vrijdag 16 november 2018

Klei werkplaats

Op een leuke basisschool geef ik weer vier vrijdagochtenden een workshop aan kleuters.
Dit jaar moest de opdracht te maken hebben met het geschiedenis tijdvak waarover zij werkten : Jagers en boeren.
Ben nooit zo blij met die integratie van de vakken. Welk doel heeft zo'n werkplaats dan?
Maar goed.  Ik bedacht wat, bestelde echte grijze en roodbruine klei, en verzon een verhaal.


(even kort) Toendertijd waren er een boerendochter en boerenzoon,  Yuna en Edo. Ze woonden op een boerderij met koeien, kippen en hun ouders.  Op een dag vonden ze een hondje. Ze waren blij en het hondje liep de hele tijd achter hun aan. Dat hondje dronk de verse melk van de familie op dus.... 

Papa boer maande de kinderen een hok in het bos te maken met klei en stokken.
(in de buurt van de rivier dat snapten de kleuters direct want daar vind je klei).
De hond, inmiddels Judas genaamd, zou daar dan blijven en de Yuna en Edo konden hem dan water en kippenpootjes brengen (die ze eerst zelf hadden afgekluift). De kinderen vulden het verhaal steeds aan, het werd elke week anders.

Ik gaf ze de opdracht met klei en takjes een hok voor Judas te maken.
Een klein hondje van hout kwam tijdens het verhaal tevoorschijn, dat maakte de pret compleet.

Er was een superjuf bij waar ik direct een klik mee had.
Zij begreep ook dat klei zo heerlijk is voor kinderen. Genoot net als ik van de prachtige roodbruine handjes en klei vlekken op hun neus. Wij genoten met de kinderen mee. 

Knijpen, duwen, rollen, draaien, stampen, die handjes wisten wel raad met de klei. Al was er ook één die eerst 5 minuten probeerde te kleien zonder haar handen vies te maken.
Een ander meisje maakte een klein randje van klei waar ze stokjes in stak.
De ander maakt in één keer een grote worst, legde die rond en stak er in een paar minuten een heleboel stokjes in.
Och en de jonge ontdekker die vandaag  voor het eerst met echte klei kleide en zoveel ontdekkingen deed in dat workshop uurtje.

Toen er hokken stonden liet ik zien hoe je met een stuk klei ook een hond kon maken.
Even knijpen en een beetje buigen, dat lijkt de kop van een hond (net een eend zei een ondeugd).
Twee oortjes knijpen, vier pootjes en een staart (zegt de ondeugd ook nog dat dit nu meer op een eekhoorn lijkt). Ik kneep dapper door en.....daar stond een eigenwijs hondje.
Alle kinderen gingen het proberen,  maar veel voorzichtiger dan bij het hok. Dit was eng..... Want het leek steeds iets anders.
Kijk een vis, kijk een slang, kijk een olifant (wijs meisje zegt dat dat echt onmogelijk is omdat er toen toch zeker geen olifanten waren maar mammoets).
De kleine ontdekker was niet te stuiten, hij kneep en duwde  'kijk een hond, pas op hij is boos, oh nee hij heeft honger, hap hap'.  Ik zag een bonk klei met bovenop een soort kop. Met zijn spel erbij kon het niets anders zijn dan een hond.

Waar dronk Judas het water uit?
Uit kleine schaaltjes een soort duimpotjes werden het. Dit werd weer een nieuwe ontdekking.
Zij met een prachtige bril op maakte 3 bakjes: één voor water, één voor kippenpootjes en één voor hondenknabbel brokjes. Die brokjes kleide ze er ook in, heel klein (ze was het tijdvak even vergeten).
Naast me zat een jongetje wat niks vroeg, goed luisterde en aandachtig keek.
Hij maakte een hok, een hond, stenen, paddestoelen rond het hok, en ook een waterstroom door het hok. Kon Judas de hond gewoon vers water drinken. Alles was grof gekleid, één stijl en hij was helemaal tevreden.

Zoveel verschillende kinderen, al die manieren in aandacht, motoriek en fantasie.
Voor mij 60 minuten lang 100% genieten.




