Een blikje was het.
Platgereden na gebruik.
Wat zat erin?
Hoe lang zou dit platgereden op straat gelegen hebben?
Hoeveel seizoenen?
Hoeveel dagen?
Wie heeft het zien liggen?
Ik in elk geval.
En altijd raap ik het op en bekijk het goed. Het ligt nuenen tijdje bij mij thuis .
Beide kanten zijn zo anders.
Ik zie er soms ogen in. Grote mond. Een vis.
Raap eens wat op!
(Of maak alleen een foto)
In het huis in Foulzy hing een grote musketonhaak aan een balk in de keuken.
Met de keukenlamp erop werd dat een grote schaduw.
In mijn hoofd borrelde een ideetje.
Als ik nou met een ijzerdraad een soort meisje/poppetje buig. Dan zie je bij het aandoen van het licht dat ......er een meisje schommelt.
Bij een grote Emmaùs vond ik in een vak rommel zomaar dit meisje.
Ik kreeg het gratis.
Ze heeft geschommelt tot ze er af viel.
Na twee weken weer thuis. Fijn en weer even wennen. Zoonlief had het huis gepoetst dus dat was fijn thuiskomen.
Het voordeel van een vakantie adres in Franse Ardennen is dat het maar 312 km is en dus maar 4 uur rijden.
Gister en vandaag nog opgetrokken met vriendin S en haar 2 grote kinderen.
Zij is de eigenaar van de boerderij en ik ben al sinds de havo met haar bevriend.
Fijn even samen in haar huis te zijn.
Zo'n enorm project om de 400 jaar oude boerderij stukje bij beetje op te (laten) knappen. Na 15 jaar is het echt goed bewoonbaar.
De terugweg rijd ik altijd langzaam mijn dagelijks leven weer in en verheug ik me op zoonlief.
In de auto gehaakt aan dekentje waar ik in Frankrijk aan begonnen was.
Dat ga ik deze week maar eens rustig afhaken. Het ruikt namelijk heerlijk naar de openhaard uit de Franse boerderij.
Tijdens het haken zit ik nog een beetje daar.
Terwijl het suddervlees op stond maaiden we het gras.
Natuurlijk met een Franse schortjurk.
Zo handig! Altijd schone kleding.
Of ik dit nu thuis of in Frankrijk had aangetroffen. ....
Mijn oog viel erop en kun je niets anders dan het bewonderen en je verwonderen.
(En direct foto's maken ..)
Zomaar in de natuur.
Hij werd daarna opgegeten door een takmonster.
Roze.
Ja echt waar. Het hooi wordt hier van het land gehaald, trekkers met enorme karren passeren de boerderij of wij komen ze onderweg tegen.
Grote rollen, maar ook in plastic verpakte balen.
Zwarte, witte en lichtgroene.
Die lichtgroene zien er wel goed uit in hun landelijke omgeving.
Maar vandaag kwamen we de roze variant tegen.
Ik vind het leuk. Gaf kleur en humor aan het landschap.
Daar houd ik van.
Een boer met humor!
Twee kleine dorpen hadden hun jaarlijkse ' vide grenier', Prez en Hannappes.
Het weer was grijs dus niet iedereen was met zijn spullen gekomen. In Hannappes, om de naam verheugde ik me erg op dit dorp, was een straatje met kramen en nog wat op een veld. Een aantal mensen die hun waar zeer professioneel uitstalden verkochten dingen die redelijk duur waren. Daarnaast had je de dorpsbewoners die hun spullen verkochten of de schuur hadden geleegd.
Die mooie bak met garen in ouderwetse doosjes in alle kleurtjrs kocht ik niet. Had ik een kleutergroep gehad dan had ik het gedaan.
Ik kocht een bordje, 12 feves en een kilo abrikozen voor een euro.In Prez stond een grote tent met lange tafels en ook een soort overdekte wagen waarin de fanfare zat te stemmen.
Rond het kerkje ongeveer 15 mensen achter een kraam. Ze stonden er vanaf 6 uur, ze hadden het koud heel koud.
