Handwerken compleet

Sinds mijn kleutertijd handwerk ik al.
Ik deed niets liever dan dingen maken en spelen met mijn poppen.
Mijn oma en moeder waren ook altijd bezig met textiel dus het werd mij met de paplepel ingegoten.
Later kreeg ik op de basisschool textiele werkvormen(nu groep 5 en 6). Echt leuk vond ik dat.
Pannenlap haken,  beertje breien , klein borduurwerkje maken van een telpatroontje.
Al gauw was ik het zat, ik was één van de weinigen die alles snel af had en ook nog keurig gemaakt.
De rest van de meiden zat te worstelen, te klieren en sommige bakten er echt niks van.
Dus verlangde ik erg naar wat de jongens deden, die zaten in ander lokaal en leerden zagen, timmeren, figuurzagen, lampjes maken.
Ik vroeg het aan mijn leerkracht, maar helaas.
Mijn moeder heeft het ook nog op school gevraagd, maar 46 jaar geleden was er een duidelijk verschil tussen jongens en meisjes.
Als ik bij mijn opa en oma logeerde dan was dat ook alle dagen met de handen bezig zijn.
Met oma macramé en breien.
Met opa plantjes verzorgen en stekken in zijn zonnige tussenschuur.
(Zij hadden daar een naam voor maar die ben ik vergeten).
Hij leerde me veel. Ook in zijn echte schuurtje was ik graag. Hij had heel veel sleutels, prachtige spijkers en goed georganiseerd gereedschap.
Ik leerde spijkers in een dik blok hout slaan en zat graag bij hem als hij bezig was met hout..

Nu las ik vorige week een blog van een textielkunstenaar wasrin hij vertelde over de donkerrode mappen 'Het Komplete Handwerken'.
Ik herkende de buitenkant, had ze vaak zien staan in boekenkasten.
De mappen zijn uit 1975 en alle handwerktechnieken worden er helder in beschreven inclusief de achtergrond.
'Die wilde ik hebben, daar zou ik, met mijn pootje omhoog, fijn in kunnen lezen'.

Een gelukje op marktplaats, 10€ voor de 3 mappen inclusief alle bijbehorende materialen.
De dame stuurde me het met liefde op en was blij dat de mappen van haar moeder mij zo blij maakten.

Nou, daar ga ik aan beginnen.
Wordt vervolgd.

Gipskamer pret?

Gister is mijn gipsen spalk opnieuw rond mijn onderbeen gezet na een wond controle.
De dame in de gipskamer had haar dag niet.
Vriendin L was mee, ik kan nergens alleen naar toe.
Zon gipskamer is echt geweldig, een soort atelier met kasten vol materialen om spalken en gips te maken.
Ook apparaten op de spalk netjes af te snijden. Kortom, ik keek mijn ogen uit en vroeg haar daar wat over.
'Het komt allemaal goed mevrouw '.
Daar had ik geen enkele zorg over.
Vriendin L vroeg geïnteresseerd: 'doe je dit werk allang en krijg je er nooit genoeg van?'
Zij vroeg direct terug of L nooit genoeg van haar werk kreeg.
L werkt niet meer.
We vertelden over 'ons' werk dat soms verveelde maar veel afwisseling in zich had.
Zij had altijd andere patiënten dus altijd afwisselend.
We hadden het verknald bij haar .....
Een gipscollega kwam zingend naar binnen en pakte een rolletje gips.
Zij begon tegen hem over de deurtjes van de kasten die zo vaak openstonden.
Hij was zich er niet van bewust, deed als vanzelf de deur dicht en wandelde vrolijk weg.
Ondertussen werd mijn been ingepakt in zachte stof en werd de 'laars van gips (spalk) om mijn been gedaan.
Verband eromheen, tape-je, geen gekleurd gips, Klaar.
Tot ziens.
Ze had haar dag niet concludeerden we giegelend.
Die nacht sliep ik slecht.
Geen pijn van de breuk.
Maar enorme pijn aan de bovenrand van de spalk en aan de bovenkant van mijn voet.
Na lang prutsen had ik het omgeslagen randje van de spalk terug weten te vouwen dus dat verlichtte de pijn.
Maar de druk op mijn boven voet was te erg.
Vanmorgen het ziekenhuis gebeld en afspraak op gipskamer van de spoedeisende hulp.
Vriendin L mocht weer mee en we kwamen terecht bij hippe jonge verpleegkundige op een spoed gipskamer.
De spalk drukte aan één kant in mijn boven voet dat was duidelijk en hij pakte de gips cirkelzaag. Echt waar!
Een prachtig klein apparaatje waarmee hij een stuk van spalk wegzaagde.
Dat gaf verlichting, en met een rood pootje (rood of blauw mevrouw?) werd ik weer door de gangen geduwd in een rode rolstoel.
Je maakt toch nog wel wat mee met een enkelbreuk.