donderdag 1 november 2018

Allemaal anders

Zij giechelen altijd samen, net twee kuikentjes.
Hij is de kleinste van de groep maar heeft altijd als eerste de grote pot pindakaas te pakken.
Zij heeft een traumatisch ervaring tussen haar 2e en 4e jaar meegemaakt buiten Nederland en kan zich niet goed uiten. Deze week knuffelt ze bij het afscheid en maakt ze prachtige creaties ook vindt ze buiten in het bos altijd piepkleine dode insecten.
Zij is een meisje klein en tenger maar je wil geen ruzie met haar.
Hij speelt altijd alleen behalve de dag dat zijn vriendje ook op de Bso is maar hij geniet altijd op de Bso.
Zij smeert haar crackers te dik, likt het er daarna af en eet tot slot de cracker op: alles volledig geconcentreerd.
Zij praat dagelijks thuis over mij...
Hij ligt altijd een half uurtje duckies te lezen op een wobbel.
Hij wil altijd de voetbalregels aanscherpen.
Zij leest altijd in dikke boeken en maakt het liefst eerst een tent om in te lezen.
Zij wil altijd helpen en knuffelen
Zij is zo creatief dat ze de meest mooie dingen verzint en anderen erbij betrekt.
Hij briest en stoomt bij onrecht vooral tijdens potje voetbal.

En zo zijn er nog meer.
Drie middagen per week heb ik ze in de groep, geen één dezelfde, allemaal om van te houden. En samen een veilige groep die op en naast elkaar ontspannen kunnen spelen.

donderdag 25 oktober 2018

Werkpret

Zo.
Gevloerd.
Drie lange dagen werken op de Bso in eigen wijk.
In de vakantie werk ik bij de 4,5,6 jarigen.
Een bouwspeeltuin, met mooi gebouw, 40 kinderen en 4 pedagogisch medewerkers.
Ze zijn er dan hele dagen, dus wij ook.
Van 8.00 tot 17.30....
Structuur wordt bepaald door de eetmomenten.
Fruit/groente , lunch, fruit/groente crackers
Dus tel de afwas maar uit.
(en alles eromheen voorbereiden)

Thema kabouters, ik de activiteiten voorbereid en maandag konden we van start.

Kabouter Kluts was zijn vriendjes Drommel en Ggggiebel kwijt.
En dus ook zijn kluts. 
Zoektocht door de groene bouwspeeltuin, om de beurt de gevonden kabouters dragen.
De kinderen maakte allemaal eigen stam-kabouters en speelden de verhalen door.
Een collega met Spaans accent speelde graag mee. Dat is genieten.
Het verhaal vormde zich op allerlei momenten, wij hielden het vuurtje warm.
De kinderen genoten, degene die het allemaal niet geloofden speelden per ongeluk toch mee.
Mini kabouters, kabouter hutjes buiten met takken/bladeren, mini huisjes met takjes en klei, huizen van kartonnen dozen.
En vandaag aten we kabouter eten.
Geen crackers naar toastjes, kleine mini groente, stokbroodjes.
Gesprekken over paddestoelen, kabouter amen, echt of nep en ga zo maar door.

En... Met verzet van de meisjes: ' wij maken geen kabouters met baarden, wij maken meisjes kabouters dus waren liggen de haren en vlechten....'
Oeps

De knoeikabouter was hun naam voor mij.
Tja

dinsdag 16 oktober 2018

In mijn hart

Ze was een paar weken in Nederland omdat haar werk in Schoorl geëxposeerd werd.
Henny Schrijver, al 20 jaar woonachtig in Denemarken,  was mijn docent beeldende vorming in mijn Havo periode in Middelburg.
Zij liet mij inzien hoe je je creatief kon ontwikkelen en je eigenheid daarbij kon inzetten.
Ze boden toen ontzettend veel basis beeldende kunsttechnieken aan waardoor iedereen de kans kreeg om te voelen en kiezen.
Dat was mijn pad, het raakte me en mijn ontwikkeling in dat vak schoot omhoog.
Die bijzondere wijze Henny.
Later in de jaren 80 wilde ik mijn benoembaarheid halen voor videodocent.
Ik maakte een filmproductie over Henny en haar werk als kunstenaar.
We zagen elkaar even weer veel en dat werd ook weer bijzondere tijd.
(ik haalde trouwens mijn benoembaarheid met die film).

We hielden altijd contact, hadden elkaar voor altijd in ons hart gesloten.
Ze is nog steeds kunstenaar en maakt bijzonder schilderwerk.
Ik heb prachtige schilderijen van haar.

We zagen elkaar zondag.
Heerlijk. Een lach en een traan over het levenspad. 
Bijzondere gesprekken, schaterlachen en enorme knuffels.
Daar kan ik weer lang op teren.
En er komt een moment dat ik naar Denemarken rijd om bij haar te logeren.
Wie weet.

zondag 14 oktober 2018

Weer aan zee, goed weer

's Middags hadden we een bijzondere afspraak in Schoorl. Daarover later meer.

Dus voor die tijd wilden we naar zee en kozen voor Hargen aan Zee.
Om half 11 liepen we het strand op.
Wat een prachtige omgeving.
Als echte Alkmaarse (de eerste 9 jaar van mijn leven gewoond) voel ik mij altijd zo thuis in die omgeving.
Blauwe lucht, groene duinen en mooi licht zand.
We startten met koffie en daarna kon ik niet meer wachten.
Zo graag wilde ik weer zwemmen.
Afgelopen woensdag zwom ik in Katwijk aan Zee.

