Hang-verlangen

Twintig jaar geleden kreeg ik een mooie hangmat van man en kinderen.
Die zouden we meenemen naar het gehuurde huis in Frankrijk.
Daar heb ik heerlijk gehangen, geschommeld en zelfs in gedommeld.
Dat was ook thuis de bedoeling.
Hangmat achterin de tuin en dan heerlijk hangen en ontspannen.
Helaas hangt hij nog niet....
Nog geen ophangsysteem gemaakt.
Ik kan het niet zelf, de kinderen destijds ook niet en blijkbaar manlief ook niet.
Best vaak spreek ik mijn hang-verlangen uit.
Maar helaas..... Het is er nog niet van gekomen. Manlief ziet beren op de weg.
-maar waar dan-kun jij er nog wel in- zo'n gedoe - blabla

Natuurlijk had ik gewoon iemand kunnen inhuren en hup zelf regelen.
Toch zou ik nooit een hangmat cadeau geven zonder ophangsysteem.
Ik geef ook geen fiets zonder wielen, een vijverplant zonder vijvertje of schoenen zonder veters.
Inmiddels zijn de zonen volwassen en is manlief nog steeds mijn liefste man.
Maar och och wat verlang ik naar hangmat- hangen.

Twee grote stevige palen moeten goed en diep de grond in. Er is plek achterin de tuin.
De hangmat ligt op zolder.
Werk tekening opgezocht.
Nu maar hopen dat het kwartje valt.
Dat moeders nog steeds heel graag in haar hangmat wil hangen.
Dat ze daar al 20 jaar op wacht.

Hang nu op de bank, maar dat schommelt niet zo fijn.

Deurkleur

Terwijl de schilders de achterkant van ons huis schilderden maakte ik koffie.
Toen ik eindelijk zat, zag ik dat het niet zomaar een bakkie was.. Een eigenwijs kopie koffie keek me aan.
Ik had namelijk al een tijdje gebladerd in de Ral-waaier.
De achterkant van ons huis heeft rode bakstenen en witte kozijnen en ook nog stukken grijzig/bruinig geworden hout.
Heel mooi.
Nu willen wij de achterdeur graag in een kleurtje.  We? Nou eigelijk ik.
B weet het nooit zo goed. Hij dacht aan wit.
Dat kan natuurlijk ook.
Eigenlijk kies ik steeds een andere kleur.
Donkerblauw,  lentegroen, taupe, grijsblauw zijn de kleuren die we al gehad hebben (we wonen hier inmiddels al 26 jaar).
Er zijn natuurlijk regels over kleuren en huizen. En ook over combinaties.
Dagen gaat het door mijn hoofd. Ik.
Zie de achterkant van het huis en al het groen van de tuin voor me.
En nu denk ik steeds aan okergeel.
Morgen beslissen.
Lekker belangrijk dit.

Op de rit

Sinds deze maand werk ik in de buitenschoolse opvang met kinderen van 7 tot 10 jaar. Op een prachtige locatie aan de rand van de wijk langs het water en in de buurt van de oude forten.

Na 2 jaar ben ik er weer.
Ik was er al hoor, ben er altijd geweest.
Maar na te zware baan in onderwijs ben ik er echt uit geweest.
Burn out en overgang is een te pittige combinatie.
Maar nu.... Ben ik weer in mijn kracht en begonnen met werk dat me geen spanning geeft.
Het is zelfs een super ontspannen baan.
Voor nu is het goed.
Eindelijk inkomen, kinderen om me heen, structuur, en iets opbouwen.
In 2019 ga ik bedenken wat ik echt nog zou willen.
Lonkt het kleuteronderwijs?
Of creatieve lessen in basisonderwijs?
Allerlei mogelijkheden met mijn achtergrond. 
Voorlopig ben ik gelukkig met dit.
Op de rit dus. 

Kind M,(8)
' ineke, ik zag een piemel in de vorm van een bakblik'.

Kind R:.(7)
' ik maak even een ontwerp tekening voordat ik ga beginnen met mijn mimi konijnenhok'

Vanmiddag werden er bomen gesnoeid in het park naast gebouw.
Ik maakte voor 5 man koffie, en...... de houthakker zaagde wel 35 plakken hout voor ons af.
Zo doe je dat dus. 
De kinderen waren zo gelukkig.
En de collega's ook.
( daar zou ik nou nooit aan denken zeiden ze).

Binnen 15 minuten was er een soort hinkelbaan met houtschijven, een koekjes fabriek met plakken en zaagsel, knutselplanken, krukjes gestapeld.
En nog veel meer,

Je hoeft zo weinig te doen de kinderen te inspireren tot spel en creativiteit!

Op de rit dus. Ik werk weer. 

Rabarberpret

Zo'n blad, heb ik al dagen plezier van.
Tegen het raam in de keuken.
En dan morgen rabarber maken.
Wat een pret.

Borduurkunst

De laatste periode ben ik niet zo'n regelmatige Blogger meer.
Soms loopt dat zo, dan heb ik geen verhaal of verwondering.
Of geen schrijfinspiratie.
Vandaag kreeg ik van vriendin S (die van die mooie oude boerderij in Franse Ardennen) een enorm groot borduursel.
Het paste net in de panda.
209 nietjes moest ik verwijderen en toen had ik hem van de plank.
Ik bedenk me dan altijd hoe zo'n Franse vrouw daar avond na avond aan heeft zitten werken. Tellen, borduren, afhechten.
Hoeveel jaar zou ze er wel niet over gedaan hebben.
En waarom kiest ze dan dit schilderij van Jean Baptiste Oudry.
Zou ze een plekje hebben waar hij komt te hangen?
En als het klaar is, is ze dan zo blij dat ze manlief aanmoedigt hem mooi in te lijsten, en zou hij dan zo trots zijn dat hij er veel aandacht aan besteedt? Nietje na nietje schoot hij erin om het zo goed mogelijk op te spannen.

Toch vreemd, dat ik denk dat een Franse vrouw het borduurde en haar echtgenoot het inlijstte.
Ik ken mannen die prachtig borduren....
En ik zou het zelf hebben ingelijst.
Maar toch, een boerin in een boerderij die dagelijkse wat steekjes zet.
Dat is toch een mooi beeld.

Ik zocht een foto van het schilderij uit 1756 erbij. Prachtig vind ik dat, zo'n mooie plek en prachtig van sfeer en kleur.

Morgen gaat ie in een sopje en laat ik hem wapperen aan de lijn.
Dan is ie klaar om verwerkt te worden in een tas.