Tassie met passie

Atelier dag.
Een dag die begin t met koffie met vriendin L en daarna gaan we naar de zolder. Daar heeft zij een fijn atelier.
We maken af waar we bezig zijn.
Helpen elkaar bij patronen , machine techniek of andere zaken waar we over struikelen.
Ondertussen kletsen of zingen we wat.
Maar we werken gestaag door.
Daar op zolder is alleen atelier.
Dus geen thuis. Geen was die opgehangen moet worden. Geen kind. Niks niet.
Dus al snel ben je met je gedachten bij het ambacht en dat leidt af van zorgen of piekeringen.

Vandaag maakte ik een soort honden regen dekje af. Hi hi echt waar. Was een heuse opdracht van iemand wiens hondje altijd met Bulgaren door de plassen loopt.
Klaar is klaar en dan is er tijd voor wat nieuws.
Afgelopen weken beetje nagedacht over klein tasje met vlakken zodat je oom kleur kunt combineren.
Patroon tekenen duurt ongeveer 1 uur
(Panden, beleg, voering, opzetzak)
Daarna maakte ik een proefmodel.
Die maakt ik van mooi leer zodat ik hem zelf kan uittesten.

Dus bij deze:Tassie gemaakt met passie.
Klein maar fijn.  Voor de hoognodige dingen als sleutels, portemonnee, pasjes,  lippenstift.
Ik heb nog een aantal kleuren leer dus ben van plan mooie combinaties te zoeken voor een serie Tassies

Fruithapje

Op de koffie, Syrische koffie (zo heerlijk) bij Batool.
Zodra ik binnenkom schilt ze fruit voor me
Niet omdat ik er pipsig uitzie, maar omdat zij eerst fruit eten en dan daarna koffie drinken.
Zij nemen allemaal stukje fruit maar de rest wordt mij op 2 borden aangeboden.
Ik ben dol op fruit.
Zeker op kaki, mango en sinaasappel.......

Terwijl ik begin aan het fruit proberen we elkaar te begrijpen. We gebruiken vertaal apps op de telefoon om dingen te vertalen.
Dat levert soms rare vertalingen op. De gordijnen slapen nog klinkt uit de telefoon.
Gelukkig is daar één van de twee zonen die beetje Nederlands spreekt.
Dan gaat het praten opeens een stuk sneller. Batool heeft zo'n behoefte aan contact dat zoonlief continue bezig is met vertalen.
En ondertussen eet ik fruit.
Ik ruik de koffie al.
Maar mijn fruit is nog niet op.
Zucht.
Ze vindt dat ik ook nog een banaan nodig heb.
Ik leg uit dat dat echt teveel is en zeg lachend dat ze op een moeder lijkt die een peuter fruit geeft.
We lachen. En dat doen we veel.
Ondertussen eet de verplichte halve banaan op.
Inmiddels heb ik het idee dat 4 personen wachten op koffie.
Maar mijn fruithapje is nog niet op.
Ik eet stug door.
Het plezier maakt dat ik al van ze ben gaan houden.
Ze hebben het fijn in onze wijk.
Ondanks de zorgen die er zijn.
Zo nog een half bord fruit.
Oeff
Soms vraag ik wat of zij aan mij.
Tussen de stukken fruit door ben ik.
begonnen aan het opschrijven van woorden.
Batool schrijft er de Arabische betekenis achter.
Wat een lol om de uitspraak.
Nog een half bord te gaan.
Zo keuvelen we door tot mijn bord fruit op is.
Iedereen blij.
En nog even genieten van de koffie.
We zien elkaar zondag.
Ik haal haar dan om half 4 op.
Samen gaan we naar gezellige middag in het AZC voor vluchtelingen vrouwen en autochtone vrouwen.
We kunnen geen woord spreken met elkaar.
Maar met humor en liefde komen we er wel.

Ja...echt waar

Nu niet lachen....Ik biecht iets op.
Soms heb ik serie-zin.
Inmiddels heb ik vele Scandinavische detectives al gehad. En Grace & Frankie. En....En.... alles via Netflix.
Als we geen zin hebben in televisie dan kiezen we een film of serie.
Dat kiezen is niet zomaar iets.
Hoe weet je nou of iets goed is, bij jou past?
(In een bibliotheek duizelt het me ook altijd)

Dus...ik trof toevallig een serie.
'When calls the heart'
Ik begon eraan.
Nee
Nee echt waar.
Ik bleef kijken maar....
Het is soort 'kleine huis op de prairie'....
En juist die vond ik echt vreselijk.