En vandaag was het weer heerlijk in de zee.
Zo'n breed uitzicht en dan gewoon de zee in lopen.
Niemand zwom.
B liep stoer een stukkie mee de zee in maar vond het te koud..

In Hargen aan Zee zijn kleine duintjes op het strand. Er is wijds uitzicht, geen kunststeden in beeld. Het voelde als op een eiland.

Drogen op zo'n duintje.

En thuis zag ik dat er L U I boven mijn hoofd stond geschreven in de lucht.
(de foto nam ik willekeurig zonder zicht op het scherm).

Lui.... Na het zwemmen.

Volgende keer over de ontmoeting met mijn oudste bijzondere vriendin.

zaterdag 13 oktober 2018

Frisse meiden club

De moeder, de dochters, de oppas en twee mini meisjes.
Dol ben ik op deze club.
Het begon, denk ik, 32 jaar geleden.
De moeder zocht een oppas voor haar twee meiden.
Ik werd de oppas.
Iedereen werd ouder maar we hielden contact. Ze zitten in mijn hart. Voor altijd.
We hebben samen herinneringen. We groeiden allemaal groter en namen onze eigen hobbels.
Ik kreeg twee jongens, de dochters werden pubers en gingen studeren en kregen hun eigen leven.
Er kwamen twee minimeisjes bij.
Mijn jongens inmiddels ook volwassen.

En zo gaat het maar door.
Voor mij is het een familie om van te houden. Allemaal generaties door elkaar.
Natuurlijk spelen mannen ook een rol.
Maar de moeder, de oppas en de meiden is de club. Met nu ook twee minimeisjes.

Vandaag lunchten, lachten we samen.
Ook soms een traan.
Wat was het weer fijn.

Oh ja een van de dochters krijgt in een jongetje....
Hebben wij weer.
De frisse meiden club en een frisse boy.

donderdag 11 oktober 2018

Herfstzonpret

Het was al 17.15 uur. Alle 24 kinderen waren buiten rondom het gebouw. Rechts zie je een oud fort van de waterlinie liggen (fort IV). Ons terrein is ruim, groen, een heuvel, takken, beestjes, mollen, klimbomen en ligt aan een fietspad.
Langs het fietspad loopt het water, water wat langs de oude forten loopt.
Daar werk ik dus al 5 mnd 3 middagen per week.
Vandaag dat heerlijke weer: tenten bouwen met touwen lappen en metalen knijpers.
Twee meisjes maken soep van water en gras en blaadjes.
Ze zetten thee en maakten theezakjes van opgevouwen bladeren met een knijper (zo jammer.... geen foto...).
Hun twee stemmetjes praten maar door, over het leven samen in een tent.
'ini wil je ook thee?'

Op een andere plek probeert een jongen een tent te maken met twee lappen en een klimboom. Hij worstelt, loopt rond, kijkt goed naar de tent van de twee meisjes, stoot per ongeluk een paal van hun om.
Tien minuten later komt hij naar me toe.
' kijk ineke zelf gedaan'.
Trots was ie, hij had ook een tent. Kinderen kunnen zoveel zelf oplossen.

De kleine G speelt graag alleen, je ziet dat hij geniet, niet voetballen, maar spelen met schors, klimmen en rondkijken vanaf een heuveltje.

Er wordt ook gevoetbald.
Er is veel voetbal strijd.
Je hebt namelijk in groepen altijd echte voetbalkinderen die alle regels willen naleven, fanatiek zijn en het liefst voetballen.
Daarnaast zijn er kinderen die soms gewoon mee willen voetballen omdat ze het  leuk vinden.
En dat ploft soms.
We hebben bso voetbal regels opgeschreven. Dus die pakken we erbij en daar schaven we aan. Ik begrijp echt niks van voetbal en dat helpt. Ze leggen mij de dingen steeds weer uit.
Snot en tranen weg en ze gaan weer door.

Op een kleed in de zon waren deze meiden bezig. Op dit moment zijn ze enorm aan het haken, en zo ook buien in de herfstzon.
Dat mooie licht, overal spelende kinderen.
Wat een heerlijke middag, samengevat in deze foto.

woensdag 10 oktober 2018

Zeeën van ontspanning

Vandaag stond met vriendin M dagje Katwijk aan zee gepland.
En net als de vorige keer.......schitterend weer.
Dus we lagen weer op die heerlijke grote kussens bij de strandtent.
Alles heel ontspannen, de zon echt voelen.
Dat vind ik zo genieten.
Bijkletsen.
Niks zeggen.
Gewoon samen kunnen zijn
Alles is goed
echte vriendschap!
Zelf opgebouwd in jaren en weten dat dat altijd zal blijven.

