Ruimen geeft ruimte

Het is me wat dat ouder worden.

Ik kijk terug en zie voor me wat minder ruimte.

Zo ook de blogs die ik schreef, meer dan 1900 geschreven berichten.
In 2011 begonnen dat eindigde in 2019 met nog wat losse flodders daarna.
Ik lees wat terug en zit er weer helemaal in.

Dat wat voorbij is en goed meegemaakt.
Sinds mijn vader in 2022 overleed, ik 60 werd in 2023 en ik twee kleindochters kreeg binnen een jaar denk ik veel terug.
Mijn hoofd is vol, mijn huis is vol.

Ik verzamel en bewaar want er horen verhalen bij.

Daar is nu wat in aan het veranderen.

Als ik dingen weggeef of weggooi lucht het op. Het geeft me ruimte.

Daaraan heb ik behoefte.

Zo ook met allerlei vindsels en mooie dingen.
Met waarde of zonder waarde. Overal dingen in mijn huis.
Dat geeft onrust en dus bracht ik op één plek die kleine dingen bij elkaar.

Ik zocht uit, fotografeerde, en legde het in een vitrine kast.
En nu kijk ik naar de verzameling en kan er steeds meer weg. 
Het gevoel is niet uit te leggen. Het woord is ruimte.

 

 

De danser gevonden

In jaren tachtig kocht ik tijdens een schoolexcursie ( havo eindexamen kunstgeschiedenis) de poster van dit werk. Het beeld had me zo aangetrokken.
Het jaar daarna ging ik studeren en woonde een paar maanden bij mijn oma in Hilversum. Ik sliep toen in het kleine kamertje boven van het grote huis ( mijn moeders kamertje) en op de schuine wand plakte ik deze poster. In die spannende emotionele tijd was dit dus mijn uitzicht vanuit bed. Geen mobiele telefoon, geen televisie op mijn kamer maar gewoon een nachtlampje en deze poster.
Daarna verhuisde ik naar een klein kamertje in Utrecht waar ik met twee leuke meiden woonden. Geen plaats voor deze poster.

De laatste maand, bijna 40 jaar later, dacht ik vaak terug aan dit beeld en aan het kamertje, ik zocht wat op internet maar kon de afbeelding en de informatie erover niet meer vinden.
Tot...
ja echt
tot.......Er een grote affiche hing in alle abri's van Utrecht met daarop de Dansende Marokkaan.Hij was gebruikt voor de affiche waarmee een grote overzichtstentoonstelling werd aangekondigd.
Na drie dagen was de affiche uit de abri's verdwenen en had ik de foto.
Oud collega kon me vertellen dat het een werk van Eugene Delacroix  was.
'De Dansende Marokkaan' in1832 gemaakt en is in bezit van het Boijmans van Beuningen in Rotterdam.

Ik ga hem weer live bekijken.
En op zoek naar een mooie poster.
Die hang ik op in mijn atelier....
Of in de gang..

Timmerpret en nog meer

Door mijn werk, momenteel in de buitenschoolse opvang, maak ik in de vakantie soms lange dagen.
De kinderen( 7,8,9 jaar) hebben vakantie en kunnen dan tussen 8.00 en 18.00 uur bij ons terecht. Onze locatie ligt bij de forten langs de wijk, tussen de bomen en aan het water. Dus echt in de natuur (en in Utrecht).
Dus met prachtige gekleurde bomen om me heen zat ik bij het raam klaar met een kopje thee voor de kinderen. Langzaam stroomde de kinderen dinsdag binnen . Zo'n dag start ontspannen, thee drinkend, tekenen, schilderen, Playmobil, lezen in zitzakken en tenten bouwen met lappen en grote knijpers.
De groep was maar klein, 15 kinderen.
Collega meldde zich te laat ziek, de vaatwasser ging kapot, de wasmachine lekte enorm, er vloog een wiel van de rijdende kar waarop fruit thee enzo. Maar het maakte voor de kinderen niet uit.
Het geheimschrift wat ik de avond ervoor nog snel had gemaakt viel ook in de smaak, er werden geheime briefjes naar elkaar geschreven.
Gelukkig kreeg ik er ook één, van een meisje wat moeite met schrijven heeft en voor wie het een echte puzzel was om dit te schrijven.

