Toen

Soms denk ik aan dat meisje.  Het meisje Ineke van toen. Eigenlijk voelt dat dan niet zoo lang geleden.
Want meisjes gedachten heb ik nog steeds.
Opfleuren van een mooi plaatje, een vogeltje wat vliegt, een mooi boek, knus op de bank, iets maken, ..... ,....

Dat meisje in dat bed genoot daar ook van.
Zes jaar, in slaap gevallen in het bed van haar ouders, kort haar en grote blauwe ogen. Dromen.
Want deed ze dat kleine meisje, en nu op haar 54 ste doet ze dat nog steeds elke nacht.

Zie je het muisje hangen? Dat is het muisje van mijn moeder. Die heeft ze nog steeds. De commode naast het bed werd voor mijn baby broertje gebruikt. En op de muur hang een foto van twee meisjes die hand ik hand lopen. Zou mijn moeder nog weten waarvan die foto was?
Die gordijnen kan ik ook uittekenen. Beetje grof geweven stof.
Ik heb nu geen gordijnen met patronen meer. Maar in de tijd dat ik opgroeide had iedereen gordijnen met opdruk. En eigenlijk is dat fijn om bij weg te dromen.

Zo'n foto brengt je even terug naar toen.
Met het meisje van nu.

Donkere avondjes

Die seizoenen dat werkt toch altijd hetzelfde.  In de zomer moet je nog niet denken aan binnen onder dekentje met brei/haak werk op de bank.
Als het dan november is dan verlang je er echt naar.
Ik dan.
Ik heb geen november dip.
Mijn seizoen dip is meestal februari.
Maar goed, nu weinig avond afspraakjes en lekker na het eten haken of breien.
Maak nu ee.stapel lapjes.
Soort pannenlapjes, van elk twee. Ik heb veel te veel voorraad katoenen bolletjes. Heerlijk werk en misschien wat voor op de kerstmarkt waar ik in december sta.
Echt een aanrader, lapjes breien.

Stads natuur

Wekelijks parkeer ik mijn fiets tegen een hek. Dat hek staat langs een soort grachtje  in Utrecht. Daar werkt mijn coach. Zij begeleidt mij in het zoeken naar werk, vooral naar werk wat nu bij mij past, na de burnout in het onderwijs.
Wat kan ik, wat wil ik, en welk werk past daar bij na 24 jaar kunsteducatie en een paar jaar onderwijs.
Het onderwijs is (nog) veel te zwaar voor me.  Dus kijk ik met coach opnieuw naar mijn kwaliteiten, ervaring, competenties, interesses.
Een heuse zoektocht die soms ook wat ongemakkelijk voelt.
Ik heb nooit hoeven zoeken naar werk.
Kunsteducatie was voor mij altijd een warm inspirerend bad.

Even terug naar de fiets en het watertje.
Langs dat water groeit een mini boompje, en wat planten.
Er is geen ruimte voor, het is ontstaan tussen de stenen.
Een paar weken terug blogde ik al over dat mooie boompje.
En gister zag ik zomaar deze mooie onweersbloemen nog in volle bloei!

Beurs

Wie mij kent weet dat ik niet zo houd van grote hallen met veel mensen.
Maar vandaag toch besloten met vriendin L naar handwerk/quilt beurs te gaan.
Echt waar.
Ik heb eigenlijk niet zoveel met quilt, vooral niet de honingraat model lapjes groen rood bruine kleuren die traditioneel aan elkaar genaaid worden.
Op deze beurs waren ook kunstenaars die met quilt techniek prachtige doeken maakten (er was expositie bij).
Met diepte en helderheid met mooie composities en kleurstelling.  Zij wilden er echt een verhaal mee vertellen, je kon er lang naar kijken.
Ik wist dat blogster Mieke (van deze blog) er ook zou zijn. Als we elkaar zouden herkennen zouden we elkaar de hand schudden..Zij was er met haar lange man had ze geschreven.
En tijdens het koffie drinken kwam er een leuke vrouw op me af met lange man!
Zij legde uit wat quilten eigenlijk was en hoe haar werkwijze was. En....je spreekt het uit als KWILT. Live gesproken met iemand die mijn blog volgt( en ik de hare).