Ik zit dus in een serie.
Een serie die ik met mijn moeder graag zou kijken. Gezellig ergens in een Franse boerderij bij de open haard.

En ik haak erbij, op dit moment ben ik  katoen aan het 'weghaken' in de vorm van keukendoekjes ( pannenlapen).

Vandaag rond 17.00 uur keek ik vanaf een afstandje naar mezelf....
Moderne vijftiger kijkt deze serie, haakt pannenlapen met hondje aan haar zij.
Ben ik dat echt?

Voor wie toch benieuwd is:

When calls the heart
‘When Calls the Heart’ speelt zich af in het begin van het twintigste eeuw en draait om Elizabeth Thatcher (Erin Krakow), een jonge lerares uit de gegoede klasse. Maar dan wordt ze voor haar baan naar Coal Vally gestuurd, een klein mijnstadje in het westen van Canada. De bewoners leiden daar een heel ander leven dan Elizabeth gewend is.

Maar al snel weet Elizabeth de harten te veroveren van veel bewoners in Coal Valley .

Intussen moet Elizabeth van alles leren over het leven in het kleine stadje als ze daar wil blijven. Al leert ze zo ook Abigail Stanton kennen. Zij verloor haar man en zoon bij een grote explosie in de mijn. Abigail en de andere weduwes denken dat de explosie geen toeval was . Enzoverder.

Nog even een afleveri g kijken voordat ik mijn bed in kruip
Ik schaam me helemaal niet hoor, schrijf het gewoon op mijn blog op het World Wide Web. 

Naschrift: het speelt zich af in kleine straat met huisjes en op de achtergrond een 'geschilderd gebergte'. 

Nachtkleurtje

Mijn slaapkamer op mijn blog. Beetje raar misschien.
Vandaag schilderen ik het wandje achter het bed donker petrol.
Wij liggen al 33 jaar in een bed met groene lakens. Alsof ik in het lente gras lig.
De muur was ook altijd fel olijfgroen .
Daar had ik genoeg van.
Twee weken dacht ik na over een warme kleur die overdag mooi is en s nachts soort nachthemel is.
Gevonden!  Natuurlijk  vertelde ik niets aan manlief. Hij zou twijfelen. Hij heeft geen puf om te klussen op dit moment
Zoonlief heeft vakantie en beloofde mij dat hij deze vrijdag tot mijn beschikking zou staan.
Allerhande klusjes deed hij.
Ik riep, hij draaide.
Dus nu een frisse kamer met nieuwe indeling.

Het is misschien de leeftijd.
Maar ik ruim op:
Ordenen, sorteren, weggooien of verkopen (net 50 ritsrunners verkocht voor 20 euro).
Met de dakramen open is de muur net zoveel nacht als mijn nieuwe muurtje.
De sterren denk ik erbij.

Oh ja: manlief was blij verrast!

Liefdevol

Een paar maanden geleden kwam er een Syrisch gezin op mijn pad.
Via het fb-prikbord in onze wijk werden spullen gevraagd voor de inrichting van het huis dat ze hadden gekregen in de wijk.
Samen met mijn zoon bracht ik kleding van hem en zijn vrienden.
Het gezin bestaat uit moeder,  vader en 4 zonen. Bij dat bezoek was het ijs snel gebroken.
Nu help ik ze met post en andere regelzaken. Ik probeer hen op mijn manier te steunen in het opstarten van het maken van een veilig thuis dicht bij ons en ze te laten kennismaken met onze cultuur.
Aangezien ik op dit moment nog niet kan werken is het voor mij belangrijk van betekenis te kunnen zijn,  dus dit is fijn nu.
Wat hun vluchtverhaal is weet ik niet.
Het enige wat ik weet is dat H, de zoon van 19 jaar,  al een paar jaar in AZC woonde en vorig jaar met zijn familie is herenigd.
Hij spreekt al beetje Nederlands dus is druk met vertalen.
Moeder B wil graag dingen weten, vertellen en begrijpen dus H moet elk gesproken Nederlands woord  vertalen.
Ze hebben zo'n behoefte aan contact.
De jongens maken muziek en hebben humor. Dus we lachen vaak,  luisteren muziek, plagen elkaar en dat voelt zo fijn.
Ik krijg er energie van,  het voelt als rijkdom mensen van zo'n andere cultuur te leren kennen. Open staan voor elkaar en elkaars ideeën respecteren. En met plezier!
Moeder B was net terug van korte vakantie naar Libanon waar haar zieke vader met haar broers woont. Ze liet mij een filmpje zien, het was het filmpje van het afscheid.
Mensen die in stilte afscheid namen met tranen. We keken er samen naar.
Wat een trieste beelden.
Je voelde de liefde voor elkaar en dan afscheid nemen van je familie ....iedereen gevlucht, maar niet bij elkaar kunnen wonen.
Ik hield het niet meer droog.
Stiekem kropen de tranen uit mijn ooghoeken achter de bril langs mijn wangen over.
B en ik knuffelden elkaar.  Geen taal nodig.
Ze ging nog meer fruit voor mij schillen en de geur van Syrische koffie kwam uit de keuken.
(Sterkte koffie met kardemon )

