Timmerpret en nog meer

Door mijn werk, momenteel in de buitenschoolse opvang, maak ik in de vakantie soms lange dagen.
De kinderen( 7,8,9 jaar) hebben vakantie en kunnen dan tussen 8.00 en 18.00 uur bij ons terecht. Onze locatie ligt bij de forten langs de wijk, tussen de bomen en aan het water. Dus echt in de natuur (en in Utrecht).
Dus met prachtige gekleurde bomen om me heen zat ik bij het raam klaar met een kopje thee voor de kinderen. Langzaam stroomde de kinderen dinsdag binnen . Zo'n dag start ontspannen, thee drinkend, tekenen, schilderen, Playmobil, lezen in zitzakken en tenten bouwen met lappen en grote knijpers.
De groep was maar klein, 15 kinderen.
Collega meldde zich te laat ziek, de vaatwasser ging kapot, de wasmachine lekte enorm, er vloog een wiel van de rijdende kar waarop fruit thee enzo. Maar het maakte voor de kinderen niet uit.
Het geheimschrift wat ik de avond ervoor nog snel had gemaakt viel ook in de smaak, er werden geheime briefjes naar elkaar geschreven.
Gelukkig kreeg ik er ook één, van een meisje wat moeite met schrijven heeft en voor wie het een echte puzzel was om dit te schrijven.

HWU  AF   YVU  YVAQ CKKR !
WAT   IS     HET   HEIR    LIIK  !
zooo lieff

Daar was ik blij mee, iedereen genoot van spelen, samen zijn, rust en drukte.
En natuurlijk aten we gezonde nootjes (sssst pepernootjes).
's Middags had ik een timmervrouw gehuurd om tafeltjes met de kinderen te maken.
Het resthout was gebracht door onze overburen in het bos, ZOMO, een dagbesteding voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt.
Veertien kinderen timmerden mee, voor één kind was het te spannend, hij had geen zin en speelde liever met de Playmobil. Helemaal in zijn uppie, alles voor hem alleen op het grote kleed. Alles mag.
De rest timmerde zich een slag in de rondte ( in de aparte ruimte gelukkig) en sommige kinderen met de tong uit hun mond. Er werd op duimen geslagen en er werden duimen gekoeld.
Ik hielp mee met mijn kleine boormachientje om soms een stukje voor te boren.
Ze moesten zoveel spijkers slaan dat ik gewoon medelijden kreeg met die dunne armpjes.
Ze waren niet te stoppen. Sommige hadden nog nooit getimmerd ( ja echt waar).
Twee meiden wilden samen een heel hoog smal tafeltje maken, ze woonde 15 stappen van elkaar dus ze zouden het het tafeltje delen. Bij het ophalen zag ik beide moeders verliefd naar het elegante tafeltje kijken (bij wie kon er nou thuis een plant op?).
Na twee uur was het echt tijd voor thee met crackers en fruit.
De timmerruimte moest even gelucht en ik moest ze wegtrekken om ze aan tafel te krijgen.
Innig tevreden smulde ze van het lekkers en er werd nog maar weinig gezegd.
Van de timmervrouw wilde ze nog weten wat ze allemaal gemaakt had in haar leven. hi hi
Rond half 5 waren de tafeltjes klaar en stonden ze te mooi te zijn bij het raam.
En de kinderen?
Verplicht een frisse neus halen, we zitten immers in het bos en meestal spelen ze heel veel buiten.
Dus, terwijl de invaller een buitenspel met kinderen deed moesten de anderen 3 rondjes om het gebouw rennen voor de frisse neus ( ik checkte de neus).

Kinderen zo trots op hun tafeltje, de ouders ook!
en ik ook.
Morgen weer een dag, vuur maken, broodjes bakken, verder doen waar ze zin in hebben.
Timmeren?

hoe fijn is dit

Als je weet dat al het behang, de laagjes kleuren, de laagjes leven er morgen worden afgehaald. Door een grote behang-afstoom-machine die al staat te popelen.
Laagjes van afgelopen 26 jaar.  Toen een startend gezin, nu een gezin met prachtige volwassen zonen.

Dan is dit toch het enige wat je kunt doen als je alleen op de bank geniet van een serie terwijl de mannen boven al liggen al te snurken.

Dus ik geniet van de rust en vooral van het uitsmeren van rode verf met een hele dikke kwast. Heerlijk.
En dan komen er alleen maar deze woorden.

schoonmoeders kasten

 

Dit is niet in een kringloopwinkel. Dit was de keukenkast van mijn schoonmoeder. Ze woont nu in Utrecht in een woonzorgcentrum voor demente bejaarden. Een prachtig huis met 8 dementen per huis. Ze heeft het er echt naar haar zin. Haar eigen huis helemaal vol met spullen is ze vergeten.