Het leukste van de beurs waren de wolletjes en bolletjes. En de prachtige kleuren wol om mee te vilten. Ben niet heel dol op kleurige vilten kleding of shawls. Maar de keien die ik af en toe vilt worden altijd prachtig en wolvilten is heerlijk werkje.
En wat ook erg opviel. ....
90 procent van de bezoekers waren grijze dames. Klinkt niet aardig, ze genoten vast heel erg en zijn vast heel goed in quilten en handwerken.
Maar zoveel in één hal viel wel erg op.
(En dan heb ik het niet over jou Mieke. ..)

Sommige echt niet ouder dan 60 maar toch zagen ze er al uit als een 'oudere'. Dat viel me erg op en ken ik niet van de 60 plusses in mijn  buurt, ook mijn moeder niet. Ik ken het van vroeger datje als je ouder werd geen kleur meer droeg alleen beige of grijs. 

En dan hebben wel de foto's nog.

De eerste is de voorkant van groot doek. De tweede foto is de achterkant van dat doek.  Dit vond ik mooi werk. De laatste foto's zijn lampen van vilt. Mooi vond ik, beetje vreemd ook wel. 

Levensfases en Hendrik Groen

Wekelijks kijk ik naar de serie Hendrik Groen.
Het boek heb ik niet gelezen, maar nu dus wel wekelijks voor de buis.
Oh wat ben ik onder de indruk van de kwaliteit van deze serie.
Zulke goede acteurs, en prachtig rustig camera werk.
Niet snel, flitsend of druk.
Maar soepel, rustig en geen wilde kleuren.
Je maakt met Hendrik Groen het leven mee in een verzorgingstehuis in de randstad.
Ze laten de vriendschappen zo mooi zien tussen bewoners. Ook tussen de mannen.
Ik zag net zo'n mooie scène tussen 'Evert' een 'Hendrik'. Over 'als de dood komt'.
Wat er dan met de hond van Evert moet.
Ze hebben een club daar in het tehuis.
Zeven ouderen waaronder Every en Hendrik. De OMAnIDO club. (Oud maar niet dood).
Samen ondernemen ze van alles. En komen op voor hun rechten.  Samen zijn ze sterk.
Ach ga zelf maar kijken.

In de levensfase (50+) waar wij nu zitten is ouderdom en ziekte van ouders en familie ook een thema.
Ouders van mijn vriendinnen/vrienden zijn allemaal boven 75/80 en ook mijn ouders, ooms en tantes.
En regelmatig is één die ziek . Ernstig en niet ernstig, maar toch vaak gerelateerd aan de ouderdom.

En mijn moeder zegt altijd dat dat ook klopt;
Er moeten geen jonge mensen of kinder ziek worden of sterven.
Er is altijd een generatie ouderen die 'aan de beurt is'.
Dus
Tja
Morgen maar weer een kaartje naar mijn oom Engel met nu nog anderhalf been.
En een kort bezoekje aan mijn zieke kwetsbare knuffeltante Rietje in Breukelen.
En extra eten koken voor mijn oude soms zo verwarde schoonmoeder.
En net nog even gebeld met mijn eigenste liefste moeder en vader.
Die zitten er nog vitaal bij.

Kleine blauwe dappere dodo

Zien jullie dit?
Dagelijks tijdens rondje met hondje loop ik over dit gekke minipleintje achter de tuinen.  Het weer is grijs, maar mijn oog viel direct op deze dappere dodo.
Zouden buren en voorbijgangers er ook zo van  genieten of zien zij het niet.
Het is ook wel een hele kleine blauwe lobelia.
Gewoon gaan groeien en bloeien terwijl alle bomen de bladeren laten vallen.
Gewoon gaan groeien en bloeien op zo'n saai grauw stuk naast de lantaarnpaal.