Pitou

Al twee weken vooral op de bank. Niks aan te doen.
Maar onze Pitou heeft goed in de gaten dat er wat is.
Ze ligt de hele dag op, naast, tegen me aan.
En soms duwt ze met haar achterkant het gipsen onderbeen weg.
Ze weet dat dat onderdeel de oorzaak is van mijn passieve gedrag.
Ze verhaart enorm, vreselijk.....
Maar de zorg van haar om mij is deze weken echt bijzonder.
En zij weet niet dat ik nog weken vooral bankzitter zal zijn.

Ik weet het, ze had een moeilijke start,  durft nog niet met anderen uit te gaan, ze plast alleen als ze door ons wordt uitgelaten.
Maar tegenwoordig vindt ze bezoek leuk. Dus dat enthousiasme moet nu weer afgeremd.
Het is echt opvoeden.....En dat zal nog wel even zo blijven.

Voor nu, een vriendinnetje.

Wie duwt?

Zin in lammetjes kijken op de kinderboerderij.
Zin in Ikea.
Zin in de lapjesmarkt.
Zin in het bos.
Zin in de Hortus.
Zin in vriendinnen koffie afspraakjes in de stad.
Zin in boodschappen doen.
Zin in ....

Wie duwt mij?

Ik ken u

'Ik ken u'
Een jonge vrouw in werkkleding kwam binnen en keek me direct aan. Ze zou het net vrijgekomen bed helemaal reinigen en opmaken.
Ik herkende haar maar wist niet waarvan.
'Ik weet het zeker ' , zei ze.
Misschien uit een wachtkamer, of op een van de scholen waar ik heb ingevallen? 
Nee dat was het niet.
Ze begreep dat ik leerkracht was en druk poetsend zei ze : ' nu ik u toch spreek, ken ik u dan wat vragen? Wat vindt u ervan als een kleuter blijft zitten? '.
Hoopvol keek ze me aan. Ze poetste door maar het was haar onderwerp van zorg in haar leven op de moment, dat zag ik .
De andere dames op het kamertje keken mij ook vol verwachting aan.
'Als ze nog niet toe is aan groep 3 en het meer schoolse karakter van die groep dan zou ik haar nog fijn een jaar bij de kleuters laten spelen en ontwikkelen'.
De twee dames knikten geruststellend.
Zij stopte, ging staan en zei: ' echt waar?  Ik weet er gewoon niks van en me schoonmoeder zegt dat ik het niet moet pikken en iedereen zegt er wat van'
Het is jouw kind toch?
'Ja me meissie '
Je houdt veel van haar en je wilt het allerbeste'
' maar ik weet niet wat ik moet doen, iedereen bemoeit zich er tegenan. En vooral mijn schoonouders ...pfffffft '
Heb je gesprek gehad met de leerkracht?
' ja ze had de cito toets slecht gemaakt dus daarom dacht hij dat ze beter jaartje kon blijven'
Zucht....de cito toets bij kleuters, die uitslag zegt bijna niks . Dat is allang aangetoond en dat heeft het ministerie van onderwijs vorig jaar al doen besluiten dat de cito toets bij kleuters niet meer verplicht is en dat er andere manieren zijn om ontwikkelingen van kleuters te monitoren.
Zo jammer dat zo'n kind dan net op een school zit die dat wel doen en op basis daarvan nu al praten over 'blijven zitten'.
Ze zag mijn frons en ik legde uit dat de cito toets moment opname is en dat dat nooit alleen bepalend kan zijn voor langer kleuteren. Ik vertelde e.e.a. over ontwikkelingen bij kleuters.