Maar goed, dit was de keukenkast bij Janneke. Hij stond vol met oude, vieze, leuke spullen. In alle blikken zat nog van alles, sommige dingen oud en vies. Alleen de voorste blikken gebruikte ze nog. We hebben vaak gevraagd (ik kwam sinds1985 bij haar over de vloer) of we hem even konden schoonmaken. Maar dat vond ze echt nooit nodig.

Best pittig om dat eind 2018 allemaal te moeten leegruimen. Want haar hele eengezinswoning stond vol met kasten die tot de rand toe gevuld waren.
Maar wel met mooie oude spullen.

Toch is dit een foto waar ik graag naar kijk, alsof ik weer even bij haar in de keuken sta.
Een aantal blikjes staan nu bij ons.

Nog maar eentje, dan hebben jullie wat te kijken.

Het zoeken is al zo fijn.

Afgelopen zomerperiode bezocht ik met manlief en later ook met vriendin best wat Franse kringloopwinkels, vide - greniers, en Emmaüs winkels.
Dan loop ik langzaam, zoekend langs schappen, planken, tafels vol oude spullen.
Tegenwoordig redelijk uitgestald, soort bij soort, materiaal bij materiaal, kleur bij kleur.
Ik raak heel veel aan, voel hoe glad, hoe zacht of ruw. Soms lees ik op de onderkant wat er staat. Dat zegt mij eigenlijk niet veel, maar toch. De letters zijn soms zo mooi, of er staan nog spannende nummers naast.
Ik vraag me vaak af van wie het geweest zou zijn, waar het vandaan komt.

Er lopen ook andere mensen rond, sommige zeer gericht op zoek naar oude lijstjes, of armoedig uitziende mensen die echt de dingen nodig hebben voor hun huishouden.
Ook in de kringloop is er duidelijk verschil tussen arm en rijk.
Bovenstaande foto is van een hele grote Emmaüs, zoveel tafels. Dit waren alleen de huishoudelijke spullen. Er waren andere grote ruimtes met o.a. boeken, kleding, meubels, elektrische apparaten, speelgoed, lampen, huishoud textiel, duurdere antieke dingen.

 

dit waren zeer waardevolle klokken en wekkers ........

 En vaak buiten grote bakken met plastic en tuinspullen. In zo'n bak snuffel ik met gemak 10 min.  En uiteindelijk vind ik dan een prachtige plastic kan voor 40 eurocent.

De hele vakantie stonden daar zelf geplukte (gestolen) zonnebloemen in.



Natuurlijk denken vele mensen wat moet dat mens met al die troep.
Het antwoord is makkelijk, er is zoveel meer wat ik niet koop in de kringloop, toch?😉

( ik geniet er thuis van, geef het cadeau, gebruik het, maak er wat anders van en als ik het zat ben breng het uiteindelijk weer naar de kringloop in Nederland )

Wespenzorg

Ze was heel geconcentreerd bezig, je zag aan haar gezichtsuitdrukking dat het een ernstige zaak was.
Een aantal kinderen keken mee, ook met bezorgde uitdrukking op hun gezicht.
'Ineke, ik heb een zieke wesp gevonden en ik denk dat hij bijna dood is'.
Voor haar lag een wesp op zijn rug. Ze had hem op een zacht papiertje gelegd, met een stik paprika.
'hij leeft nog hoor, soms beweegt ie'.
Ik had sterk het idee dat ie al morsdood was en maakte me geen zorgen over de prikkans.

Onverstoord ging ze door, er speelden 20 andere kinderen om haar heen.
Later was ze van plek gewisseld want ze had de wesp, op aanraden van een ander meisje, in een insecten potje gedaan.
'hij heeft een lekker zacht bedje, anders is het te koud'
Ik vroeg was ze aan het doen was.
'ik voer hem met dit stokje suikerwater'.
Naast haar een stralende stagiaire, zelf extreem bang voor wespen, maar deze wesp zag ze wel zitten.
Dus had ze het meisje geholpen met het maken van suikerwater.
Die druppelde dat zachtjes in de mond van de wesp.

Zou de wesp opleven?

Marmerpret

Dit weekend is het Ambacht in beeld festival in Amsterdam.
Elk jaar neem ik me voor om een workshop te volgen. Vandaag was het zover.

De workshop 'paper Marbling' werd gegeven door Lucy Mcgrath.
Ze is Engelse kunstenaar en gespecialiseerd in marmeren en wist ons veel te vertellen over de geschiedenis van het papier marmeren.

