Oeps

Gister ging ik even langs bij mijn Syrische vrienden, een gezin wat nu ongeveer een jaar in de wijk dicht bij mij woont en die ik met wat dingen help.
Een heel leuk positief gezin wat veel het meegemaakt.
Vader, moeder en 4 zonen tussen 14 en 20 jaar.
Ze doen hun stinkende best Nederlands te letten. Elke keer lukt het beter te communiceren.
De zonen spreken beter Nederlands, dus zij zijn ook vaak tolk als ik met de ouders wil praten.
We hebben allemaal humor, dus met handen en voeten en veel lachen komen we  best ver en zijn we betrokken bij elkaar.

Moeder was met oudste zoon in ziekenhuis voor neus operatie. Dus pa en andere zonen gingen koffie maken.
Fruit neerzetten met mesje er bij.
En de jongste zoon kwam trots met schoteltje chocolaatjes de kamer in.
Nadat was verteld dat moeder in ziekenhuis was met zoon vertelde vader dat hij die dag ervoor geopereerd was.
Hij zag er goed uit en ik zag niks vreemds dus vroeg niet verder.
Vader was nog niet klaar, ik hoorde hem met een zoon praten en zoeken naar Nederlandse woorden.
'bil' 'billen', hoorde ik.
Ik pakte mijn koffie, hmmm heerlijk.
Smaakt sterk naar koffie en kardemom.
Vader was nog druk met telefoon.
Plots hield vader zijn telefoon voor mijn neus.
Met grote letters las ik AAMBEIEN.
HM. Ja. Ik begreep het. Verslikte me nog net niet.
Hij zei 'blij nu'.
Ja ja, snapte ik.
We hebben een taalkloof, maar ze zijn zo dol op op me dat er ook veel grenzen weg zijn gevallen.
Oeffff

Een muis?

Vandaag was ik op de Bso voor een gesprek met de teamleider over mijn toekomst en mogelijkheden vanaf januari (als mijn contract afloopt). 
Hoe zie ik het, wat wil ik, wat heb ik nodig om gelukkig in mijn werk te zijn.
(kinderen, meer uitdaging en creatieve mogelijkheden)
Een fijn gesprek met leuke plannen.
Ze doen er alles aan om mij te houden in onze wijk (organisatie heeft heel veel locaties in heel Utrecht).
Dat voelt fijn en ik voel me sterk om duidelijk aan te geven wat ik wel en niet wil. En mijn ideeën worden goed ontvangen. 
Daarover later meer.

Buiten was een kleuter bezig met lijm en zand. Ik ging nog even bij hem zitten, zo'n heerlijke locatie in de groene bouwspeeltuin.
Hij liet me zien dat er een soort tekening was ontstaan, eerst met lijm tekenen en daarna zand erover strooien.
We keken er samen naar.
Ik zag opeens iets.
'Ik zie'
'Ik zie een beest'
'en jij'
Hij keek goed.
'iets met een punt snuit'

Muis?

'Ja, nog niet helemaal klaar denk ik.'
'Wacht je? ', vroeg hij.
Hij pakte het lijm flesje en tekende er zorgvuldig wat mij met de lijm.
Daarna zocht hij zand om er over te strooien.
Vol trots toonde hij mij wat er was ontstaan.
Pootjes en een oog erbij, voor hem was het nu echt een muis. Een prachtige!
(natuurlijk mocht ik er een foto van maken)

' Nog een?'
'Krokodil?'
'Dat kan ik nooit.'
'Hoe ziet een krokodil er uit dan'
Met zijn handjes beeldde hij een staart, grote bek en bolle ogen uit. Dat gaf hem handvatten om te beginnen. 

Lijmpotje in zijn kleine handje, de lijm droop  in dun straaltje  op een nieuw wit blaadje. Zand erover. Het werd iets engs maar met lange staart. Krokodil maar misschien ook iets anders zei hij. 

Ik ging weer verder.

