondje alsof het een kindje is.
Dan noem je haar geen Pitou maar Pitouti Pitoutia .
Je bent trots als ze buiten plast en gaat zitten voor een brokje.
Je voelt ook dat je haar wilt opvoeden, dat ze doet wat je vraagt.  Dat ze een plezierig opgevoed hondje wordt.
En je weet dat dat vooral door middel van positief belonen gaat. Net als bij kinderen.
Gelukkig is dat bij hondentrainers tegenwoordig ook heel normaal, net als bij de meeste leerkrachten.
Wat heb ik toch veel geleerd van het onderwijs.

Dus we moeten oefenen en uitdagen.
En belonen en spelen.
En negatief gedrag negeren.

En geduld hebben....
Pitou loopt nog niet buiten, staart tussen de benen en na 4 meter weer terug.
Pitou plast nog binnen, en poept in de tuin.
Pitou gromt en blaft naar Kaj de zoon.
Dat laatste is minder en Kaj die zo naar puppy had verlangd vindt dat vreselijk.
Maar de opdracht voor hem van onze personal trainer is: negeren.
En dus heeft Kaj in dit traject ook wat te leren. Hij stelde zelf deze foto voor.
Lief toch ..Hi Hi hi

Toch weer een hondenblog. .. maar dat gekke grappige bruine beestje is zo belangrijk nu.

Belangrijker is natuurlijk dat Jaro en Charlie veilig zijn aangekomen in hun kleine huisje op het platteland van Marokko.

Hartenvondst

Wat ik vond in de tuin.
Nog een heel klein restje van trouwfeestje Jaro en Charlie.
Zij zitten inmiddels op de boot naar Marokko waar ze 6 weken zullen blijven in leuk huisje op mooi plekje.
Best ver, maar fijn in mijn hart.

Wegwezen

Daar gaan ze.
Ik ruim mijn huis met een lijf vol liefde, en af en toe een traan.

Inpakken en ......

Vandaag werd er ingepakt.  Morgen gaan zoon en vrouw, Jaro en Charlie weer verder. Ze zijn nu een maand hier geweest en dat was heerlijk(trouwerij , familie uit Canada etc).
Gezellige samen in een huis met twee honden. Ieder deed zijn ding, zij kookten altijd en we hadden veel pret samen.
Vanavond maakte zij sushi voor ons en mijn vriendin M met dochter . Het laatste avondmaal.
Maar nu zijn ze klaar om te vertrekken en liggen in bed.
Vandaag ging over inpakken en loslaten.
De kleine Pitou had een vermoeden en zat de hele dag op en onder hun bagage.
Wat zullen die honden elkaar missen.
Ik maakte vandaag nog een broek korter, repareerde een muts, maakte een nieuwe leren halsband voor Banana, ruimde van alles op, dat soort dingen.

En nu zit ik alleen beneden met uitzicht op hun spullen. Het voelt goed al is het afscheid zelf niet fijn.
Ik geniet na van alles. Van het uit eten gisteravond (zij trakteerden ons en dat was zo gezellig).
Van de warmte samen.
Dat ik weet dat zij het zo goed hebben samen. Steeds een tijd ergens wonen.
En altijd werken aan opdrachten.
Nu bijkomen.
En morgen de laatste knuffel.

Meidenpret

Dat er al een aantal weken ook een vrouw hier in huis woont is echt heerlijk.
Mijn mannen doen hun best hoor, ze reageren meestal trots op mijn maaksels en ideeën maar zijn er zelf niet zo van.
En er ligt natuurlijk overal van alles, ik noem het ideeën maar zij gebruiken toch ook  bij regelmaat het woord troep.
Maar goed, er is nu een vrouw in huis. Jong, enthousiast, lief, grappig en creatief.
En ontzettend dol op mijn oudste zoon.
Zij ziet alle ideeën liggen, kent het woord troep niet en dat is toch zo fijn.
Vanavond vroeg ik haar of ze topje nodig had en ze koos een stofje uitmijn atelier.
En HUP meten- passen- spelden-naaien-KLAAR. 
Heerlijk lekker met je handen bezig zijn met haar om me heen die ondertussen danst, gek doet, thee zet, met zoonlief inpakt voor de volgende lange reis.
Als het klaar is loopt ze als nog  blijer meisje rond door huis en tuin.
Danst, doet gek en spreekt de woorden:  ' echt mooi Ineke '  en 'ik ben blije vrouw' heel grappig uit.
Soort dochter heb ik. Surrogaat dochter.
Genieten!

Banana en Pitou

Nee hoor dit wordt geen honden-blog.
Maar soms kun je er niet omheen. In ons huis wonen sinds de 13 mei 5 volwassenen en 2 honden.
En dat is een gezellige dolle boel.
We leven in de tuin, en trekken ons zo nodig terug op eigen kamers.
De kleine Pitou moet nog veel leren maar deze weken richt ze zich totaal op Banana (en Jaro). Ze leert veel van de Spaanse hond en soms vliegen ze een half uur stoeiend door de kamer.
Ze hebben elkaar gevonden.
En ze zullen elkaar missen als de reizigers donderdag weer voor een jaar de wereld ingaan.
Tja....

Vroemmmmm

Yes!

En toen blies ik hem totaal schoon met zo'n spuitbus met krachtige frisse lucht. En was ik plotseling zo fris en vrolijk op de vroege morgen want:
hij deed het opeens weer.
Dus ik denk dat het de hitte was, en misschien het een tijdje vervoeren in mijn bh links. ...oeps...(had geen tas mee naar zee).
Dit vertel ik natuurlijk nooit.
Maar het is de waarheid.
De warme waarheid.

Oeps......onthand.....

Vanaf vanmiddag 16.00 uur geeft mijn smartphone zwart beeld.
zucht....dan merk ik hoe belangrijk dat ding is.
Niet eens voor mijn berichten want ik kan met de laptop ook mailen ed.
Maar ik heb geen fotocamera meer, al jaren niet. Dus maak alle foto's met mijn smartphone.
De kwaliteit is best goed, ik kan ze goed bewerken en vergroten.
De camera die ik graag wil is 500 € en dat zit er bij ons niet effe niet in.
( canon powershot g9x of G7x  zo'n supercamera)

Dus maakt ik alle foto's filmpje met mobiel.
Vandaag was ik een dagje in Zeeland bij mijn ouders. Maar dus geen foto's......
Mijn zoon en vriendin waren daar een paar dagen, voor een Canadese is Zeeland (Vlissingen) heel speciaal, en de stranden echt prachtig. Het is toch ook bijzonder dat je als kleinkind met je vrouw bij je opa en oma kan logeren. Ze heeft er van genoten en is erg dol op mijn ouders (net als ik).
Charlie sprak opeens best veel zinnen Nederlands en mijn moeder een aardig woordje Engels.
Ik ging met Jaro,Charlie en Banana naar zee, bij Dishoek, daar was ik lang niet geweest.
Heerlijk was de zon met lekker windje. Zo fijn de zee.
Charlie was stoer en dook gewoon twee keer (in ondergoed) de zee in, totaal onder water,
Echt een Canadese waterrat,
Dat soort foto's dus.
Hoop dat er een oplossing komt voor mijn scherm, en dat ik ze snel op mijn blog kan posten.