En natuurlijk gingen we zwemmen.
Het zeewater was 16 graden, dat is koud maar als je er gewoon in loopt ga je vanzelf zwemmen.
En dan.......  ontspanning, drijven, zwemmen,  heel ver kunnen kijken...
De zee was rustig dus ik voelde me echt langs het randje van die grote Noordzee zwemmen. Wijds uitzicht.

Drogen in een duinpan, en dan nogmaals op die heerlijk enorme banken liggen en soeo eten.

In januari komt er weer zin dagje.
Wedden dat de zon schijnt?

vrijdag 5 oktober 2018

Van hobbelig naar stromend

Het hobbelige pad met stenen was best een pittig pad.
Gelukkig lag na een kei ook weleens een hoopje grind waar ik dan wat makkelijker overheen trippelde.
Oh ja en soms was er dan toch ook een kuil.
Viel ik er hups gewoon in.
Moest ik daar uitkrabbelen en weer het pad op.
Het is allemaal een enorm proces.
Burn out in combinatie met overgang is natuurlijk geen goed koppel.

Na al die kuilen, kuiltjes, keien, grind, rotsblokken en glibberstenen loop ik nu in stromend water.
Wat heerlijk, ik loop met de stroom mee, af en toe een kuiltje of keitje maar die zijn in een stroom beter te trotseren.

Baan bij de Bso in de natuur met heerlijke kinderen en fijne collega.

En omdat ik daarnaast ook inhoudelijk werk nodig heb om gelukkig te zijn (wil ontwikkelen, verantwoording, me verdiepen, leren) heb ik extra klussen:
- Bso locaties in Urecht inhoudelijk ondersteunen bij herinrichting en (spel) materialen
- lessuggesties schrijven voor Kunst Centraal over verhalen maken met kleuters
-  maandelijks een creatieve activiteit met kinderen (Kids atelier)

Daarnaast verkoop ik zelfgemaakte tassen en lederwaren uit mijn voorraad.
Die is bijna leeg dus vilten tassen in de maak!  Want ik wil zelf blijven scheppen en maken.

Bij deze baan en klussen bepaal ik hoe ik het doe en wat ik wil.
Die rugzak met ervaring gebruik ik om in te zetten en te geven.klinkt goed toch?

Natuurlijk komen er altijd zorgen op je pad.
Maar ik heb het gevoel en de ervaring  weer in een goede stroom te lopen en dan zijn de dingen die op je pad komt makkelijker mee te laten drijven.

woensdag 3 oktober 2018

Ouderwets haken

De kinderen in mijn bso groep hadden haaknaalden gevonden en wol. Een van hen kon vingerhaken dus ze probeerden hetzelfde maar dan met haaknaald.
Het zag er uit als 'broddelwerk' naar het woord van mijn oma....
Ik vertelde kinderen dat je kon leren soepel haken met je ogen dicht en zelfs ook dekens of beestjes kon leren haken.
Echt?
'Dat willen we'

De dag erna leerde ik 3 meiden losse haken.
(een heuse klus, wat knap dat mijn oma en mijn moeder mij zo goed hebben leren haken bedacht ik me).
Met haaknaald en wol  gingen we aan de slag. Ik probeerde hen te instrueren hoe ze het haakwerk vast moesten houden.
Ze vonden het geweldig.
Hun moeders konden het niet zeiden ze en hun vaders natuurlijk ook niet....
Zo spraken ze erover.

Hun moeders konden niet haken?.......
Dat kon ik me niet voorstellen.
Maar de meiden waren 7 jaar dus hun moeders waren in de dertig......
Zo'n 20 jaar jonger dan ik.
Zouden zij nooit hebben leren haken?
Ik geef toe, mijn zonen kunnen het ook niet.
Maar mijn schoondochter wel.
En de dochters van mijn vriendinnen?
Ook niet echt geloof ik.

Dus volgende week maar weer verder haken.
Dat ik dat heb kunnen aanwakkeren bij ze, dat zou fijn zijn.
Dat ze nooit zeggen: ' Haken? Dat heb ik nooit geleerd'.

Een van de meiden werd opgehaald, ze riep tegen haar moeder dat ze 'ouderwets had leren haken'.
Ouderwets?, vroeg moeder.
Ja, want Ineke leert het ons.