Ik deed dit ooit op de HAVO maar toen met terpentine en water.
Vandaag leerde we een oud procedé o.a. met zeewier poeder wat het water dikker maakt.
Helaas was het uur zo om, en kon ik maar 4 velletjes maken.
Ik leer graag nieuwe technieken, altijd fijn mijn creatieve mogelijkheden uit te breiden.
Ga snel uitzoeken waar ik het materiaal kan bestellen zodat ik het ook kan gaan laten zien op de BSO waar ik nu werk.

Ik geniet vast nog een week na van deze techniek en de mogelijkheden.
Later meer.

Mam?

Ik stond laatst bij een stoffenkraam oh, oh oh
Daar zag ik mooie stoffen staan, zo, zo en zo..

Vanmorgen met manlief naar de lappenmarkt.
Manlief is mijn moeder niet.
Manlief vraagt ik de stof echt nodig heb, zegt dat ik nog genoeg stof heb, praat over zuinig doen, zucht,
Logische vragen misschien maar het verstoort mijn genot van het struinen over de lappenmarkt.
De sensatie die ik al sinds mijn studententijd ken.
Voelen, kijken, voelen, genieten, fantaseren, voelen , verzinnen, voelen, blij worden en soms kopen.

Dus dat liep niet lekker samen over de markt, we waren op zoek naar stof voor de kussens op de bank, maar ook dat was te druk, te dik of te dure stof, aldus manlief.
Tot hij in de zon op een grote steen ging zitten en ik de laatste kramen voor mezelf had ;-)
Ik voelde, keek, voelde, genoot, voelde , verzon, zocht, keek en voelde en.....
Daar zag ik prachtige stof, zo mooi dat ik er niet vanaf kon blijven.
Voor een grote soort vest/jas, zonder voering, lekker warm voor koude dagen.
Twee euro per meter maar...
Maar hoeveel meter?
Toen sloeg het zomaar in. Ik miste mijn moeder.
(Ze leeft nog hoor!  Mijn ouders zijn niet meer zo mobiel als altijd.
Ze komen al een tijdje niet meer met de auto naar Utrecht vanuit Zeeland.
Het is best lang geleden dat ik met ma op de fiets naar de lappenmarkt reed.)

Er schoot zomaar een brok in mijn keel.
Een vrouw naast me hoorde ik vragen; 'wat mooi, wat wil je er van maken ?'
Ik mompelde: 'een lang vest ding', maar ik weet eigenlijk niet hoeveel ik moet kopen en',   ik zei niet veel meer.
Ze trok haar centimeter uit haar tas, nam de maat op, rekende met mij hardop en liep snel naar haar man, die ook ergens op een bankje zat.
Ik slikte even en wachtte op de verkoper.
Een andere dame op leeftijd schoof ook aan: 'wat ga je hiervan maken?'
'Een vest jas', zei ik monter.
'Zou er wat over blijven?' zei ze.
Ze had de stof al de hele tijd in haar hoofd en was voor deze stof terug naar de markt gekomen. Ze wilde er een rokje van maken.
Ik bestelde 4 meter bij de marktkoopman.
'het is 4 meter 80 mevrouw, gewoon voor 8 euro', zei hij.
Alweer fris en vrolijk vroeg ik hem 80 cm af te knippen voor de dame naast mij.
Ik betaalde 8 euro, gaf de dame het stuk van 80 cm en zij stopte me een euro toe.
Allemaal blije mensen.

Tijdens de koffie met zonnebloemen ( op de bloemenmarkt) vertelde ik manlief het verhaal en dat diezelfde stof er ook in het oranje was. Dat was echt goed voor kussens!
( 'ik ga niet meer terug, ik weet het niet hoor oranje, weet je wel hoeveel je nodig hebt, en nog meer DOE MAAR NIET argumenten van manlief)
Manlief verloor het, op tijd zag hij in dat we toch nog even samen naar dezelfde kraam moesten, om 5 meter van de oranje variant te kopen.
( veel te veel, maar daar heeft hij nou net geen kijk op)

Bepakt en bezakt met totaal 9 meter hele dikke zware stof fietste ik naar huis.
Volmaakt tevreden.

Dikke knuffel aan mijn moeder.

Marie voor altijd

Daar gingen we weer, vriendin Sabine en ik, zoals altijd in september.
Het zou al de 18e keer kunnen zijn, samen een lang weekend naar Frankrijk.

De beste en eerste kringloop aankoop
van dit jaar is Marie.
Ze stond in een mooie
oude lijst tussen lullige lege lijsten.
Ze keek me aan en ik wist het:
Marie moet mee.
Hup in mijn rol mandje, niks|deed
er meer toe in de Belgische kringwinkel.
Marie kocht ik voor 2 euro.


