Tot 2018

Weer genieten in het Stedelijk

Vandaag waren we in het Stedelijk museum en bekeken we de basis collectie.
Na de grote verbouwing van het Stedelijk was ik er niet meer geweest.
We  besloten juist de collectie weer te bekijken die we kenden.
Toen ik 16 was bezocht ik het Stedelijk voor de eerste keer met de afstudeerklas havo- beeldende vorming (Dagje Middelburg- Amsterdam).
We kregen lessen en opdrachten en dat is de manier om kunst niet meer te vergeten.
Dagjes Amsterdam met Zeeuwse vriendin zoals Ingrid van Ingthings.nl.
In studententijd bezocht ik het met vriendinnen( vanuit Utrecht).
Later met Bas, toen met dochter van vriendin.
En natuurlijk later ook met mijn eigen jongens.

Vandaag genoot ik zo van het prachtige werk van Newton en prachtige werken uit de jaren 50 en 60.
Kortom.
Gaan! 

 

 

 

 

Kiek

Vanaf vandaag Kiek ik weer. Let maar op.

Camera... zucht

Mijn foto's maak ik altijd met de camera van mijn smartphone. Ik heb al 2.5 jaar een Samsung Note 4. Een grote telefoon met een gode camera erin en ook een tekenprogramma. In de camera zit ook een stylus, een soort muispen die ik voor alle gebruik. Werkt heel exact en ik kan er ook goed (handgeschreven) aantekeningen mee maken .
Maar nu, misschien viel het al een beetje op:  de camera is kapot,  halfscherpe foto's is echt niks. Dus ik maak geen foto's meer . Dat duurt al 2 weken.
Dat voelt zo naar, terwijl ik dit schrijf bedenk ik me ook dat het een luxe probleem is.
Natuurlijk.....
Maar ik heb door omstandigheden al jaren geen goede camera meer dus mijn telefoon- camera is voor mij enorm belangrijk.

Al dagen genoot ik van 'stelen' in een vaas. Die werden steeds roder.
Gelukkig mocht ik even de Iphone van zoonlief gebruiken..... (niet zo'n supergoede camera helaas).

Dit was een lange inleiding om gewoon te laten zien wat ik al dagen zag en geprobeerd heb mooi vast te leggen.

Wie weet heb ik snel een nieuwe Samsung Note!

Dilemma

Kennen jullie de 'dinsdag dilemma's ' ?
Hilarisch zijn ze soms, of echt tè erg.
Maar deze is niet moeilijk.....
Tenminste.
Elke zaterdag bingo met bejaarden.
Dat is toch een hele uitdaging.
Beter dan kleding met tijgerprint.....
Heb nog nooit een bingo avond voor bejaarden gedaan.
Wel met familie, collega's en groep 4.
Dus....Pippi Langkous zou zeggen DOEN!

Kortste dag

Vanaf morgen.....

Stap voor stap

Deze week is er één van het grote besef, over de fase waarin ik me bevind, over meer tijd achter je hebben en minder tijd voor je. De week van herinneringen aan familiebanden die bovendreven tijdens het afscheid van mij tante Rietje.

Op dit moment logeert Janneke, mijn 85 jarige schoonmoeder bij ons.
Ze lijkt aan het dementeren.  Korte termijn geheugen gaat snel achteruit, soms is ze wat verward en ze is meer in zichzelf gekeerd.
Dat is enorm wennen voor ons, de springerige oma die altijd veel verhalen had, alles over de natuur weet, de krant (het Parool al sinds 1953) helemaal leest.
Het logeren is anders geworden. Vanmorgen voelde het als zwaarte in huis.
Ik voelde aan alles dat ze er was.
Het was natuurlijk mijn gevoel over het zo veranderen van mijn lieve schoonmoeder, de zorg die mijn man Bas over haar heeft , dat wat zorg voor haar oproept in hun gezin, en in ons eigen gezin.
Vanmorgen besloot ik een eigen hoekje voor haar te maken, waar ze lekker zit, goed licht heeft om te kunnen lezen.
Ze heeft het altijd erg naar haar zin bij ons, en vandaag ook.
Het plekje vond ze heerlijk. Ze wilde muziek van de Beatles horen en genoot van de boeken over Utrecht (haar Utrecht) en onze hond Pitou.