Ik kocht wat en we dronken nog een kopje lauwe koffie met heerlijke zelfgemaakte tarte aux pommes . En juist toen begon de fanfare te spelen. We waren de enige toeschouwers.
Vandaag twee rommelmarkten hier in de buurt. Heb er zin in want ik heb een opdracht.
Sasja spaart hier voor in haar 'ferme la Forge' melkwit glazen servies van Acropal.
Veel mensen vinden het vreselijk, maar ik vind servies vaak mooier worden als het een serie wordt.
En iets sparen vind ik altijd fijn. Dus op pad dan maar.
Morgen meer!
Koffie in Frankrijk, voor mojbijns nooit een succes. Waar Bas enorm kan genieten van een 'petit café noir' wil ik graag een cappuccino of een grand café au lait.
In gewone Franse stadjes krijg je als je cappuccino vraagt koffie met slagroom.
Ook best lekker.
Maar een cappuccino met opgeschuimde melk dat vind ik zelden in Frankrijk.
Dus vraag ik 'café au lait'.
Petit our grand?
Meestal krijg je dan een volle kop zwarte koffie en een kannetje warme melk. Maar hoe doe je dat? De melk past er niet bij.
Vanmiddag, naast de kerk in Signy l'abbaye zei ik 'petit'.
Nou dan krijg je dus dit.....
Zien jullie het ook?
De melk uit het cupje paste er niet meer bij.
Dus dat werd gedoe en het was ook lauw en vies.
Nu hopen op betere koffie in een grote stad!
Vanmiddag naar de Emmaus in Glageon.
In Frankrijk zijn de kringloopwinkels van de Emmaus zeer groot. Ze huizen vaak in oude fabrieksgebouwen of oude scholen.
Allerlei afdelingen met de spullen goed gesorteerd. Op iedere afdeling iemand die helpt en prijst.
Uiteindelijk betaal je alles bij de centrale kassa en kun je je spullen met bon op al die afdelingen weer ophalen. Waterdicht systeem....maar wat een gedoe.
Vandaag liep ik op mijn hippe speakers en verder vlotte uiterlijk (ja echt waar) te zoeken naar servies voor Sasja (voor in haar boerderij waar we nu 2 weken zijn, later meer over dit servies) en zocht ik kopjes en schoteltjes voor rommelroute Lunetten waar we koffie en taart inclusief Franse kop en schotel willen verkopen.
Een heel verhaal....
Maar, ik liep in een andere wereld.
Ik viel enorm op.
Om me heen oude en jonge mensen met afgewassen kleding aan.
Met ordinaire kleding en geblondeerd haar. Een boer met vrouw en dochter die eruit zien alsof we in de veertiger jaren zijn.
Ik keek mijn ogen uit. En mijn neus....de meeste bezoekers roken ook zo vies.
De geblondeerde 'ordinaire ' dame zocht tussen de, op kleur gesorteerde, slipjes naar de exemplaren met kant.
En de moeder en dochter (zie foto) zochten een schaal en een pannetje.
Bij de boeken zaten oude stoffige mannen met brilletjes en piekharen en soms baarden te lezen en bladeren.
Allen keken op van mijn verschijning.
Bij een uitgang die geen uitgang was zat een man op een kruk die zei : geen uitgang.
Dat verstond ik te laat en bijna liep ik zomaar een meter boven de grond het gebouw uit (een hekje misschien?).
Heel veel mensen die werkten bij deze Emmaus, allemaal met een verhaal denk ik. Maar allemaal druk hun werk goed te doen. Ze namen het uiterst serieus.
Mijn schoteltjes en schaal stonden keurig in krantjes gepakt in een doosje klaar toen ik het (na betaling) op kwam halen.
Ik was wat verward later in de auto naast manlief en hondje. Was ik in een kringloop film terechtgekomen?
Dat gebied in Franse Ardennen vlakbij grens België kent veel armoede, of misschien zie ik het zo en zijn zij tevreden met hoe het is. Zo was het immers altijd.
In de kringloop vond ik deze kaart. Ik blijf er maar naar kijken.zo mooi vind ik het.