10 jaar geleden kwam ik in contact met Nidal, een vrouw van mijn leeftijd die gevlucht was uit Irak. Zij woont met man ook in onze wijk. Ik hielp haar reïntegreren en we hebben nog steeds contact.
Zij spreekt al redelijk Nederlands en heeft lang geleden haar inburgerings cursus gehaald.
Vanmiddag was er een vraag van de Syriers die ik niet kon beantwoorden.
Ik belde Nidal, en na 10 sec. nam B de telefoon over en was er Arabisch contact tussen hen. Ze bloeiden er allemaal van op.

Binnenkort op de koffie bij B. En dan neem ik Nidal mee.  Nu al zin in.
Lachen en huilen zonder woorden, geen probleem.

Lente krabbels

Schetsen met stylus op mijn smartphone doe ik vaak. Zomaar tussen door.
Lente krabbels.

Dierbare kinderkunst

Dit dienblad beschilderde zoon Jaro in 2000.
Hij werd toen 7 jaar en hield enorm van tekenen. Illustraties en foto's in boeken bekeek hij altijd heel gedetailleerd.
We genoten altijd erg van zijn maaksels.
Vaak gaven vaak zelf-versierde cadeautjes weg.
Bijvoorbeeld een gele eenvoudige vaas waar hij in zijn 'elandentijd' prachtige elanden op tekende met porselein verf.
Deze staat nog steeds bij oma.
Of fietsbellen 'betekend' met metaalverf.
Zo ook dit dienblad.
Hij tekende met een watervast stiftje eerst de dieren erop.
Daarna kleurde hij met acrylverf alles in.
Als je er daarna dan 3 laagjes acryl glitsa  overheen verft blijven de prachtige tekeningen er 'altijd' op.

Misschien is dit een tip voor wie dit niet zelf weet.
Echt, jaren later zijn kindertekeningen nog mooier. Het roept heerlijke herinneringen op.

Tip van de week:
Koop bij Dille en Kamille mooie porseleinen  bekers (1,99),  schaf een porseleinstift aan.
Laat je kinderen of kleinkinderen  er in hun kinderhandschrift mooie zin op schrijven.
Of bloemetjes
Of insecten

En bak ze even in de oven.
Top cadeaus worden het!

Meisje

Opruimen is vinden. Dat schreef ik al.
Deze foto is door zoon Jaro gemaakt toen hij 6 jaar was. Ik had hem over portretten verteld (n.a.v foto projecten die ik op scholen deed)  en hij zou van mij een portret maken.
Jaro koos locatie,  wat ik aan moest , hoe mijn houding moest zijn etc.

Daar zat ik dan.
36 jaar.
Twee zonen, één van 6 en één van 3.
Schilderwerk van Henny Schrijver aan de muur (dat kreeg ik in ruil voor film/ documentaire die ik over haar gemaakt had).
Het het kewlox kastje naast me waarom mooi verzameld servies. Het blauwe stoeltje deed ook dienst als tafeltje en was door een vriendin voor mijn kinderen gemaakt.

Nog een meisje toch?