En zo gaat elke stap in het leven eigenlijk. Je moet wennen, je ertoe verhouden, het vorm geven, en dan kun je weer even door .
Steeds een tree hoger of lager....
Het is maar hoe je het ziet.

Mijn ouders worden ook steeds ouder, mijn kinderen steeds volwassener en zelfstandiger.
De mensen die belangrijk voor je zijn in het leven vormen een hechte groep om je heen.  Je kiest ze allemaal zelf omdat je verbindingen aangaat, geinteresseerd bent en je openstelt. Mensen met wie je herinneringen deelt en steeds ook weer nieuwe herinneringen maakt. In die groep zijn mensen die oud zijn of jong of even oud (het is een rijkdom echte vrienden in alle generaties te hebben.)
Mensen die steeds dichterbij het eind van hun leven zijn, of nog veel tijd voor zich hebben.
Met die hechte groep deel je vreugde, verdriet en houden van. En pret, echt vergeet de pret niet.

Dit werd een heel verhaal.
En kijk mijn schoonmoeder eens lekker zitten!

Spiegels in het veld

Afscheid

Het afscheid vandag was mooi, luchtig en fijn. Dat hebben haar kinderen en kleinkinderen goed gedaan.

Sneeuwpret

Als je vanmiddag thuiskomt maken we een sneeuwpop toch?
En ja hoor. De verkleumde zoon kwam in de middag thuis en roep:
'Kom Ien je wilde toch een sneeuwpop maken?'

Wat was dat leuk. De plakkerige sneeuw deed het goed. En och....iets maken van sneeuw dat is toch heerlijk.
Zeker samen met die grote zoon.

Geraakt

Vanmiddag door de sneeuwstorm naar het oude Luxor theater in Rotterdam.
De voorstelling van Paul de Leeuw was zo bijzonder. Mooi gezongen, goede verhalen.
Brigitte Kaandorp trad ook op.
Echt een middag met een gouden randje.
Dat je van top tot teen voelt hoe hij je raakt met zijn mooie liedjes.
Dat is wat kunst doet.
Je raken, inspireren en vertrouwen geven in al het goede van het leven.

Engelen te koop

Dit is blog van vrijdag. Net 1 minuut te laat geplaatst. Dus de datum klopt niet.

Mijn tante had een engel op haar schouder.
Dat schreef ze regelmatig in de berichtjes aan mij. We whats-app-te regelmatig en een van haar laatste dagen schreef ze weer over die grote engel op haar schouder.
Ik besloot een engel te maken in de hoop dat anderen dat dan misschien de komende weken ook zouden opsturen zodat zij in een kamer vol engelen zou liggen in het ziekenhuis.
Helaas heeft mijn mooie engel haar niet meer bereikt.
Nu vroegen ze of die engel op haar kist mocht liggen, en in haar huis zouden ze al haar kerst engeltjes overal vandaan halen en daarmee de kist versieren.
Mooi plan toch.
Inmiddels ben ik 20 engelen verder.
Morgen middag sta ik op een kerstmarkt in Breukelen, het dorp waar mijn tante woonde. Naast mijn kleine lederwaren verkoop ik ook deze engelen.
Geïnspireerd door mijn tante Rietje.

Als we nou...

Als we nou  dit mooie gedicht, wat iedereen snapt, laten vertalen in alle talen van de wereld .
En dat we dit dan op één afgesproken moment even zeggen tegen elkaar en ook doen wat we zeggen.
Dat zou toch een fijne warme leuke boel worden toch?

En als we dat dan elke zaterdag blijven doen op vast tijdstip. Bijvoorbeeld half 1.