Dan vind ik je dapper.
En minstens 3 keer per dag kijk ik naar dit  mooie blauwtje.
Heb al weer zin in morgen, naar het rondje met het hondje.

De omgekeerde wereld

Een zondags rondje met het hondje.
Gewoon in de zon door één van de parken in onze wijk. Een rennend hondje met zwiepend staartje, overal nog groen gras, een liefste man naast me en overal spiegelende slootjes en watertjes.
Dat is voor mij dan de slagroom op de taart.
Omgedraaide spiegelingen heb ik ervan gemaakt. Dat intrigeert mij altijd zo, een beeld wat herkenbaar is maar ook heel vreemd.

Bosmannen en houtkrullen

In de creatieve lessen serie op een school werk ik 4 x over kabouters en bosfiguren  (zoals hier eerder beschreven).

Hobbe Houthakker hakt dagelijks bomen en takken in het bos. 
En als hij weg is blijven er kleine stammetjes over. Die kleine stammetjes liggen daar maar en worden kleine bosmannen.
Nou daar wisten de kleuters wel raad mee.
Stammetjes, verf en prachtige houtkrullen.
Ze werden steeds mooier.
Vandaag maakten we een woonplaats voor de bosmannetjes.
Kartonnen doosjes, verf ,papier .
'Ja we gaan een huis maken waar ze allemaal wonen '
' ik maak een bed voor ze'
' ik wil een huis maken waar alle bosmannetjes van de hele wereld en ook alle mensen in kunnen wonen'
'Dat wordt groot joh'
'En dan mogen de kleine kabouters die we maakten er toch ook wonen?

Ze hadden er zin de kleuters. Er werd hard gewerkt aan een groot huis, met torens, bedden, tafel en een plein.
Terwijl het ene kind alleen heel hard werkt aan het versieren van een toren, zijn anderen samen bezig met een bed.
Een klein meisjes plakt piepkleine raampjes op doosje.

Volgende week voegen we alles samen en gaan de bosmannetjes er wonen.
Dan maak ik betere foto's.

Winkeltje spelen

Vandaag speelde ik de hele dag winkeltje. 
Labelen, prijzen, voorraadlijsten etc.
Mijn rek hangt vol bij PIA, partners in Ambacht op de Traaij in Driebergen.

Verpakken en prijzen

Vanaf morgen liggen de tas-partout tasjes en andere mooie dingen in een soort winkel in Driebergen.
Tot eind december heb een rek gehuurd.
Gelukkig kwamen de nieuwe visitekaartjes precies vandaag.
Mooie zakjes met kaartje en een sleutelhanger.  Heel veel varianten sleutelbladeren van leer.
Deze komen op een tafel met goedkopere cadeautjes.
Wordt vervolgd.

Toch zichtbaar

Dit gedicht heb ik volgens mij al eerder geplaatst.
Zo'n mooie tekst en het zegt zoveel over mij.

Ik zie altijd van alles. Beelden bij herinneringen. Voor velen niet voor te stellen, of zij zien het als druk en onrustig. Dat is soms ook zo. Maar het is zo heerlijk dingen voor me te kunnen zien. Vooral als het plannetjes zijn of nieuwe ideeën. Daar sluit ik graag mijn ogen voor.

Watertjes

Al vaak schreef ik over doorzichtig water.
Dat ik lang kan kijken naar wat daarin drijft, zwemt, ligt.
Mijn eerste herinnering is de vakantie naar Denemarken toen ik 10 was. We gingen naar een huisje op een klein eiland. En bij de leuke houten steiger was het water heel ondiep en heel helder.
En ik zie me nog zitten op die steiger. Kijkend naar het water.
Kleine visjes schoten weg. En de waterplanten bewogen sierlijk door gt water. Prachtig groen.
Op het strand heb je ook kleine plasjes,  meestal bij een steen of tussen grote stenen.
Dat water is ook helder en hoe langer je er naar kijkt hoewel je ziet.
Zaterdag genoot ik van deze witte veren en alles wat er tussen 'zwom'.