Leven in de kast

Elke dag ruim ik iets op. Niet de gewone dingen maar iets wat goed uitgezocht moet worden.
Bijvoorbeeld de kapstok (en dat je er dan achterkomt dat er 7 jassen van zoonlief hangen....hij was ook zo vol dat ding).
Of het oude kastje van opa met kleine spelletjes enzo (Nu hebben we vandaag weer potje yatzee gespeeld. Bas won weer net als al die vakanties 30 jaar geleden ).
Vandaag besloot ik onverwacht op zolder een lage kast op te ruimen.
Zaten alleen spullen van mij in (zoals meestal....dat moet gezegd).
Handwerkspullen, heel veel.
Ik krijg vaak knopen ander spul. En nu kon ik het uitzoeken en soort bij soort opruimen.
De houten naaidoosjes van mijn oma. De oude pillendoosjes van oma uit 1958 waar nu kleine ivoren knoopjes inzitten .
De verzameling breipennen, je weet maar nooit.
Heerlijk werkje. Echt waar. Ik deed wat weg en ordende. Maar ik haalde (met mezelf)ook herinneringen op. Aan handwerken met oma en met mijn moeder.
In Parijs kocht ik 15 jaar geleden heel mooi breed gordijn band.  Nog steeds deed ik.er niks mee.
Dus een aantal dingen heb ik gefotografeerd en ga ik verkopen.
Ik kan toch niet alles bewaren....toch?

Na zo'n middagje zit je met het hoofd wel even in andere tijden.
In zo'n kast en eigenlijk in alle kasten liggen spullen met herinneringen uit alle levensfasen.
Dus het speldenkussentje wat ik kreeg van vriendin van mij oma toen ik klein was. De kantjes die ik rond mijn 14e kocht bij een oud bandjes winkeltje in Middelburg.
De  knopen uit Spanje jaren later.
Zo kan ik dus met onderdelen uit elke kast een levenslijntje maken.
Misschien een goed idee voor een fotoprojectje voor mezelf.
Mijn leven per kast.

Heb nog genoeg te doen.
Heerlijk vooruitzicht.

Verhalen uit de oude stad

Vanmorgen fietsten we over het Neude richting de lapjesmarkt.
In 1906 zag die plek er zo uit als op deze foto.
Ik benut alleen de voordelen van Facebook. Eén van de voordelen is dat je lid kunt worden van een groep. De groep over oud Utrecht plaatst regelmatig een oude foto van Utrecht. Daar geniet ik elk moment van. Ik herken de gevels,  zie de veranderingen tussen tien en nu. En in gedachten loop ik dan in 1906 in zo'n lange rok ook op weg naar de lapjesmarkt.
We drinken vanmorgen koffie bij Olivier.
Van buiten ziet het er uit als een Engelse pub. Maar zodra je binnen bent valt je mond open.
Het is namelijk gevestigd in een oude kerk uit 1860.
En ze hebben zoveel mogelijk bewaard.
Daar zaten we dan aan heerlijke en ik droomde een beetje weg.
Zou de dame van de eerste foto elke zondag deze kerk hebben bezocht?
En dat ze dan ook soms even naar boven keek .
Heerlijk om te wonen en ouder te worden in een stad met historie.
En dat ik ook al 35 jaar dingen meemaak in deze stad.
En dat iemand ons vandaag fotografeerde op het Neude op de fiets naar de lapjesmarkt. En dan dan over 100 jaar iemand die foto ziet...

Koekkies

Manlief heeft een Kroatische collega die 18 december naar Kroatië ging. Ze kwam in de buurt van het dorp waar Jaro en Charlie een maand woonden.dus ze wilden wel een tas meenemen voor hun.
Dat kwam goed uit want zij hadden vooral zomerscholen in hun rugzakken maar gingen nu de winter in in Kroatië, oostenrijk en daarna weer Kroatië.
We vulden een weekendtasje warme kleren en lekkere verwennerij en zoals oude kaas, dropjes, gedroogde mango, frisse sokken en een zelfgemaakt buiktasje.
O wat had ik graag zelf in dat tasje gekropen.
Dinsdag haalde we de tas bij collega op. Jaro had hem gevuld met zomerkleding en lekkere dingen.
Charlie had speciaal voor mij koekjes gebakken.
En die waren zo superlekker.
Nootjes,  abrikozen, en nog meer.
Dagelijks heb ik er van genoten.
Nu zijn ze op
Gelukkig hebben we de foto nog

Hupsakee

Heb ik hupsakee een mooie tekst geschreven,  is het opeens  weg.

En zie dan maar weer eens in de flow te komen.
Ik schreef over de nieuwe koffer- platenspeler waar we nu steeds ' plaatjes' op draaien.
En over mijn lievelings LP uit mijn kindertijd die ik nu eindelijk weer kan beluisteren.
Oebele is Hupsakee
De serie keken we en toen kreeg ik de LP omdat ik zo van de liedjes genoot.
Nooit kon ik ze vinden op internet.  Soms een enkel liedje. Maar nooit de muziek als geheel.
In die tijd hadden we een radio en een pick up. We woonden in Alkmaar op een flat.
En met zijn zessen luisterden we daarnaar.
Dat kun je je nu niet meer voorstellen. Kinderen luisteren nu hun eigen muziek met koptelefoon en eigen muziekapparaat.
De liedjes ken ik  nog allemaal, niet alle teksten maar wel de volgorde op de plaat en  de melodieën.
Nu ik er weer naar luister valt op dat de liedjes vooruitstrevend waren voor die tijd. Het ging over jongensliefde prachtig gezongen door Willem Nijholt,  over televisie reclame en treinreisjes naar oma.
Dat was toen mijn liefste liedje.
Prachtige melodie en ik ging ook zo graag naar oma.