Wat zou er dan gebeuren?
Zou het een dolle boel worden?
Een moment zonder ruzie.
Een moment met aandacht voor elkaar?

Wie weet

Rijkdom

De dag begon met het inrichten van een kleine plank in een koffie zaak in onze kinderboerderij.
Daar kun je mijn kleine maaksels ook kopen vanaf vandaag.
Terwijl ik bezig was werd ik in de gaten gehouden door een pauw die door het raam gluurde, even leek het buiten de stad.
De afspraak die volgde was post doornemen bij het nieuwe syrische gezin in de wijk (ouders en 4 zonen tussen 12 en 20). Ze behandelen mij als speciale gast, ik krijg schoongemaakt fruit met een vorkje, syrische koffie (mmmmmm). 
Zoon Hasan van 19 die beetje Nederlands spreekt is steeds bezig met vertalen, zijn moeder wil alles weten wat ik zeg.
Ze is een vrouw met humor die zo ontzettend graag Nederlands wil leren.
We kregen een gesprek over de dood en ik vertelde van mijn tante Rietje.
Zij leerden het woord 'gecondoleerd '( het tegenovergestelde van gefeliciteerd. ...) en vroegen waarom ik nu niet op begrafenis was.
Wat een cultuurverschillen.
En wat fijn om daar gewoon respectvol met elkaar over te kunnen praten.
Nee ik was niet gelovig geen God voor mij als hogere macht, maar ik geloof in de liefde. Ook dat kon gedeeld.
Zij kenden geen crematies....
En dat dan simpel uitleggen werd toch beetje gênant.
Zoiets van samen praten en herinneren en  afscheid nemen, dan iederee  koffie en eten en dan de kist . ....pfffft
Waarom ? Ik had er even geen antwoord meer op.

De vader was in Syrië bloemist of kweker en vroeg of hier in Nederland ook winkels met bloemen en planten waren.
Ik besloot spontaan een bezoek aan de Intratuin te brengen met ze.
Vader moeder en Hasan met mij in de panda.
Elke plant werd bekeken,  ze vroegen veel.  Ze keken hun ogen uit bij de vissen. ....dus mensen kopen vissen voor binnen in bak met water?
Daarna kwam de kerstmarkt daar...ik had ze vooraf al verteld erover....
Ze keken hun ogen uit,  een boom kopen voor in de kamer en dan na 3 weken weggooien?
En klimpalen voor katten van 100 euro?
Voor in de woonkamer.

Ben toch met hele andere ogen door ons tuincentrum gelopen.
Mijn tante is overleden,woont dichtbij en ik kan gewoon naar de crematie.
Hun families wonen verspreid over 6 landen, geen veilige landen.  En nu ze een verblijfsvergunning hebben kunnen ze nadenken over ooit bezoeken van hun zieke opa.
Wat een rijkdom hier in Nederland te wonen, en wat een rijkdom dat ik dat extra voel na zo'n fijn contact met de familie Sawaghi.

Dag tante

Mijn tante Rietje is vanavond overleden.
Zo gaat dat. De vrouw van de (overleden) broer van mijn moeder.
Laatst schreef ik er nog over. De tantes, ooms, ouders zijn de mensen die mijn generatie gaat verliezen.
Maar soms wil je iemand nog niet kwijt.
Mijn tante Rietje was juf en man oom Johan zat ook in het basisonderwijs.
Ze waren erg betrokken bij mijn studie aan een pabo die ik in 2012 nog gestart ben.
De tante die altijd positief was.
Ik was er graag, ook als kind.
Huisdieren, kinderen en een hoop gekkigheid.
Sinds mijn 19e woon ik in Utrecht en dat is niet ver van.Breukelen.
Het was een tante vol liefde en humor.
We hadden samen nog plannetjes, hadden nog dingen te bespreken. Dat is er niet van gekomen. Haar lijf was te zwak.
Ze was altijd betrokken bij mijn gezin, mijn wel en wee en mijn creativiteit.
Ze was een fanatieke whatsapper, dat was zo fijn. Gezellig babbelen met mijn tante via de app.
Ze deed wat ze wel kon.
Afgelopen week zei ze nog dat ze een engel op haar schouder had.
Helaas mocht dat niet baten.
De engel die ik voor haar maakte was vanmiddag af.....