Misschien is jouw dochter nog niet zo ver om in juli naar groep 3 te gaan. Dan blijft ze niet zitten maar kleutert ze langer.
Ik legde uit dat ze er op kon vertrouwen dat haar dochter niet een jaar alles op nieuw moet doen maar dat ze gewoon zal groeien en meer leren aan de basis vaardigheden, begrippen etc.
Dat zal haar basis verstevigen.
'Ja dat woord zei hij ook dat ze begrippen niet kent '
Ze begreep het niet, dat was naar om te zien. Juist zij heeft nodig dat ze begrijpt wat haar meissie nodig heeft. Dat ze zelf ook weet wat ze op school doen. Daar zouden ouders als zij wat meer aandacht voor moeten krijgen.
Dan kan ze zelf een betere rol spelen in contact met haar kind en zich niet laten beïnvloeden door schoonouders.
'Weet u, ik heb altijd zoveel moeite op school gehad, kon niet goed leren en dat was zo'n nare tijd voor mij. Ik wil zo graag dat me dochter dat niet meemaakt'
Dat raakte me en ook de andere 2 dames op zaal.
Die grepen ook in.
Je doet het goed, je houdt veel van haar,  vertrouw op je intuïtie,  dat kun je, dat zien we, zo'n leuke moeder, vraag hulp op school , wat je zelf kan doen.
En echt, een jaartje langer kleuteren zegt  of helemaal niks.

'Heb u zelf kinderen?'
Ja een zoon van 22 die nog thuis woont en een zoon van 25 die reizend werkt.

'Ah, u was het, met die zoon die een vriendin en hond tijdens reizen was tegengekomen en nu heel gelukkig is. '
Daarvan ken ik u, dat heeft u mij een keer verteld. Ik denk daar soms nog aan. Als kind maar gelukkig is zei u toen.
In de wachtkamer van de dierenarts , u zoon was daar toen ook met hond.

Ja, daar was het ik wist het weer.

Het bed was fris en weer opgemaakt.
Ze wenste me beterschap en vertrok met hoofd omhoog en big smile.

Zegt één van die dames: ik gun haar en haar dochter een juf als jij.
Jij houdt van kleuteronderwijs, dat kun je zien. Wat ben je gedreven.

En dit gewoon weer op dameskamer E4 in het Diakonesse ziekenhuis.

Kamer E4

De operatie is achter de rug.
Was tussen 8.00 en 17.00 in het ziekenhuis.
Op zaal, waar ik lag tot ik weer naar huis kon, lag ik met 3 andere vrouwen.
Allemaal rond de 50 jaar.
Het was de kamer waar de vrouwen lagen die borst kanker hebben/hadden en borst operaties hadden gehad.
Daar lag ik met mijn rode gips been bij te komen.
Zomaar ontstonden er gesprekken. In een fijne sfeer werden ervaringen over ziekte, werk en verlof gedeeld.
Dat voelde als cadeau op deze dag, alle vier met onze eigen sores en toch betrokken bij elkaar.
Vier werkende vrouwen.
Er was ook luchtigheid, naast zorgen en interesse.
Mijn  verhaal deed mee, een enkelbreuk is niet te vergelijken met borst kanker,  maar het deed mee. Burn out, overgang en enkelbreuk.
Mooi was dat.
Twee dames mochten naar huis waarvan één bij vertrek zei : ' stuur me een mail, misschien kan ik iets voor je betekenen ik werk op grote VO school als P&O medewerker'.
Later luisterde ik mijn voice mail af: mijn sollicitatie naar een baan bij kinder opvang was goed ontvangen en zij wilden graag gesprek.