Fijn,  dat je door muziek op LP herinneringen ophaalt.
Ik keek naar Oebele,  Hamelen,  Q& Q,  en nog vele andere series.
Toen de Stratenmaker op zee show begon maakte mijn ouders andere keuzes. Dat ging ze echt te ver.
Heel soms zagen we een stukje,  en dan lagen mijn broer en ik dubbel.van de lach bij die scheet van Wieteke van Dort.

Morgen draai ik dit plaatje weer. Dan zing ik hard mee. 

Dag

Weer een afscheid.
De neef van mijn vader:de 93 jarige oom Engel.
Ja echt waar,  overleden op 2e kerstdag.

Hij was een bijzondere neef voor mijn vader (Philip) en broer (Engel). Ja ook Engel.
(De zus van mijn vader en zijn broer heette Engelien).

Afscheid dus.
Verdrietige kinderen en kleinkinderen die op een mooie manier afscheid namen van de man van wie ze zo hielden.
Iedereen maakt zo'n afscheid mee met zijn eigen ervaringen en gedachten;
Dat je zelf je lieve ouders ooit gaat verliezen.
Dat mijn ouders verdriet hebben over het overlijden.
Dat je mensen ziet die breken bij het vertellen van mooie herinneringen.
Dan dwaal je vanzelf af naar je eigen verdriet.

Bij de koffie achteraf, het knabbelen op zoute stengels,  je lip branden aan een bitterbal zei mijn oom Engel tegen mijn vader met een twinkeling in zijn ogen:
Wie hierna?

Zo gaat dat. En dat kan ook.

Het was een bijzonder stel de broers en de neef. Veel samen meegemaakt in de oorlog. Veel met havens en vervoer. Veel verhalen.
Van die verhalen had ik er nog wel veel meer  willen horen.
Tja

Proef grapje

Tot 2018

Weer genieten in het Stedelijk

Vandaag waren we in het Stedelijk museum en bekeken we de basis collectie.
Na de grote verbouwing van het Stedelijk was ik er niet meer geweest.
We  besloten juist de collectie weer te bekijken die we kenden.
Toen ik 16 was bezocht ik het Stedelijk voor de eerste keer met de afstudeerklas havo- beeldende vorming (Dagje Middelburg- Amsterdam).
We kregen lessen en opdrachten en dat is de manier om kunst niet meer te vergeten.
Dagjes Amsterdam met Zeeuwse vriendin zoals Ingrid van Ingthings.nl.
In studententijd bezocht ik het met vriendinnen( vanuit Utrecht).
Later met Bas, toen met dochter van vriendin.
En natuurlijk later ook met mijn eigen jongens.

Vandaag genoot ik zo van het prachtige werk van Newton en prachtige werken uit de jaren 50 en 60.
Kortom.
Gaan! 

 

 

 

 

Kiek

Vanaf vandaag Kiek ik weer. Let maar op.

Camera... zucht

Mijn foto's maak ik altijd met de camera van mijn smartphone. Ik heb al 2.5 jaar een Samsung Note 4. Een grote telefoon met een gode camera erin en ook een tekenprogramma. In de camera zit ook een stylus, een soort muispen die ik voor alle gebruik. Werkt heel exact en ik kan er ook goed (handgeschreven) aantekeningen mee maken .
Maar nu, misschien viel het al een beetje op:  de camera is kapot,  halfscherpe foto's is echt niks. Dus ik maak geen foto's meer . Dat duurt al 2 weken.
Dat voelt zo naar, terwijl ik dit schrijf bedenk ik me ook dat het een luxe probleem is.
Natuurlijk.....
Maar ik heb door omstandigheden al jaren geen goede camera meer dus mijn telefoon- camera is voor mij enorm belangrijk.

Al dagen genoot ik van 'stelen' in een vaas. Die werden steeds roder.
Gelukkig mocht ik even de Iphone van zoonlief gebruiken..... (niet zo'n supergoede camera helaas).