Geen zorgen voor morgen, pluk de dag .
Dat zei ze graag. En nu nog...ik hoor het d'r zeggen.
Dag lieve tante Rietje.

Verlangens op een lijstje

Hondenpraat.....

Pitoutie, zo noem ik haar soms.
Onze Roemeense pup die vanaf mei bij ons woont en nu 10 mnd is.
Het is een raar klein hondje met rare oren en enorme sterke achterpoten. Zo springt ze 'hup' van het ene einde van hoekbank naar andere eind gewoon door de lucht.

Maar dit ter zijde.
Het is niet altijd makkelijk met haar. Ze was zo onzeker dat ze veel blafte als ze wat hoorde en ook mensen luidblaffend aanviel.
Niet dat ze doorbeet, maar het werd steeds erger. Dat gaf enorm veel stress.
Vooral bij onverwachte bewegingen van bezoek en als we ergens op bezoek waren.
Dan is ze continue onzeker en kan niet meer ontspannen worden en dan kan ze alleen nog maar zo fel reageren.
Ze rust dan niet meer,eet niet meer. En het is niet fijn met haar.

We hebben puppy training gedaan (ging heel goed ze vindt het leuk mee te doen )  en soms hulp ingeroepen.

Vanmiddag naar een honden gedragstherapeut. Zij hebben daar Pitou geobserveerd, ons geobserveerd , met ons gesproken en geoefend.
Wat was dat goed. Ze gingen heel serieus om met de informatie die wij op schriftelijke intake hadden ingevuld.
We spraken het door ,lieten het zien, etc.

Om een lang verhaal kort te maken: Pitpu is gevoelig onzeker hondje wat gewoon langzaam vertrouwen moet winnen. En dat lukt steeds beter.
En dat was ook wat wij altijd dachten.
Ze complimenteerden ons met de manier hoe wij het tot nu hadden aangepakt.
Niks overladen, veel belonen, veel knuffelen, geen machtspelletjes, en de bench als fijne vertrouwde plek voor als ze zich onzeker voelt en niet goed gedraagt.
Maar een paar minuten andere honden laten ontmoeten , haar niet overal mee naar toe nemen. Waarom zou je dat doen?

Het deed me denken aan de adviezen die we voor de kinderen kregen.
De gesprekken die we soms voerden als de kinderen niet lekker in hun vel zaten.
Waar je van houdt is kwetsbaar. Volg je gevoel /hart.
En nu met zo'n nieuw hondenkind kom je weer in zo'n situatie. Kies je eigen route, vertrouw op je kennis, kunde en gevoel.
En er is geen cursus meer waar ze je leren een hond op de grond drukken, hard aan riem rukken, schreeuwen en straffen.

We zijn blij met Pitou, blij dat we hebben doorgezet op onze manier. En dat we open stonden voor hulp.
Het was echt bijzonder te zien hoe zo'n honden gedrags specialist omgaat met honden, dingen ziet aan je hond en de juiste manier vindt dat over te brengen.
Nog genoeg te leren met Pitou.

Niet echt een blog als je niks met honden hebt. Maar echt dat hadden wij ook nooit. En dit is al ons tweede hondje (Pip werd 11).
En kijk nou, Pitou van 4 mnd en Pitou van 10 mnd.
Gaat goedkomen toch?
(Mijn zonen zijn ook echt bijzonder fijne mensen geworden )

Toen

Soms denk ik aan dat meisje.  Het meisje Ineke van toen. Eigenlijk voelt dat dan niet zoo lang geleden.
Want meisjes gedachten heb ik nog steeds.
Opfleuren van een mooi plaatje, een vogeltje wat vliegt, een mooi boek, knus op de bank, iets maken, ..... ,....