Toch een generatie kloof.

zondag 23 september 2018

Oeps

Gister ging ik even langs bij mijn Syrische vrienden, een gezin wat nu ongeveer een jaar in de wijk dicht bij mij woont en die ik met wat dingen help.
Een heel leuk positief gezin wat veel het meegemaakt.
Vader, moeder en 4 zonen tussen 14 en 20 jaar.
Ze doen hun stinkende best Nederlands te letten. Elke keer lukt het beter te communiceren.
De zonen spreken beter Nederlands, dus zij zijn ook vaak tolk als ik met de ouders wil praten.
We hebben allemaal humor, dus met handen en voeten en veel lachen komen we  best ver en zijn we betrokken bij elkaar.

Moeder was met oudste zoon in ziekenhuis voor neus operatie. Dus pa en andere zonen gingen koffie maken.
Fruit neerzetten met mesje er bij.
En de jongste zoon kwam trots met schoteltje chocolaatjes de kamer in.
Nadat was verteld dat moeder in ziekenhuis was met zoon vertelde vader dat hij die dag ervoor geopereerd was.
Hij zag er goed uit en ik zag niks vreemds dus vroeg niet verder.
Vader was nog niet klaar, ik hoorde hem met een zoon praten en zoeken naar Nederlandse woorden.
'bil' 'billen', hoorde ik.
Ik pakte mijn koffie, hmmm heerlijk.
Smaakt sterk naar koffie en kardemom.
Vader was nog druk met telefoon.
Plots hield vader zijn telefoon voor mijn neus.
Met grote letters las ik AAMBEIEN.
HM. Ja. Ik begreep het. Verslikte me nog net niet.
Hij zei 'blij nu'.
Ja ja, snapte ik.
We hebben een taalkloof, maar ze zijn zo dol op op me dat er ook veel grenzen weg zijn gevallen.
Oeffff

vrijdag 21 september 2018

Een muis?

Vandaag was ik op de Bso voor een gesprek met de teamleider over mijn toekomst en mogelijkheden vanaf januari (als mijn contract afloopt). 
Hoe zie ik het, wat wil ik, wat heb ik nodig om gelukkig in mijn werk te zijn.
(kinderen, meer uitdaging en creatieve mogelijkheden)
Een fijn gesprek met leuke plannen.
Ze doen er alles aan om mij te houden in onze wijk (organisatie heeft heel veel locaties in heel Utrecht).
Dat voelt fijn en ik voel me sterk om duidelijk aan te geven wat ik wel en niet wil. En mijn ideeën worden goed ontvangen. 
Daarover later meer.

Buiten was een kleuter bezig met lijm en zand. Ik ging nog even bij hem zitten, zo'n heerlijke locatie in de groene bouwspeeltuin.
Hij liet me zien dat er een soort tekening was ontstaan, eerst met lijm tekenen en daarna zand erover strooien.
We keken er samen naar.
Ik zag opeens iets.
'Ik zie'
'Ik zie een beest'
'en jij'
Hij keek goed.
'iets met een punt snuit'

Muis?

'Ja, nog niet helemaal klaar denk ik.'
'Wacht je? ', vroeg hij.
Hij pakte het lijm flesje en tekende er zorgvuldig wat mij met de lijm.
Daarna zocht hij zand om er over te strooien.
Vol trots toonde hij mij wat er was ontstaan.
Pootjes en een oog erbij, voor hem was het nu echt een muis. Een prachtige!
(natuurlijk mocht ik er een foto van maken)

' Nog een?'
'Krokodil?'
'Dat kan ik nooit.'
'Hoe ziet een krokodil er uit dan'
Met zijn handjes beeldde hij een staart, grote bek en bolle ogen uit. Dat gaf hem handvatten om te beginnen. 

Lijmpotje in zijn kleine handje, de lijm droop  in dun straaltje  op een nieuw wit blaadje. Zand erover. Het werd iets engs maar met lange staart. Krokodil maar misschien ook iets anders zei hij. 

Ik ging weer verder.

'dag B' , dank je wel!, zei ik.













zaterdag 15 september 2018

Schone dochter

De 11 werken zijn bijna voorbij.
Maandag  vertrekken zoon en schoondochter naar Canada voor 6 mnd.
Daarna zijn begin maar weer tijdje in Nederland.

Zij
giebelde,
werkte keihard aan haar animatie opdrachten,
bakje abrikozen koekjes,
maakte speciaal voor haar en mij warme chocolademelk,
straalde als een kind als ze weer het trouwpak mocht passen (wat ik maak voor haar voor trouwdag zus),
liet boeren en scheten en toch moesten we lachen,
houdt zoveel van onze zoon,
geniet enorm van opa en de oma's,
praat heel leuk Nederlands...,
knuffelt gewoon wanneer ze wil,
danst met mij op Kenny B 'parijs',
kruipt op schoot als wij film kijken,
smelt marchmallows boven een vuurtje.