Dit was een lange inleiding om gewoon te laten zien wat ik al dagen zag en geprobeerd heb mooi vast te leggen.

Wie weet heb ik snel een nieuwe Samsung Note!

Dilemma

Kennen jullie de 'dinsdag dilemma's ' ?
Hilarisch zijn ze soms, of echt tè erg.
Maar deze is niet moeilijk.....
Tenminste.
Elke zaterdag bingo met bejaarden.
Dat is toch een hele uitdaging.
Beter dan kleding met tijgerprint.....
Heb nog nooit een bingo avond voor bejaarden gedaan.
Wel met familie, collega's en groep 4.
Dus....Pippi Langkous zou zeggen DOEN!

Kortste dag

Vanaf morgen.....

Stap voor stap

Deze week is er één van het grote besef, over de fase waarin ik me bevind, over meer tijd achter je hebben en minder tijd voor je. De week van herinneringen aan familiebanden die bovendreven tijdens het afscheid van mij tante Rietje.

Op dit moment logeert Janneke, mijn 85 jarige schoonmoeder bij ons.
Ze lijkt aan het dementeren.  Korte termijn geheugen gaat snel achteruit, soms is ze wat verward en ze is meer in zichzelf gekeerd.
Dat is enorm wennen voor ons, de springerige oma die altijd veel verhalen had, alles over de natuur weet, de krant (het Parool al sinds 1953) helemaal leest.
Het logeren is anders geworden. Vanmorgen voelde het als zwaarte in huis.
Ik voelde aan alles dat ze er was.
Het was natuurlijk mijn gevoel over het zo veranderen van mijn lieve schoonmoeder, de zorg die mijn man Bas over haar heeft , dat wat zorg voor haar oproept in hun gezin, en in ons eigen gezin.
Vanmorgen besloot ik een eigen hoekje voor haar te maken, waar ze lekker zit, goed licht heeft om te kunnen lezen.
Ze heeft het altijd erg naar haar zin bij ons, en vandaag ook.
Het plekje vond ze heerlijk. Ze wilde muziek van de Beatles horen en genoot van de boeken over Utrecht (haar Utrecht) en onze hond Pitou.

En zo gaat elke stap in het leven eigenlijk. Je moet wennen, je ertoe verhouden, het vorm geven, en dan kun je weer even door .
Steeds een tree hoger of lager....
Het is maar hoe je het ziet.

Mijn ouders worden ook steeds ouder, mijn kinderen steeds volwassener en zelfstandiger.
De mensen die belangrijk voor je zijn in het leven vormen een hechte groep om je heen.  Je kiest ze allemaal zelf omdat je verbindingen aangaat, geinteresseerd bent en je openstelt. Mensen met wie je herinneringen deelt en steeds ook weer nieuwe herinneringen maakt. In die groep zijn mensen die oud zijn of jong of even oud (het is een rijkdom echte vrienden in alle generaties te hebben.)
Mensen die steeds dichterbij het eind van hun leven zijn, of nog veel tijd voor zich hebben.
Met die hechte groep deel je vreugde, verdriet en houden van. En pret, echt vergeet de pret niet.

Dit werd een heel verhaal.
En kijk mijn schoonmoeder eens lekker zitten!

Spiegels in het veld

Afscheid

Het afscheid vandag was mooi, luchtig en fijn. Dat hebben haar kinderen en kleinkinderen goed gedaan.

Sneeuwpret

Als je vanmiddag thuiskomt maken we een sneeuwpop toch?
En ja hoor. De verkleumde zoon kwam in de middag thuis en roep:
'Kom Ien je wilde toch een sneeuwpop maken?'

Wat was dat leuk. De plakkerige sneeuw deed het goed. En och....iets maken van sneeuw dat is toch heerlijk.
Zeker samen met die grote zoon.

Geraakt

Vanmiddag door de sneeuwstorm naar het oude Luxor theater in Rotterdam.
De voorstelling van Paul de Leeuw was zo bijzonder. Mooi gezongen, goede verhalen.
Brigitte Kaandorp trad ook op.
Echt een middag met een gouden randje.
Dat je van top tot teen voelt hoe hij je raakt met zijn mooie liedjes.
Dat is wat kunst doet.
Je raken, inspireren en vertrouwen geven in al het goede van het leven.

Engelen te koop

Dit is blog van vrijdag. Net 1 minuut te laat geplaatst. Dus de datum klopt niet.