'dag B' , dank je wel!, zei ik.

Schone dochter

De 11 werken zijn bijna voorbij.
Maandag  vertrekken zoon en schoondochter naar Canada voor 6 mnd.
Daarna zijn begin maar weer tijdje in Nederland.

Zij
giebelde,
werkte keihard aan haar animatie opdrachten,
bakje abrikozen koekjes,
maakte speciaal voor haar en mij warme chocolademelk,
straalde als een kind als ze weer het trouwpak mocht passen (wat ik maak voor haar voor trouwdag zus),
liet boeren en scheten en toch moesten we lachen,
houdt zoveel van onze zoon,
geniet enorm van opa en de oma's,
praat heel leuk Nederlands...,
knuffelt gewoon wanneer ze wil,
danst met mij op Kenny B 'parijs',
kruipt op schoot als wij film kijken,
smelt marchmallows boven een vuurtje.

En nog zoveel meer.
We hebben haar in ons hart gesloten.
En voor mij voelt het als dochter.. Een creatieve dochter waarmee ik geniet van kleine dingen en prachtige ideeën.

Dans aan zee

Wat was het weer heerlijk in Vlissingen bij mijn ouders en op het strand.
S middags nog gezwommen in de zee.
Als er golven zijn hoef je niet zo stoer te zijn.
Je wordt vanzelf steeds natter...

Foto van zoon en schoondochter aan zee werden we een heleboel.
Zomaar vanzelf ontstond een serie.
Niemand zei wat.
Hieronder een selectie.

Een dans lijkt het.

Uit een oude doos 1

Een mooie blauwe door heb ik.
Daarin stop ik alles wat een tijd op een prikbord, koelkast of ergens anders bij. Ons in huis heeft gehangen.
Inmiddels zitten daar heel veel plaatjes, foto's knipsels en dus herinneringen in.

In 1987 waren mijn ouders 25 jaar getrouwd. Voor die gelegenheid hebben we de trouwfoto van hun. Nagemaakt.
Broer Hans en ik lijken veel op onze ouders dus er werd een plan gemaakt.
Exacte locatie getraceerd: de boom stond er nog.
Broer regelde een lijkend pak.
Vriendin Sasja en ik wikkelde een wit laken, vitrage zo om mijn lijf dat het leek of het dezelfde trouwjurk was.
Zwarte pumps verfde ik wit met latex.
En we vonden ergens echte rozen en wat plastic rozen.
Sasja deed de mise-en-scène.
Manlief maakte de foto.

De herinneringen aan dat moment zijn zo fijn.
En de foto is nu nog leuker ( ouders inmiddels 57 jaar getrouwd en wij ook 32 jaar ouder.

Wat vond ik veel in de blauwe doos.

Pompoenpret

Al eerder schreef ik over de kleine moestuin die op de plaats kwam van onze vijver.
Tomaatjes, pepertjes, gele courgettes, komkommers en pompoenen.
Val alles heerlijk gesmuld.
Maar zo'n pompoenplant....die prachtige grote bladeren en de fel oranje/gele bloemen. Zo'n plant groeit elke dag een heel stuk dus al snel lagen er lange stelen met bladeren en bloemen en af en toe een pompoen. De eerste werd ook direct de grootste. Dagelijks zat ik er even bij.
Al die bloemen die na bevruchting mooie vruchten werden. En die grote pompoen aan de pompoenplant die maar bleef groeien.
Vandaag was het zover. Tenminste dat besloten we.
Op mijn knieën sneed ik de pompoen eraf.
Trots liep ik ermee naar de tafel en was ik stil van de kracht van natuur. Zo'n klein pompoenplant van 1 euro, wat zon en water en er groeien gewoon prachtige bladeren bloemen en vruchten aan.
De pompoen is zwaar, heeft een harde glimmende schil en ligt klaar voor soep.
Voorlopig niet hoor.
Nog even dagelijk bewonderen en van genieten.