En nog zoveel meer.
We hebben haar in ons hart gesloten.
En voor mij voelt het als dochter.. Een creatieve dochter waarmee ik geniet van kleine dingen en prachtige ideeën.

maandag 10 september 2018

Dans aan zee


Wat was het weer heerlijk in Vlissingen bij mijn ouders en op het strand.
S middags nog gezwommen in de zee.
Als er golven zijn hoef je niet zo stoer te zijn.
Je wordt vanzelf steeds natter...

Foto van zoon en schoondochter aan zee werden we een heleboel.
Zomaar vanzelf ontstond een serie.
Niemand zei wat.
Hieronder een selectie.

Een dans lijkt het.


woensdag 5 september 2018

Uit een oude doos 1

Een mooie blauwe door heb ik.
Daarin stop ik alles wat een tijd op een prikbord, koelkast of ergens anders bij. Ons in huis heeft gehangen.
Inmiddels zitten daar heel veel plaatjes, foto's knipsels en dus herinneringen in.

In 1987 waren mijn ouders 25 jaar getrouwd. Voor die gelegenheid hebben we de trouwfoto van hun. Nagemaakt.
Broer Hans en ik lijken veel op onze ouders dus er werd een plan gemaakt.
Exacte locatie getraceerd: de boom stond er nog.
Broer regelde een lijkend pak.
Vriendin Sasja en ik wikkelde een wit laken, vitrage zo om mijn lijf dat het leek of het dezelfde trouwjurk was.
Zwarte pumps verfde ik wit met latex.
En we vonden ergens echte rozen en wat plastic rozen.
Sasja deed de mise-en-scène.
Manlief maakte de foto.

De herinneringen aan dat moment zijn zo fijn.
En de foto is nu nog leuker ( ouders inmiddels 57 jaar getrouwd en wij ook 32 jaar ouder.

Wat vond ik veel in de blauwe doos.

zondag 2 september 2018

Pompoenpret

Al eerder schreef ik over de kleine moestuin die op de plaats kwam van onze vijver.
Tomaatjes, pepertjes, gele courgettes, komkommers en pompoenen.
Val alles heerlijk gesmuld.
Maar zo'n pompoenplant....die prachtige grote bladeren en de fel oranje/gele bloemen. Zo'n plant groeit elke dag een heel stuk dus al snel lagen er lange stelen met bladeren en bloemen en af en toe een pompoen. De eerste werd ook direct de grootste. Dagelijks zat ik er even bij.
Al die bloemen die na bevruchting mooie vruchten werden. En die grote pompoen aan de pompoenplant die maar bleef groeien.
Vandaag was het zover. Tenminste dat besloten we.
Op mijn knieën sneed ik de pompoen eraf.
Trots liep ik ermee naar de tafel en was ik stil van de kracht van natuur. Zo'n klein pompoenplant van 1 euro, wat zon en water en er groeien gewoon prachtige bladeren bloemen en vruchten aan.
De pompoen is zwaar, heeft een harde glimmende schil en ligt klaar voor soep.
Voorlopig niet hoor.
Nog even dagelijk bewonderen en van genieten.


woensdag 22 augustus 2018

Kinderpraat

Een hele dag bso.
Allerlei kinderen met allerlei interesses een dag samen op een fijne plek in de natuur (in oud fort van de Utrechtse waterlinie).
En dus ook allerlei gesprekjes.

Meisje G (8) was beetje sip.
Haar opa en oma miste ze heel erg.
Want die gingen verhuizen van een heel bijzonder huis naar een appartement.
Dat appartement lag dichter bij Utrecht.
Maar het ging haar om het huis.
Zeven kamers, drie trappen, een tuin met mooie plekjes, echte theater gordijnen, en nog veel meer.
Ik zag het allemaal voor me.
Ze zei dat ze dat huis die avond voor de laatste keer zou zien. Het huis waar ze met de hele familie konden logeren. Altijd met Oud & Nieuw en elk jaar met Pasen.
Hele goede paasei-verstop-plekjes in die tuin zei ze nog.
Ik begreep het zo goed.
Ik had ook een opa en oma in heel mooi huis met tuin in Hilversum. Daar kwam ik regelmatig als kind bijzondere kelder en leuke trapkast.
En het spiegeltje onder aan de trap, en de tussenschuur met opa's stekjes en de schuur met oude sleutels. En nog veel meer.
Ik heb zelf niet veel foto's van die plekjes.
Ookal zitten ze in mijn hoofd, ik had het nu toch heel leuk gevonden.

Misschien kon ze die avond van al die plekjes foto's maken?
Ze keek opeens anders.
Misschien kon ze zelf door het huis lopen met broer en alle plekjes die juist voor hen speciaal waren vastleggen.
Goed plan. Ze speelde weer verder.
Toen ze door haar moeder werd opgehaald huppelde ze naar haar toe.
We spraken erover, ook moeder vind het een geweldig plan.
Ze gingen me de foto's laten zien volgende week. Dat wil ik heel graag.