Mijn tante had een engel op haar schouder.
Dat schreef ze regelmatig in de berichtjes aan mij. We whats-app-te regelmatig en een van haar laatste dagen schreef ze weer over die grote engel op haar schouder.
Ik besloot een engel te maken in de hoop dat anderen dat dan misschien de komende weken ook zouden opsturen zodat zij in een kamer vol engelen zou liggen in het ziekenhuis.
Helaas heeft mijn mooie engel haar niet meer bereikt.
Nu vroegen ze of die engel op haar kist mocht liggen, en in haar huis zouden ze al haar kerst engeltjes overal vandaan halen en daarmee de kist versieren.
Mooi plan toch.
Inmiddels ben ik 20 engelen verder.
Morgen middag sta ik op een kerstmarkt in Breukelen, het dorp waar mijn tante woonde. Naast mijn kleine lederwaren verkoop ik ook deze engelen.
Geïnspireerd door mijn tante Rietje.

Als we nou...

Als we nou  dit mooie gedicht, wat iedereen snapt, laten vertalen in alle talen van de wereld .
En dat we dit dan op één afgesproken moment even zeggen tegen elkaar en ook doen wat we zeggen.
Dat zou toch een fijne warme leuke boel worden toch?

En als we dat dan elke zaterdag blijven doen op vast tijdstip. Bijvoorbeeld half 1.

Wat zou er dan gebeuren?
Zou het een dolle boel worden?
Een moment zonder ruzie.
Een moment met aandacht voor elkaar?

Wie weet

Rijkdom

De dag begon met het inrichten van een kleine plank in een koffie zaak in onze kinderboerderij.
Daar kun je mijn kleine maaksels ook kopen vanaf vandaag.
Terwijl ik bezig was werd ik in de gaten gehouden door een pauw die door het raam gluurde, even leek het buiten de stad.
De afspraak die volgde was post doornemen bij het nieuwe syrische gezin in de wijk (ouders en 4 zonen tussen 12 en 20). Ze behandelen mij als speciale gast, ik krijg schoongemaakt fruit met een vorkje, syrische koffie (mmmmmm). 
Zoon Hasan van 19 die beetje Nederlands spreekt is steeds bezig met vertalen, zijn moeder wil alles weten wat ik zeg.
Ze is een vrouw met humor die zo ontzettend graag Nederlands wil leren.
We kregen een gesprek over de dood en ik vertelde van mijn tante Rietje.
Zij leerden het woord 'gecondoleerd '( het tegenovergestelde van gefeliciteerd. ...) en vroegen waarom ik nu niet op begrafenis was.
Wat een cultuurverschillen.
En wat fijn om daar gewoon respectvol met elkaar over te kunnen praten.
Nee ik was niet gelovig geen God voor mij als hogere macht, maar ik geloof in de liefde. Ook dat kon gedeeld.
Zij kenden geen crematies....
En dat dan simpel uitleggen werd toch beetje gênant.
Zoiets van samen praten en herinneren en  afscheid nemen, dan iederee  koffie en eten en dan de kist . ....pfffft
Waarom ? Ik had er even geen antwoord meer op.

De vader was in Syrië bloemist of kweker en vroeg of hier in Nederland ook winkels met bloemen en planten waren.
Ik besloot spontaan een bezoek aan de Intratuin te brengen met ze.
Vader moeder en Hasan met mij in de panda.
Elke plant werd bekeken,  ze vroegen veel.  Ze keken hun ogen uit bij de vissen. ....dus mensen kopen vissen voor binnen in bak met water?
Daarna kwam de kerstmarkt daar...ik had ze vooraf al verteld erover....
Ze keken hun ogen uit,  een boom kopen voor in de kamer en dan na 3 weken weggooien?
En klimpalen voor katten van 100 euro?
Voor in de woonkamer.

Ben toch met hele andere ogen door ons tuincentrum gelopen.
Mijn tante is overleden,woont dichtbij en ik kan gewoon naar de crematie.
Hun families wonen verspreid over 6 landen, geen veilige landen.  En nu ze een verblijfsvergunning hebben kunnen ze nadenken over ooit bezoeken van hun zieke opa.
Wat een rijkdom hier in Nederland te wonen, en wat een rijkdom dat ik dat extra voel na zo'n fijn contact met de familie Sawaghi.