Dat meisje in dat bed genoot daar ook van.
Zes jaar, in slaap gevallen in het bed van haar ouders, kort haar en grote blauwe ogen. Dromen.
Want deed ze dat kleine meisje, en nu op haar 54 ste doet ze dat nog steeds elke nacht.

Zie je het muisje hangen? Dat is het muisje van mijn moeder. Die heeft ze nog steeds. De commode naast het bed werd voor mijn baby broertje gebruikt. En op de muur hang een foto van twee meisjes die hand ik hand lopen. Zou mijn moeder nog weten waarvan die foto was?
Die gordijnen kan ik ook uittekenen. Beetje grof geweven stof.
Ik heb nu geen gordijnen met patronen meer. Maar in de tijd dat ik opgroeide had iedereen gordijnen met opdruk. En eigenlijk is dat fijn om bij weg te dromen.

Zo'n foto brengt je even terug naar toen.
Met het meisje van nu.

Donkere avondjes

Die seizoenen dat werkt toch altijd hetzelfde.  In de zomer moet je nog niet denken aan binnen onder dekentje met brei/haak werk op de bank.
Als het dan november is dan verlang je er echt naar.
Ik dan.
Ik heb geen november dip.
Mijn seizoen dip is meestal februari.
Maar goed, nu weinig avond afspraakjes en lekker na het eten haken of breien.
Maak nu ee.stapel lapjes.
Soort pannenlapjes, van elk twee. Ik heb veel te veel voorraad katoenen bolletjes. Heerlijk werk en misschien wat voor op de kerstmarkt waar ik in december sta.
Echt een aanrader, lapjes breien.

Stads natuur

Wekelijks parkeer ik mijn fiets tegen een hek. Dat hek staat langs een soort grachtje  in Utrecht. Daar werkt mijn coach. Zij begeleidt mij in het zoeken naar werk, vooral naar werk wat nu bij mij past, na de burnout in het onderwijs.
Wat kan ik, wat wil ik, en welk werk past daar bij na 24 jaar kunsteducatie en een paar jaar onderwijs.
Het onderwijs is (nog) veel te zwaar voor me.  Dus kijk ik met coach opnieuw naar mijn kwaliteiten, ervaring, competenties, interesses.
Een heuse zoektocht die soms ook wat ongemakkelijk voelt.
Ik heb nooit hoeven zoeken naar werk.
Kunsteducatie was voor mij altijd een warm inspirerend bad.

Even terug naar de fiets en het watertje.
Langs dat water groeit een mini boompje, en wat planten.
Er is geen ruimte voor, het is ontstaan tussen de stenen.
Een paar weken terug blogde ik al over dat mooie boompje.
En gister zag ik zomaar deze mooie onweersbloemen nog in volle bloei!

Beurs

Wie mij kent weet dat ik niet zo houd van grote hallen met veel mensen.
Maar vandaag toch besloten met vriendin L naar handwerk/quilt beurs te gaan.
Echt waar.
Ik heb eigenlijk niet zoveel met quilt, vooral niet de honingraat model lapjes groen rood bruine kleuren die traditioneel aan elkaar genaaid worden.
Op deze beurs waren ook kunstenaars die met quilt techniek prachtige doeken maakten (er was expositie bij).
Met diepte en helderheid met mooie composities en kleurstelling.  Zij wilden er echt een verhaal mee vertellen, je kon er lang naar kijken.
Ik wist dat blogster Mieke (van deze blog) er ook zou zijn. Als we elkaar zouden herkennen zouden we elkaar de hand schudden..Zij was er met haar lange man had ze geschreven.
En tijdens het koffie drinken kwam er een leuke vrouw op me af met lange man!
Zij legde uit wat quilten eigenlijk was en hoe haar werkwijze was. En....je spreekt het uit als KWILT. Live gesproken met iemand die mijn blog volgt( en ik de hare).