Jongen B (9) wilde boekverkoper worden.
Dat leek hem het allerleukste wat er was.
Jongen M (8) zei dat zijn ouders hadden afgesproken een lang en gelukkig leven te hebben.
Dus dat wilde hij zelf ook.

Daarom houd ik zo van kinderen.
Bso-werk is redelijk relaxed, kleine groepen en geen lesprogramma. Niet veel uitdaging voor mij, maar goed voor nu.
Dit soort gesprekjes zijn grootse momenten.  Heerlijk.



maandag 20 augustus 2018

Roest rest

In Vlissingen doe ik altijd een rondje op de fiets door de vissershaven.
Sterke oliegeur, visgeur, wind door je haren, geluid van klotsende golven tegen ijzer en tikkende lijnen.
Boten met namen als Ariana 2, onze Marie en vrouwe Jacoba.
En.... Roest.
Overal liggen verroeste onderdelen.
Soms kapot, soms geordend en vooral veel.
Ik mag altijd maar 1 roestig voorwerp meenemen.
De verzameling in mijn tuin (in een schaal) mag niet uit de hand lopen.
Wat dat is? Dat is natuurlijk de vraag.
Maar het zijn de woorden van manlief.

Deze keer nam ik niks mee.
Ik durfde het niet.
Echt waar.
Er waren jonge jongens, vissers zonen, aan het schilderen op de boten.
Hun mond viel open toen ze mij zagen fotograferen.
Dus ik nam niks mee.
Thuis ben ik dan verbaasd en manlief ook.
Had het gezegd zei hij nog.
'dan had ik het opgeraapt'.
(ook een mop, hij is niet altijd blij met de roestige vindsels en andere dingen die ik opraap....)
Een mooie grote kromme bout, een D-sluiting van 15 cm,  een stuk ketting met ringen van 10 mm, een hele grote moer.
Dat soort dingen.

Wel vond ik een stier die toch niet in mijn fietstas paste.

Kennen jullie Ben Jansen?
https://benjansenbeelden.exto.nl/

Hij maakt prachtige figuren met karakter van roestige voorwerpen.
Kijk maar eens op fb!
Ik zou willen dat ik kon lassen.

zaterdag 18 augustus 2018

Via Zeeland

Via Zeeland naar huis.
Twee dagen bij mijn liefste ouders en op het heerlijke Walcheren.
Fietsen door vissershaven  van Vlissingen, groene Boulevard, oud Vlisdingen(zulke mooie straatjes), boulevard, over en onder de dijken langs, koffie met taart onder de dijk en naast de kerk van Zoutelande.
En toen via Biggekerke en Koudekerke weer terug.

En vanavond weer thuis bij mijn eigen kinderen.
Ben een rijk mens met zoveel liefde om me heen.

vrijdag 17 augustus 2018

Bijna naar huis

De vakantie in Frankrijk is voorbij.
Heerlijk ontspannen met zijn tweeën.

Nu nog even naar mijn ouders in Zeeland dat hoort erbij.
Want de zee, ik weet het zeker, i en blijft het fijnste uitzicht.
Zeker in de ochtend of avond als het niet druk is.

De foto's zijn uit Frankrijk. Morgen foto's van de zee. Beetje raar bericht. Maar schommel nog tussen Frankrijk en Vlissingen. 

woensdag 15 augustus 2018

Rommelmarkten

Vandaag twee rommelmarkten gedaan. Het is 15 augustus en dat is een feestdag voor de Fransen.
Manlief loopt bij de eerste markt nog fier vooruit met de mand (de tweede markt had hij het wel gehad.....) 

In een open overdekte hal van brandweer was een soort bar gemaakt (cola bier wijn) en stonden de bekende klaptafels en banken klaar.
Ik wachtte 45 minuten op zo'n bank tot Bas eindelijk zijn bak patatjes had.
Inmiddels waren er 4 Fransmannen, met bier, aangeschoven aan tafel. En zat ik in een leuk gesprek over fietsen in Nederland en de enorme fietsenstallingen die wij hebben.