Dag tante

Mijn tante Rietje is vanavond overleden.
Zo gaat dat. De vrouw van de (overleden) broer van mijn moeder.
Laatst schreef ik er nog over. De tantes, ooms, ouders zijn de mensen die mijn generatie gaat verliezen.
Maar soms wil je iemand nog niet kwijt.
Mijn tante Rietje was juf en man oom Johan zat ook in het basisonderwijs.
Ze waren erg betrokken bij mijn studie aan een pabo die ik in 2012 nog gestart ben.
De tante die altijd positief was.
Ik was er graag, ook als kind.
Huisdieren, kinderen en een hoop gekkigheid.
Sinds mijn 19e woon ik in Utrecht en dat is niet ver van.Breukelen.
Het was een tante vol liefde en humor.
We hadden samen nog plannetjes, hadden nog dingen te bespreken. Dat is er niet van gekomen. Haar lijf was te zwak.
Ze was altijd betrokken bij mijn gezin, mijn wel en wee en mijn creativiteit.
Ze was een fanatieke whatsapper, dat was zo fijn. Gezellig babbelen met mijn tante via de app.
Ze deed wat ze wel kon.
Afgelopen week zei ze nog dat ze een engel op haar schouder had.
Helaas mocht dat niet baten.
De engel die ik voor haar maakte was vanmiddag af.....

Geen zorgen voor morgen, pluk de dag .
Dat zei ze graag. En nu nog...ik hoor het d'r zeggen.
Dag lieve tante Rietje.

Verlangens op een lijstje

Hondenpraat.....

Pitoutie, zo noem ik haar soms.
Onze Roemeense pup die vanaf mei bij ons woont en nu 10 mnd is.
Het is een raar klein hondje met rare oren en enorme sterke achterpoten. Zo springt ze 'hup' van het ene einde van hoekbank naar andere eind gewoon door de lucht.

Maar dit ter zijde.
Het is niet altijd makkelijk met haar. Ze was zo onzeker dat ze veel blafte als ze wat hoorde en ook mensen luidblaffend aanviel.
Niet dat ze doorbeet, maar het werd steeds erger. Dat gaf enorm veel stress.
Vooral bij onverwachte bewegingen van bezoek en als we ergens op bezoek waren.
Dan is ze continue onzeker en kan niet meer ontspannen worden en dan kan ze alleen nog maar zo fel reageren.
Ze rust dan niet meer,eet niet meer. En het is niet fijn met haar.

We hebben puppy training gedaan (ging heel goed ze vindt het leuk mee te doen )  en soms hulp ingeroepen.

Vanmiddag naar een honden gedragstherapeut. Zij hebben daar Pitou geobserveerd, ons geobserveerd , met ons gesproken en geoefend.
Wat was dat goed. Ze gingen heel serieus om met de informatie die wij op schriftelijke intake hadden ingevuld.
We spraken het door ,lieten het zien, etc.

Om een lang verhaal kort te maken: Pitpu is gevoelig onzeker hondje wat gewoon langzaam vertrouwen moet winnen. En dat lukt steeds beter.
En dat was ook wat wij altijd dachten.
Ze complimenteerden ons met de manier hoe wij het tot nu hadden aangepakt.
Niks overladen, veel belonen, veel knuffelen, geen machtspelletjes, en de bench als fijne vertrouwde plek voor als ze zich onzeker voelt en niet goed gedraagt.
Maar een paar minuten andere honden laten ontmoeten , haar niet overal mee naar toe nemen. Waarom zou je dat doen?

Het deed me denken aan de adviezen die we voor de kinderen kregen.
De gesprekken die we soms voerden als de kinderen niet lekker in hun vel zaten.
Waar je van houdt is kwetsbaar. Volg je gevoel /hart.
En nu met zo'n nieuw hondenkind kom je weer in zo'n situatie. Kies je eigen route, vertrouw op je kennis, kunde en gevoel.
En er is geen cursus meer waar ze je leren een hond op de grond drukken, hard aan riem rukken, schreeuwen en straffen.

We zijn blij met Pitou, blij dat we hebben doorgezet op onze manier. En dat we open stonden voor hulp.
Het was echt bijzonder te zien hoe zo'n honden gedrags specialist omgaat met honden, dingen ziet aan je hond en de juiste manier vindt dat over te brengen.
Nog genoeg te leren met Pitou.

Niet echt een blog als je niks met honden hebt. Maar echt dat hadden wij ook nooit. En dit is al ons tweede hondje (Pip werd 11).
En kijk nou, Pitou van 4 mnd en Pitou van 10 mnd.
Gaat goedkomen toch?
(Mijn zonen zijn ook echt bijzonder fijne mensen geworden )