Oeps

Gister ging ik even langs bij mijn Syrische vrienden, een gezin wat nu ongeveer een jaar in de wijk dicht bij mij woont en die ik met wat dingen help.
Een heel leuk positief gezin wat veel het meegemaakt.
Vader, moeder en 4 zonen tussen 14 en 20 jaar.
Ze doen hun stinkende best Nederlands te letten. Elke keer lukt het beter te communiceren.
De zonen spreken beter Nederlands, dus zij zijn ook vaak tolk als ik met de ouders wil praten.
We hebben allemaal humor, dus met handen en voeten en veel lachen komen we  best ver en zijn we betrokken bij elkaar.

Moeder was met oudste zoon in ziekenhuis voor neus operatie. Dus pa en andere zonen gingen koffie maken.
Fruit neerzetten met mesje er bij.
En de jongste zoon kwam trots met schoteltje chocolaatjes de kamer in.
Nadat was verteld dat moeder in ziekenhuis was met zoon vertelde vader dat hij die dag ervoor geopereerd was.
Hij zag er goed uit en ik zag niks vreemds dus vroeg niet verder.
Vader was nog niet klaar, ik hoorde hem met een zoon praten en zoeken naar Nederlandse woorden.
'bil' 'billen', hoorde ik.
Ik pakte mijn koffie, hmmm heerlijk.
Smaakt sterk naar koffie en kardemom.
Vader was nog druk met telefoon.
Plots hield vader zijn telefoon voor mijn neus.
Met grote letters las ik AAMBEIEN.
HM. Ja. Ik begreep het. Verslikte me nog net niet.
Hij zei 'blij nu'.
Ja ja, snapte ik.
We hebben een taalkloof, maar ze zijn zo dol op op me dat er ook veel grenzen weg zijn gevallen.
Oeffff