Het leukste van de beurs waren de wolletjes en bolletjes. En de prachtige kleuren wol om mee te vilten. Ben niet heel dol op kleurige vilten kleding of shawls. Maar de keien die ik af en toe vilt worden altijd prachtig en wolvilten is heerlijk werkje.
En wat ook erg opviel. ....
90 procent van de bezoekers waren grijze dames. Klinkt niet aardig, ze genoten vast heel erg en zijn vast heel goed in quilten en handwerken.
Maar zoveel in één hal viel wel erg op.
(En dan heb ik het niet over jou Mieke. ..)

Sommige echt niet ouder dan 60 maar toch zagen ze er al uit als een 'oudere'. Dat viel me erg op en ken ik niet van de 60 plusses in mijn  buurt, ook mijn moeder niet. Ik ken het van vroeger datje als je ouder werd geen kleur meer droeg alleen beige of grijs. 

En dan hebben wel de foto's nog.

De eerste is de voorkant van groot doek. De tweede foto is de achterkant van dat doek.  Dit vond ik mooi werk. De laatste foto's zijn lampen van vilt. Mooi vond ik, beetje vreemd ook wel. 

Levensfases en Hendrik Groen

Wekelijks kijk ik naar de serie Hendrik Groen.
Het boek heb ik niet gelezen, maar nu dus wel wekelijks voor de buis.
Oh wat ben ik onder de indruk van de kwaliteit van deze serie.
Zulke goede acteurs, en prachtig rustig camera werk.
Niet snel, flitsend of druk.
Maar soepel, rustig en geen wilde kleuren.
Je maakt met Hendrik Groen het leven mee in een verzorgingstehuis in de randstad.
Ze laten de vriendschappen zo mooi zien tussen bewoners. Ook tussen de mannen.
Ik zag net zo'n mooie scène tussen 'Evert' een 'Hendrik'. Over 'als de dood komt'.
Wat er dan met de hond van Evert moet.
Ze hebben een club daar in het tehuis.
Zeven ouderen waaronder Every en Hendrik. De OMAnIDO club. (Oud maar niet dood).
Samen ondernemen ze van alles. En komen op voor hun rechten.  Samen zijn ze sterk.
Ach ga zelf maar kijken.

In de levensfase (50+) waar wij nu zitten is ouderdom en ziekte van ouders en familie ook een thema.
Ouders van mijn vriendinnen/vrienden zijn allemaal boven 75/80 en ook mijn ouders, ooms en tantes.
En regelmatig is één die ziek . Ernstig en niet ernstig, maar toch vaak gerelateerd aan de ouderdom.

En mijn moeder zegt altijd dat dat ook klopt;
Er moeten geen jonge mensen of kinder ziek worden of sterven.
Er is altijd een generatie ouderen die 'aan de beurt is'.
Dus
Tja
Morgen maar weer een kaartje naar mijn oom Engel met nu nog anderhalf been.
En een kort bezoekje aan mijn zieke kwetsbare knuffeltante Rietje in Breukelen.
En extra eten koken voor mijn oude soms zo verwarde schoonmoeder.
En net nog even gebeld met mijn eigenste liefste moeder en vader.
Die zitten er nog vitaal bij.

Kleine blauwe dappere dodo

Zien jullie dit?
Dagelijks tijdens rondje met hondje loop ik over dit gekke minipleintje achter de tuinen.  Het weer is grijs, maar mijn oog viel direct op deze dappere dodo.
Zouden buren en voorbijgangers er ook zo van  genieten of zien zij het niet.
Het is ook wel een hele kleine blauwe lobelia.
Gewoon gaan groeien en bloeien terwijl alle bomen de bladeren laten vallen.
Gewoon gaan groeien en bloeien op zo'n saai grauw stuk naast de lantaarnpaal.