Ik wilde er van alles over weten en gelukkig is daar dan het internet.
Ivan Rabuzin was een kunstenaar uit Kroatië (1921-2008). Hij was van beroep timmerman en begon in 1956 te schilderen. Hij maakte naïeve kunst. Als ik zijn werk bestudeer lijkt niets meer op dit werk. Alles veel gekleurder en fantasierijk. Over dit werk heb ik niets gevonden.
Seosko dvoriste 1958 staat er achterop de kaart. Vertaald uit het Kroatisch: Boerenerf 1958
Ben blij met deze krinkloop vondst € 0,20 bij de kringloop in het dorp.
Rond 8 uur zat ik in de zon met heerlijk uitzicht en ontbijtje. Daarna dutte ik nog wat na. Gewoon omdat dat kon.
Naar de markt in Rocroi, koffie op terras ,3 meloenen en een nieuwe bal.
Bas was met Pitou een rondje aan het lopen en juist toen hij iets over mijn blije bal wilde zeggen zei ik: 'zomaar gratis bij de drie meloenen gekregen'..
Hij was zo groot dat de bal voorin zat en ik achterin onze panda naast Pitou.
Zij was niet zo blij met de bal....
Maar ik? Als een kind zo blij ben ik ermee.
Hij is licht, heel mooi en vol met lucht.
Midden in de wei staat een oude trampoline.
Erop liggen is als drijven op water.
Er op spelen met mijn nieuwe bal.....
En overal groen. Morgen weer hoop ik.
Ben begonnen aan deel één van de serie van Elena Ferrante.
Klinkt vakantie achtig toch?
Dat is boerderij waar ik 2 weken met man en hond bivakkeer.
Even weg van alles : bijkomen en uitrusten.
Maar ook nadenken.
Vorig jaar liep de vakantie zo anders. Grlukkig is deze plek is redelijk dichtbij en een vertrouwd (huis van vriendin).
En altijd, elk jaar echt waar, vraag ik me af wat voor mij nou echt vakantie is.
Velen vragen zich dat nooit af omdat ze zo genieten van aan een zwembad liggen of door de bergen wandelen.
Maar ik weet het nog steeds niet goed.
Het weer is tot nu toe fijn.
Dus komende dagen maar eens dingen doe die ik leuk vind:
Kringloopwinkel, lezen, terrasje, haken.
Misschien heb toch meer mensen om me heen nodig. Lekker lachen en genieten.
Weer tien vilten tassen afgemaakt.
Klaar voor verkoop. Komende week zet ik ze op mijn website en op mijn Facebook pagina.
Er zijn er al twee weg...
Heerlijk tassen, lichtgewicht en met mooie handvatten van mooi bruin leer.
Nu inpakken en bijna wegwezen.
Zomertijd, vakantietijd.
Iedereen vertrekt naar een vakantie adres.
Wij ook. Zaterdag gaan we via Zeeland naar de Franse Ardennen. Daar heeft vriendin S een oude boerderij waar weer 2 weken gebruik van mogen maken.
Heerlijk.
In de vakantie tijd verlang ik altijd naar een klein huisje.
Dan droom ik van wonen in een klein huisje aan zee, aan een sloot, op een heuvel.
Met een paar spullen, meer niet.
Stel je voor dat ik ooit ergens een klein huisje vindt. Niet verder dan 3 uur rijden.
Dat dat dan mijn 2e thuisje wordt.
Dat huisje heb je in een uurtje schoongemaakt.
En zo droom ik lekker verder.
Want in dromen kun je steeds verder fantaseren.
Zonder rem of zonder met iemand rekening te houden.
Het is al midden in de zomer. Daar geniet ik volop van. Tuindeur open, alles groeit en bloeit , soms een stortbui, soms te heet, was buiten hangen, buiten eten, bijna op vakantie, zomerse zaken.
Toch krijg ik het niet voor elkaar als een echte frisse huisvrouw (met een man die minstens de helft van het huishouden doet) de winterse zaken af te ronden:
Dikke truien wassen of luchten, winterschoenen poetsen, mutsen dassen opruimen.