Die baan wordt het niet. Komende 6 weken kan ik nog niet veel en ik heb nog veel te oefenen met de voet.
Ondanks alles heeft deze dag me veel gebracht. Toch bezig met kansen op reintegratie en werk .

Maar nu eerst herstel, zo aan de morfine.....

Wie goed doet...

Mijn gebroken enkel is een feit daar heb ik me bij neer te leggen: vrijdag operatie en dan kijken hoe lang het herstel zal duren.
Maar er overkomt mij nu van alles.
Een storm liefde krijg ik zomaar over me heen.
Er wordt bijna dagelijks eten gebracht.
Syrische kip, Hollandse nassi, Palestijnse couscous, verrassingsovenschotel, ....het houdt niet op.
Ons huis is gister helemaal gepoetst. Alles glimt.
Het lijkt hier wel de floriade : alle vazen bezet met tulpen, lelies en ook nog overal potten bolletjes.
Net heeft vriendin mijn wenkbrauwen geverfd (ja lekker belangrijk zal je denken, maar zo lief. En het pept me enorm op).
Post, mailtjes en appjes.

We zijn er stil van.
Ik heb iets te leren:
Gewoon ontvangen en er blij mee zijn.
'Wie goed doet, goed ontmoet', zei mijn moeder.

Dat probeer ik.
De koningin met de gebroken enkel.

Pieper hart

Met de rollator op de remmen hinkelen naar het toilet.
Aan de deurpost optrekken tot stand na het plassen.
Op je billen tree voor tree naar boven dan stukje schuiven door de gang en de tweede trap op.
Schuiven naar de slaapkamer en dan proberen je op te trekken om in bed te komen.
S nachts plassen in een pet fles zonder bodem op de rand van het bed ('dop erop laten zitten zei mijn moeder, dat is makkelijker voor Bas).
Douchen op plastic krukje met been in zak op een andere kruk.
Eindelijk buiten in de rolstoel en dan een rondje voor de frisse neus.
Op mijn billen het huis in omdat we zo'n hoge drempel bij voordeur hebben.
Niks zelf kunnen dragen.
Goed in en uit ademen want zij doen het anders dan jij.
Natuurlijk wil je zelf aardappelen schillen, je wil zo graag meehelpen.
En dan deze aardappel vinden in de zak.

Grote glimlach. Er zijn ergere dingen dan een enkelbreuk.

Glibber-krak

Daar ging ik,  glibberde onderuit op glad heuveltje, stond op en glee nogmaals en toen krak. Nu gips. Volgende week operatie.
Hoe je leven in 1 minuut zo kan veranderen.
Nu is het accepteren. Loslaten. En goed in en uit ademen.
Een hele opgaaf voor mij.
Ik zorg liever voor anderen.

Visages villages

Wat een heerlijke film zag ik.
Wat genoot ik van de filmmaakster Agnes Varda die op 88 jarige leeftijd met een jonge kunstenaar op pad gaat om verhalen te  verbeelden.
Mensen die mij goed kennen weten dat ik de vorm die zij kozen geweldig vindt.
Het raakt me zo. Verhalen van 'gewone' mensen zoeken en vinden,  dan portretten maken en printen (in delen) en dan opplakken.
Op huizen, beton, treinen etc.
Die beelden zijn zo indrukwekkend.
Het raakt ook de mensen over wie het gaat, de arbeiders, bewoners en anderen.
Kijk de trailer!
https://youtu.be/SdJDl-hcUZ8

Ze zegt dat ze geleid wordt door toeval wat op haar pad komt. Nu geloof ik niet in toeval. Maar dat het goed is om soms mee te bewegen met dat wat er op je pad komt  is zo gek nog niet.