Dan vind ik je dapper.
En minstens 3 keer per dag kijk ik naar dit  mooie blauwtje.
Heb al weer zin in morgen, naar het rondje met het hondje.

De omgekeerde wereld

Een zondags rondje met het hondje.
Gewoon in de zon door één van de parken in onze wijk. Een rennend hondje met zwiepend staartje, overal nog groen gras, een liefste man naast me en overal spiegelende slootjes en watertjes.
Dat is voor mij dan de slagroom op de taart.
Omgedraaide spiegelingen heb ik ervan gemaakt. Dat intrigeert mij altijd zo, een beeld wat herkenbaar is maar ook heel vreemd.

Bosmannen en houtkrullen

In de creatieve lessen serie op een school werk ik 4 x over kabouters en bosfiguren  (zoals hier eerder beschreven).

Hobbe Houthakker hakt dagelijks bomen en takken in het bos. 
En als hij weg is blijven er kleine stammetjes over. Die kleine stammetjes liggen daar maar en worden kleine bosmannen.
Nou daar wisten de kleuters wel raad mee.
Stammetjes, verf en prachtige houtkrullen.
Ze werden steeds mooier.
Vandaag maakten we een woonplaats voor de bosmannetjes.
Kartonnen doosjes, verf ,papier .
'Ja we gaan een huis maken waar ze allemaal wonen '
' ik maak een bed voor ze'
' ik wil een huis maken waar alle bosmannetjes van de hele wereld en ook alle mensen in kunnen wonen'
'Dat wordt groot joh'
'En dan mogen de kleine kabouters die we maakten er toch ook wonen?

Ze hadden er zin de kleuters. Er werd hard gewerkt aan een groot huis, met torens, bedden, tafel en een plein.
Terwijl het ene kind alleen heel hard werkt aan het versieren van een toren, zijn anderen samen bezig met een bed.
Een klein meisjes plakt piepkleine raampjes op doosje.

Volgende week voegen we alles samen en gaan de bosmannetjes er wonen.
Dan maak ik betere foto's.

Winkeltje spelen

Vandaag speelde ik de hele dag winkeltje. 
Labelen, prijzen, voorraadlijsten etc.
Mijn rek hangt vol bij PIA, partners in Ambacht op de Traaij in Driebergen.

Verpakken en prijzen

Vanaf morgen liggen de tas-partout tasjes en andere mooie dingen in een soort winkel in Driebergen.
Tot eind december heb een rek gehuurd.
Gelukkig kwamen de nieuwe visitekaartjes precies vandaag.
Mooie zakjes met kaartje en een sleutelhanger.  Heel veel varianten sleutelbladeren van leer.
Deze komen op een tafel met goedkopere cadeautjes.
Wordt vervolgd.

Toch zichtbaar

Dit gedicht heb ik volgens mij al eerder geplaatst.
Zo'n mooie tekst en het zegt zoveel over mij.

Ik zie altijd van alles. Beelden bij herinneringen. Voor velen niet voor te stellen, of zij zien het als druk en onrustig. Dat is soms ook zo. Maar het is zo heerlijk dingen voor me te kunnen zien. Vooral als het plannetjes zijn of nieuwe ideeën. Daar sluit ik graag mijn ogen voor.

Watertjes

Al vaak schreef ik over doorzichtig water.
Dat ik lang kan kijken naar wat daarin drijft, zwemt, ligt.
Mijn eerste herinnering is de vakantie naar Denemarken toen ik 10 was. We gingen naar een huisje op een klein eiland. En bij de leuke houten steiger was het water heel ondiep en heel helder.
En ik zie me nog zitten op die steiger. Kijkend naar het water.
Kleine visjes schoten weg. En de waterplanten bewogen sierlijk door gt water. Prachtig groen.
Op het strand heb je ook kleine plasjes,  meestal bij een steen of tussen grote stenen.
Dat water is ook helder en hoe langer je er naar kijkt hoewel je ziet.
Zaterdag genoot ik van deze witte veren en alles wat er tussen 'zwom'.