Soms wel hoor,maar voor je het weet is het alweer winter.
Hier dacht ik aan toen ik deze muts waste. Hij zit altijd op de dop van de balsamico azijn.
Een ding is dit jaar zeer opvallend. De volwassen jongste zoon heeft zijn 2 winterjassen laten stomen en deze hangen nu in zo'n plastic hoes in zijn kast.
Dus hierin is hij dan weer erg huishoudelijk.
(Dat ik 8 paar van zijn schoenen heb geordend in de gang, zijn koptelefoontje uit het hoofd van de hond heb gehaald omdat het rondslingerde en zijn was heb gedaan behoort bij wat onvolwasser gedrag)
Dit zijn zo van die gedachten die opkwamen bij het ophangen van de muts.
Hi Hi Hi. ...het regent dus drogen zal ie niet.
Mijn schoonmoeder, inmiddels 84, wordt steeds ouder. Deze zin klopt natuurlijk.
Iedereen wordt steeds ouder.
Gister op feestje van vriendin die 70 werd. En ook een feestje van M die 51 werd.
Met zijn allen golven we naar het ouder worden en die fases maak je samen mee.
Maar goed ,schoonmoeder Janneke.
Ze ziet slecht, hoort slecht, en loopt de laatste tijd slechter. Ze was een echte wandelaar dus dat laatste is een echte verandering .
Ze is moe. Natuurlijk wil ze niet naar de dokter. Ze gaat regelmatig naar de tandarts maar de huisarts? Nooit.
Geen controles, niks.ml
Ze reist het liefst met de trein maar voor dit weekend ging ze direct in op man's voorstel haar donderdag in Nijverdal op te halen en vandaag weer naar huis te brengen (je moet weten dat ze nooit maar dan ook nooit in een auto stapt als er over de snelweg gereden moet worden ).
Stilletjes genoot ze van onze tuin, de uitstapjes, de gezelligheid en onze nieuwe Pitou.
En Pitou sloot haar direct in haar hart en bleef steeds bij haar in de buurt.
Dit weekend wist ze opeens dingen niet meer.
Bij thuiskomst wist ze niet meer waar ze met Bas koffie had gedronken.
En zo nog tal van voorbeelden: haar korte geheugenknobbel lijkt wat versleten.
Weer een stap naar nog ouder.
Hoe verder? We weten het niet.
Gelijdelijk overkomt het ons allemaal.
Gelukkig heeft ze nog veel herinneringen en verhalen. Al kennen we deze natuurlijk bijna allemaal.
Traditie is onze vraag :welke muziek wil je horen? Via Spotify laten we haar dan alle nummers horen die ze vraagt.
Ze geniet daar heel erg van. Soms dansen we met zijn allen.
De hele buurt geniet mee (ze wordt steeds dover schreef ik al).
En als er dan muziek van the Beatles door de straat schalt dan weten ze: schoonmoeder Janneke is er weer.
Terwijl Janneke mee neuriet en beweegt zit Pitou de hele tijd zo naast haar.
Pitou luisterde mee.
Mijn vriendin Marjolein Hamer is jarig. Vanuit trots maakte ik dit voor haar. Zij is eigenaar van bureau dOns. In deze glazen bol kun je zien waar ze zo goed in is. Verschillende mensen zijn zoekende: de te drukke vrouw, de vader die het opeens alleen moet doen, een team waar geen veiligheid is, de man die altijd paraat moet staan van zichzelf. Voor deze en andere mensen is Marjolein coach. Zoekend naar de lichtheid van een donsje, kracht en blij zijn en dàt dan vinden bij bureau dOns.
Natuurlijk met af en toe wat inspiratie van Gras van Jonker.
Als ik iets wil maken dan ontwikkelt zich dat langzaam.
Dit is een begin van iets moois.
Wordt vervolgd.
Avond koffie in de tuin. Terwijl Pitou ondeugende dingen doet in de tuin zie ik wat springen..
Dit kleine vriendje hebik even goed kunnen bewonderen. Niet groter dan 10 €-cent muntje.