Zeeuwse luchten

Dagje naar Oost Souburg.
Naar mijn ouders.
Dikke knuffels.
Koffie met abrikozensloffen.
Wandelen op het strand.
Bitterballen op het strand (achter raam).
Grote boten heel dichtbij.
Prachtige luchten.
Schelpen en een dik touw.
Een rondrennend hondje.
Thuis beetje rommelen en bijpraten.
Ondertussen schaatsen kijken.
Een dutje op hun bank.
Gebakken vis eten.
Koffie en weer knuffelen.
Donker ritje.
Thuis innig tevreden op de bank.

Bezig

Licht

Altijd maar licht. Er gaat geen dag voorbij of het licht doet zijn werk en zorgt voor prachtige beelden. Zo ook vanmorgen in het zolder atelier van L.  Dat maakt het maken van mooie dingen nog fijner.

(Helaas sneed ik later er schuin kapje van mijn wijsvinger af) 

Wolkenwind en zonnezee

Zomaar naar zee.
Mijn liefste Bas en het hondje mee.

Zon en gitzwarte wolken wisselden elkaar af.
Het was zo mooi in Katwijk aan zee.
Na een stuk lopen waren we net op tijd in een strandtent voor koffie.
Buiten hagelde en regende het.
Na een half uur scheen de zon weer en liepen we terug.

Alles wordt mooier met dat licht.
Echt....,wat er ook is of waar je over piekert, aan zee bent krijg je ruimte en wordt alles lichter.

Kabouter wijsneus

In november ben ik 4 vrijdagen op een basisschool voor een creatieve workshop met kleuters. Eén uur met 15 kleuters.
Kabouters in de herfst was mijn onderwerp. Ik begon met een gezichtje op mijn wijsvinger. Kabouter wijsneus werd wakker in mijn hand,  keek steeds even de klas in maar dook weer weg. De kinderen gilden hetbuit van plezier.
Een kleuter vroeg waarom hij kabouter Wijsneus heette en niet kabouter Wijsvinger.  Heerlijk!
Na 10 minuten hadden alle kleuters een wijsvingertje met gezicht. En hoorde ik  15 kleuters en 15 kabouterstemmetjes.  Ze gingen allemaal in gesprek met hun eigen vingerkaboutertje......
Dus vroeg ik vriendelijk of ze hun kaboutertje even in hun zak wilden stoppen zodat ik gewoon weer 15 kleuters had.
Natuurlijk zaten ze zo in hun rol dat ik zelfs stemmetjes hoorde roepen. ' ik wil uit de broekzak '...

Daarna maakten we kaboutert van een houten tongspatels en restjes heel dun leer.
Natuurlijk had ik wol mee om er ook een baardje op te plakken.
Één kleuter was het er niet mee eens.
' ik maak geen oude grijze kabouter hoor,de mijne is een meisje'.
Ze zien er prachtig uit en voordat ze allemaal in het slaapdoosje gingen 'speelden' we nog even in de kring.
' kijk Ineke mijn kabouter heet Spring Sprong ' . De kleuter liet zijn kabouter vrolijk springen.

Dat is zo fijn aan kleuters. Hun verwondering,  onzekerheid, spontaniteit(' ik moet plassen maar kan mijn vingerkaboutertje niet in de klas laten Haha ' , fantasie, creativiteit, hulpvaardigheid.
Echt een doelgroep naar mijn hart.

Zomaar een stads boompje

In de stad langs een soort zij-grachtje is een straat en een stoep. Er is een boom  gegroeid tussen direct langs het water op een mini stukje aarde. De boom deed ook aan de herfst mee en had de blaadjes geel gekleurd.
Bij het vastmaken van mijn fiets aan het hek waar het boompje tegenaan hing vielen mij de vreemde takken op.
Het leek gekneed mos.
Echt fotowaardig, zeker met het water erachter en de mooie lucht.
Zomaar een minuutje bij een hek.