Dat weekend stond ze tegen de Franse kast. Ze keek me het hele weekend aan.
Wie zou het zijn? Wiens moeder, vrouw, zus, vriendin, buurvrouw, collega, tante, ...
Voor mij is Marie een stevige stabiele vrouw met humor. Ik had veel beelden van deze Franse Marie op het platteland.

Vandaag heb ik haar even uit de lijst gehaald, helaas geen naam, aanwijzingen of een datum. Het is een oude ingekleurde zwart wit foto zonder herkomst.
Afgestoft stopte ik haar weer netjes in de mooie oude gepoetste lijst.
Marie, voor altijd bij mij in huis.


(Daar denken de mannen bij mij in huis anders over. Geen probleem)

Wat nu?

Bijna dagelijks heb ik een idee voor een blogbericht. Maar helaas doe ik het steeds niet. Het lukt me namelijk niet meer op via mijn smartphone foto's te plaatsen, en dat is zo frustrerend.
Mijn blog begint altijd bij de foto.
Op mijn laptop lukt dat wel maar Google foto synchroniseert niet dagelijks mijn gemaakte fotos van mijn smartphone. En ik heb een hele goede camera op mijn smartphone, en dat werkt juist met alle media erg handig.
Op Facebook FB en Instagram, IG ben ik ook actief en dan is het plaatsen van een foto in 10 seconde gebeurd.
Dus tja......

Ben net op vakantie, in Saizy. We zitten in een leuk huisje wat vroeger een paardenstal was. Prachtig weer en mooie omgeving ( de Morvan).
Een foto van vandaag wordt het niet.
Dus dan maar....

Een kaars lokt ook anderen.....

Logeren

Zesenvijftig ben ik nu en ik logeer nog altijd graag bij mijn ouders. Hoe bijzonder is dat!

Al 37 jaar woon ik in Utrecht.
Mijn ouders zijn gekit altijd heel mobiel geweest, ze reden heel Nederland door om familie en vrienden te zien.
Altijd zo geweest.
Zodra we groot genoeg woonden kwamen ze logeren.
Gezellig 's ochtends in pyjama babbelen, de jongens bij opa en oma in bed en met B zijn allen op de grote hoekbank.
Op dit moment zijn mijn ouders wat minder mobiel.
Dat is wennen.
Op de lappenmarkt kan ik mijn moeder echt missen.
En mijn vader die hier met manlief een spelletje tric trac doet of een rondje fietst.

Bas en ik rijden wel voor een dagje naar Zeeland. Maar laatste hadden we toch zin in logeren.
Zo knus. Samen zijn, een moeder die  heerlijk kookt, herinneringen ophalen, sport kijken, en ook gewoon je eigen ding doen.
En zoals altijd mijn fietsrondje via kanaal, over de vissershaven en de groene boulevard.
Dat hoort erbij.

Genieten is het.
Logeren bij mijn ouders.

Foto's plaatsten lukt nog niet helaas

Foulzy

We zijn er weer.
Lang weekend in Ferme de la Forge in Foulzy.
Samen zonder kinderen.
We wonen op dit moment weer even met 5 volwassenen en 2 honden:de reizigers zijn in Nederland.
Druk met hun digitale werk, auto kopen, haar visum regelen en nog veel meer.
Ze zijn het reizen moe en gaan emigreren naar Zuid Spanje.
Best verweg, maar ook weer niet.
We zijn niet verbaasd, maar prijzen ons gelukkig met deze gelukkige oudste zoon en de ontzettend lieve creatieve Canadese schoondochter.
Die het meest gelukkig zijn in een klein duurzaam huis in Spanje.
En dan zijn wij dat ook.
En de andere zoon? Is niet van plan Utrecht te verlaten..... Dat zegt ie.

Rozig door de openhaard schrijf ik  : 'bon nuit'

ps fotos plaatsen lukt nog steeds niet goed. 

Of toch

Via de website van Blogger probeer ik dit nu met mijn telefoon.
Doe ik er ook even foto bij.

zucht, maar ook lees lampje

Het lukt me gewoon niet.
Bloggen met mijn smartphone lukt niet meer.
En juist op mijn telefoon staan mooie zelfgemaakte foto;s.
Dat soort dingen vind ik lastig omdat ik het gewoon zelf wil snappen.
Dus worstel ik door want zin in bloggen is er weer.

Dus voor nu even een kleine tip.
Lees dit boek, zo prachtig. Voor groot en klein.




Over een bijzonder meisje.

oeps

Had ik alweer een blog geschreven, een kleintje om er in te komen krijg ik hem niet online.
Dus dit is een test met de laptop ( normaal blog ik met smartphone).
Dus nu ben ik een beetje van de leg, bang dat het niet kan en de instellingen veranderd zijn.
Zal ik drukken op publiceren?
Als het lukt ben ik er weet, in blogland.