Zoveel padden en kikkers en altijd maar weer zijn er groepen mini's.
Zoon Kaj is inmiddels uitgegroeid tot een betrokken lieve zoon die gemotiveerd met zijn studie bezig is. Hij haalde deze week zijn propedeuse business management en daar zijn we trots op.
Hij was mee naar zeeland dit weekend en dat levert met zo'n volwassen kleinzoon erbij leuke gesprekken op.
Vanmiddag, terwijl we smulden van mijn moeders kerriesoep, stelde hij ons de volgende vraag:
Stel dat je weer jonger zou zijn welk beroep zou je dan het liefst hebben gehad er vanuit gaande dat je daar dan ook goed in was (of wat had je graag gedaan).
Bas zei direct dat hij dan graag boswachter was geweest.
Kaj zelf zou graag talentvol profvoetballer zijn. Dat leek hem heerlijk, sporten in groot stadion, veel geld verdienen en werken in leuke club mensen. En ook genoeg geld hebben om daarna een bedrijf op te kunnen zetten.
Mijn moeder had graag kraamverpleegster geweest. En een reis maken van een paar jaar met het gezin,de wereld verkennen en leren van dat leven.
Mijn vader werkte bij van Gend & Loos en is daar directeur geworden van verschillende regio's. Iets managen dat heeft hij altijd erg graag gedaan.
Ikzelf besefte dat ik altijd het werk deed en doe waar ik van droomde; onderwijs en kunsteducatie. Ik ben altijd blijven studeren en leren om me te verdiepen en beter te worden in mijn vak.Toch had ik daarnaast ook graag ontwerper geweest en bekend over de wereld met een mooi product.
Zo'n gesprek met mijn zoon, man en ouders, zo rijk voel ik me dan.
(Zie je hem lopen met zijn oma door de winkel? Slechte foto maar zo'n fijn beeld)
Weekendje Oost souburg bij mijn ouders.
Beetje grijzig maar zacht weer. En na het eten avondzon op de boulevard.
Allemaal spannend voor ons hondenkind.
Logeren, onbekende omgeving, lange reis.
Ze is bij ons zindelijk in de tuin. Uitlaten is een kort stukje lopen en dan wil ze naar huis. Maar haar behoefte doet ze alleen in de tuin.
En ach, sommige dingen kun je voorspellen.....
Middenop de boulevard, in diezelfde avondzon, draait ze een grote.....drol.
Met Pitou gaan we nog veel beleven.
Er is een nieuw boek uit. Een boek van Gertie Jacquet. Ooit deed ik stempel-snij-workshop bij haar en genoot ik van haar techniek en inspiratie.
Met stempels en tekeningen maakt zij de meest prachtige kinderboeken.
Maar goed, dat boek. Dat wil ik!
Het is net uit dus heb er nog niks van gezien. Maar zulke boeken zijn vooral inspirerend als ze door een kunstenaar zijn gemaakt die naast techniek ook het boek prachtig heeft vormgegeven en voorbeelden geeft over vormgeven met stempels.
Dus...
Het schaap maakte ik tijdens haar workshop. Het is Does . Afgelopen jaren gebruikt bij kleuters. Iedereen een afdruk van Does op zelfgekozen plek op papier, samen verhaal verzinnen over Does. Daarna ontstaan er prachtige tekeningen omdat de kleuters geïnspireerd zijn door Does en hun groepsverhaal en dan vanzelf gaan tekenen.
De theepot was om patronen mee te maken.
Binnenkort weer stempels snijden,daar heb ik zin in.
De schuur: best ruim met een soort vlonder op 2 meter hoogte.
De schuur was vol.
Zes fietsen en de rest.
Dus het was de hoogste tijd. Eindelijk.
Alles hebben we eruit gehaald, ik heb zelfs een metalen rek schoongepoetst en een plank gesopt. Schuur gestofzuigd.
De panda vol troep voor het grof vuil.
Foto's gemaakt voor op het prikbord in de wijk. Een schepnet, twee klapstoeltjes, een knikkertegel, 16 dakpannen, parasolvoet, 2 inklapbare sneeuwschoenen, ...