Tassie met passie

Atelier dag.
Een dag die begin t met koffie met vriendin L en daarna gaan we naar de zolder. Daar heeft zij een fijn atelier.
We maken af waar we bezig zijn.
Helpen elkaar bij patronen , machine techniek of andere zaken waar we over struikelen.
Ondertussen kletsen of zingen we wat.
Maar we werken gestaag door.
Daar op zolder is alleen atelier.
Dus geen thuis. Geen was die opgehangen moet worden. Geen kind. Niks niet.
Dus al snel ben je met je gedachten bij het ambacht en dat leidt af van zorgen of piekeringen.

Vandaag maakte ik een soort honden regen dekje af. Hi hi echt waar. Was een heuse opdracht van iemand wiens hondje altijd met Bulgaren door de plassen loopt.
Klaar is klaar en dan is er tijd voor wat nieuws.
Afgelopen weken beetje nagedacht over klein tasje met vlakken zodat je oom kleur kunt combineren.
Patroon tekenen duurt ongeveer 1 uur
(Panden, beleg, voering, opzetzak)
Daarna maakte ik een proefmodel.
Die maakt ik van mooi leer zodat ik hem zelf kan uittesten.

Dus bij deze:Tassie gemaakt met passie.
Klein maar fijn.  Voor de hoognodige dingen als sleutels, portemonnee, pasjes,  lippenstift.
Ik heb nog een aantal kleuren leer dus ben van plan mooie combinaties te zoeken voor een serie Tassies

Fruithapje

Op de koffie, Syrische koffie (zo heerlijk) bij Batool.
Zodra ik binnenkom schilt ze fruit voor me
Niet omdat ik er pipsig uitzie, maar omdat zij eerst fruit eten en dan daarna koffie drinken.
Zij nemen allemaal stukje fruit maar de rest wordt mij op 2 borden aangeboden.
Ik ben dol op fruit.
Zeker op kaki, mango en sinaasappel.......

Terwijl ik begin aan het fruit proberen we elkaar te begrijpen. We gebruiken vertaal apps op de telefoon om dingen te vertalen.
Dat levert soms rare vertalingen op. De gordijnen slapen nog klinkt uit de telefoon.
Gelukkig is daar één van de twee zonen die beetje Nederlands spreekt.
Dan gaat het praten opeens een stuk sneller. Batool heeft zo'n behoefte aan contact dat zoonlief continue bezig is met vertalen.
En ondertussen eet ik fruit.
Ik ruik de koffie al.
Maar mijn fruit is nog niet op.
Zucht.
Ze vindt dat ik ook nog een banaan nodig heb.
Ik leg uit dat dat echt teveel is en zeg lachend dat ze op een moeder lijkt die een peuter fruit geeft.
We lachen. En dat doen we veel.
Ondertussen eet de verplichte halve banaan op.
Inmiddels heb ik het idee dat 4 personen wachten op koffie.
Maar mijn fruithapje is nog niet op.
Ik eet stug door.
Het plezier maakt dat ik al van ze ben gaan houden.
Ze hebben het fijn in onze wijk.
Ondanks de zorgen die er zijn.
Zo nog een half bord fruit.
Oeff
Soms vraag ik wat of zij aan mij.
Tussen de stukken fruit door ben ik.
begonnen aan het opschrijven van woorden.
Batool schrijft er de Arabische betekenis achter.
Wat een lol om de uitspraak.
Nog een half bord te gaan.
Zo keuvelen we door tot mijn bord fruit op is.
Iedereen blij.
En nog even genieten van de koffie.
We zien elkaar zondag.
Ik haal haar dan om half 4 op.
Samen gaan we naar gezellige middag in het AZC voor vluchtelingen vrouwen en autochtone vrouwen.
We kunnen geen woord spreken met elkaar.
Maar met humor en liefde komen we er wel.