Tijdens het eten van de patatjes had ik echter een zeer bijzonder uitzicht....
Gelukkig zat het labeltje nog aan zijn broek.



vrijdag 10 augustus 2018

Lieve Carolien

Lieve Carolien,
Juist in de zomervakantie denk ik vaker aan je.
Misschien omdat we elkaar dan iets vaker zagen. Dat jij dan een nacht kwam logeren als ik met onze vriendin H in de Holtkamper kampeerde.
Wat hadden we een pret met zijn drietjes op zo'n kleine camping in die oude knusse vouwwagen.
Wat H betreft, ze heeft een stoere man met zeilboot aan de haak geslagen. Zo fijn.
Terwijl wij toch vroeger altijd droomden van een man met zeilboot. 
Het is nu al 5 jaar geleden dat je, in het begin van de zomer, overleed.
Al 5 jaar..... De tijd gaat zo snel.
Dat betekent dat ik 6 jaar geleden, tijdens de crisis, ontslagen ben bij Kunst Centraal.
Na jouw dood studeerde ik af aan de Pabo.
Helaas heeft het onderwijs me enorm opgebroken.
En die overgang.. Pffft das een gedoe joh..
Je moest eens weten.
Wat zou ik daar graag met jou over praten, lachen, mopperen.
Je inspireerde mij altijd enorm.
Waar ik prachtige dingen verzin maar niet echt weet hoe ik het op de markt moet zetten was jij in staat prachtige dingen te verzinnen, daar subsidie voor te krijgen en het doel wat je voor ogen had te halen.
Eigenlijk heb ik je daarvoor een beetje nodig.
Weet je dat onze vriendin H zich helemaal gaat richten op fondsen werving?
Geweldig toch? Met al onze kennis hadden we met zijn drieën een prachtig project kunnen bedenken voor bijvoorbeeld de vluchtelingen in Nederland.
Jij zou haar met al je contacten vast kunnen helpen en natuurlijk inspireren.
En weet je, H is al oma en ze geniet daar zo enorm van. Zo leuk.
Ik werk sinds juli bij een buitenschoolse opvang in Lunetten.
Na een burn out heb ik gezocht naar werk wat ik aankan, met kinderen en op fijne locatie.
Het is fijn weer ritme en inkomen te hebben.
Na december ga ik nadenken of ik dit werk wil doorzetten of dat ik ander werk ga zoeken wat me inhoudelijk meer uit zal dagen. Of misschien een combinatie daarvan.
Juist dat soort gesprekken zou ik met jou willen voeren.
En plannen maken voor projecten samen voor het onderwijs.
Op dit moment geniet ik van een vakantie in het huis van S in Noord Frankrijk. Samen met manlief hebben we heerlijk ontspannen weken.
Jaro, inmiddels getrouwd met de canadese Charlie, is tot half september in Nederland en dat is volop genieten. Ook voor Kaj is dat erg fijn zijn broer weer even thuis te hebben. Charlie is als een dochter voor mij, zo fijn. Ze is designer van korte animatie films in opdracht. Weet je nog onze animatie avonturen op het AVS met de super 8 camera in 1985?

Die moet ik maar eens opzoeken.
Nou lieve Caro, je hebt een bijzonder plekkie in mijn hart. Een fijn blauw kamertje.
Waar ik in gedachten soms even met je babbel en lach.
Want de slappe lach.... wat waren we daar goed in.
Oh ja, ik ben een gelukkig mens.
Xx



donderdag 9 augustus 2018

Kringlooppret

Niks moet. Niks hoeft.
Samen en geen enkele afspraak.

Prachtig boek gelezen ' De acht bergen' van Paolo Cognetti.
Ik ga er altijd zo in op dat ik daarna niet direct aan nieuw boek kan beginnen.
Dus begonnen met naaien. Hier heb ik rust om te naaien, het is vandaag opeens herfstachtige weer dus we waren vandaag veel binnen.
Bijna een soepele wikkelrok af.

Mijn favoriete bezigheid in Frankrijk is het bezoeken van 'vide greniers' en kringloop winkels.
We bezochten een grote Emmaus in Glageon.
Alles gesorteerd, zelfs de barbies en de poppen.
Ik vond een vintage rol behang voor 1 euro.
Daar was ik zo blij mee. Natuurlijk weet ik nog niet wat en waar ik wil behangen.
Maar het was zo'n mooie patroon in prachtige kleuren.
Bij manlief zakt de moed soms in de schoenen dan.... Waarom? Wat? Hoezo?

Maar lieverd, al 33 jaar samen, je weet hoe gelukkig ik van dit soort vondsten word.
Verzet je niet meer, dat maakt het veel leuker.

Gelukkig heeft hij ook zin in de 3 grote rommelmarkten die we komende week nog gaan bezoeken.
Ik ben een creatief plannetje aan het maken voor de rommelroute in de wijk waar ik meestal zelfgemaakt dingen verkoop.
Daar heb ik heel veel schoteltjes voor nodig.
Of kleine schaaltjes.
Nog even doorsudderen over het idee....

Een muurtje in de slaapkamer met dit behangetje misschien?
(oeps ik hoor net dat dat te druk wordt voor manlief....)