Op dit moment onderhandel ik met buurtgenoten en is er al wat opgehaald.
Het kost wat moeite maar via ons prikbord komt er van alles goed terecht .
Maar we vonden nog meer.
Een pak folders......uit 2008.
Oh oh....puber-resten...
Onze oudste zoon folderde in de wijk maar had er al snel genoeg van. In onze schuur is plek om dingen te verstoppen. En dat deed hij . Bij de vorige opruiming ( 8 jaar geleden denk ik) troffen we al 16 pakketten folders aan die daar verstopt waren. Nu lachen we erom maar toen was het wel gênant. Dat zijn van die geheimen tussen onze zonen.
Wat we ook vonden was vuurwerk.
Ook uit die tijd. De jongens kochten vuurwerk (gelukkig vonden ze dat maar een paar jaar leuk) en dat waren vooral knallers.
Wat wij dan deden was vuurwerk wegnemen en verstoppen in de schuur (ja echt waar).
Op een gegeven moment hadden ze illegale knallers op de kop getikt.
Mijn regel was: als ik illegaal vuurwerk vind wordt dat door mij persoonlijk onklaar gemaakt.
Juist dat jaar trof ik het aan.
De jongens stonden met open mond naar me te kijken, zelfs Bas. Ze vielen stil zegmaar toen ik bezig was vuurwerk in een zak te stoppen, fles shampoo erover leeg te knijpen ,in laten trekken en klaar.
(Shampoo droogt niet dus hele handelvoorgoed verknald.....haha leuk woord).
Moet er nog altijd om grinniken..
Maar we vonden nog twee doosjes knallers vandaag, lagen diep verstopt.
En och och, de 2 skateboards van Jaro en zijn houten golfplank. Hij deed dat zo graag als klein jochie en was er zo goed in. Die bewaren we natuurlijk.
Net als de slee, een mooie vlieger en deze mooie kiepauto.
( lang geleden tweedehands gekocht om rommelmarkt in Frankrijk in de zomer).
Een week geleden liep ik met Pitou door de steeg (ja ja ze loopt al een klein rondje mee door de steeg).
Er liep een glurende jongen die zijn fiets pakte en wegreed.
Nog geen 4 minuten later ( ja het steegrondje met Pitou is heel kort), zie ik hem over een schutting springen met een gestolen krat in zijn hand. Ik stond 10 meter van hem af en we keken elkaar aan.
Hij stopte even...en ik?
Ik stak van wal : ik schreeuwde en maakte hem duidelijk dat dit toch wel het toppunt was. Mijn taalgebruik was nogal ordinair dus op een gegeven moment hield ik maar op.
Hij zei wat vage dingen en stapte op zijn fiets. Ik liep naar huis en belde de politie.
Nou zeg....zo doe ik dus in zo'n situatie. Ik was niet bang maar liep ook niet naar hem toe.
Ik handelde goed door 112 te bellen.
Maar ik was er nog wel erg mee bezig.
Had hij die 4 euro statiegeld van zo'n krat echt nodig?
Had ik anders kunnen reageren?
Ik had naar hem toe kunnen lopen met mijn waakhond (Hi Hi) en kunnen vragen of hij de krat even terug in die tuin wilde zetten .
Ik deed wat ik deed.
Was toch blij dat niemand mijn stortvloed aan onaardige woorden gehoord heeft.
Teminste, dat blijf ik hopen.
Maandag is de start van een nieuwe week. Dat blijft voor mij lastige dag.
Natuurlijk wil ik graag ook werken.
Maar dat kan niet 'zomaar'. Mijn lijf heeft burnout /overgang omgezet naar angststoornis die ik met een reïntegratie traject zou kunnen overwinnen.
Helaas heb je daar geen recht op als je geen baan hebt, geen inkomen en geen uitkering.
Ik behoord tot een doelgroep waar ik eerder nooit over nagedacht had.
Wat nu?
Net als mijn zoon Kaj heb ik nu ook Pitou in huis . Dat is fijn. Beide laten ze van alles slingeren. ....
Dat blijft opvoeden..