HWU  AF   YVU  YVAQ CKKR !
WAT   IS     HET   HEIR    LIIK  !
zooo lieff

Daar was ik blij mee, iedereen genoot van spelen, samen zijn, rust en drukte.
En natuurlijk aten we gezonde nootjes (sssst pepernootjes).
's Middags had ik een timmervrouw gehuurd om tafeltjes met de kinderen te maken.
Het resthout was gebracht door onze overburen in het bos, ZOMO, een dagbesteding voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt.
Veertien kinderen timmerden mee, voor één kind was het te spannend, hij had geen zin en speelde liever met de Playmobil. Helemaal in zijn uppie, alles voor hem alleen op het grote kleed. Alles mag.
De rest timmerde zich een slag in de rondte ( in de aparte ruimte gelukkig) en sommige kinderen met de tong uit hun mond. Er werd op duimen geslagen en er werden duimen gekoeld.
Ik hielp mee met mijn kleine boormachientje om soms een stukje voor te boren.
Ze moesten zoveel spijkers slaan dat ik gewoon medelijden kreeg met die dunne armpjes.
Ze waren niet te stoppen. Sommige hadden nog nooit getimmerd ( ja echt waar).
Twee meiden wilden samen een heel hoog smal tafeltje maken, ze woonde 15 stappen van elkaar dus ze zouden het het tafeltje delen. Bij het ophalen zag ik beide moeders verliefd naar het elegante tafeltje kijken (bij wie kon er nou thuis een plant op?).
Na twee uur was het echt tijd voor thee met crackers en fruit.
De timmerruimte moest even gelucht en ik moest ze wegtrekken om ze aan tafel te krijgen.
Innig tevreden smulde ze van het lekkers en er werd nog maar weinig gezegd.
Van de timmervrouw wilde ze nog weten wat ze allemaal gemaakt had in haar leven. hi hi
Rond half 5 waren de tafeltjes klaar en stonden ze te mooi te zijn bij het raam.
En de kinderen?
Verplicht een frisse neus halen, we zitten immers in het bos en meestal spelen ze heel veel buiten.
Dus, terwijl de invaller een buitenspel met kinderen deed moesten de anderen 3 rondjes om het gebouw rennen voor de frisse neus ( ik checkte de neus).

Kinderen zo trots op hun tafeltje, de ouders ook!
en ik ook.
Morgen weer een dag, vuur maken, broodjes bakken, verder doen waar ze zin in hebben.
Timmeren?

hoe fijn is dit

Als je weet dat al het behang, de laagjes kleuren, de laagjes leven er morgen worden afgehaald. Door een grote behang-afstoom-machine die al staat te popelen.
Laagjes van afgelopen 26 jaar.  Toen een startend gezin, nu een gezin met prachtige volwassen zonen.

Dan is dit toch het enige wat je kunt doen als je alleen op de bank geniet van een serie terwijl de mannen boven al liggen al te snurken.

Dus ik geniet van de rust en vooral van het uitsmeren van rode verf met een hele dikke kwast. Heerlijk.
En dan komen er alleen maar deze woorden.

schoonmoeders kasten

 

Dit is niet in een kringloopwinkel. Dit was de keukenkast van mijn schoonmoeder. Ze woont nu in Utrecht in een woonzorgcentrum voor demente bejaarden. Een prachtig huis met 8 dementen per huis. Ze heeft het er echt naar haar zin. Haar eigen huis helemaal vol met spullen is ze vergeten.

Maar goed, dit was de keukenkast bij Janneke. Hij stond vol met oude, vieze, leuke spullen. In alle blikken zat nog van alles, sommige dingen oud en vies. Alleen de voorste blikken gebruikte ze nog. We hebben vaak gevraagd (ik kwam sinds1985 bij haar over de vloer) of we hem even konden schoonmaken. Maar dat vond ze echt nooit nodig.

Best pittig om dat eind 2018 allemaal te moeten leegruimen. Want haar hele eengezinswoning stond vol met kasten die tot de rand toe gevuld waren.
Maar wel met mooie oude spullen.

Toch is dit een foto waar ik graag naar kijk, alsof ik weer even bij haar in de keuken sta.
Een aantal blikjes staan nu bij ons.

Nog maar eentje, dan hebben jullie wat te kijken.

Het zoeken is al zo fijn.

Afgelopen zomerperiode bezocht ik met manlief en later ook met vriendin best wat Franse kringloopwinkels, vide - greniers, en Emmaüs winkels.
Dan loop ik langzaam, zoekend langs schappen, planken, tafels vol oude spullen.
Tegenwoordig redelijk uitgestald, soort bij soort, materiaal bij materiaal, kleur bij kleur.
Ik raak heel veel aan, voel hoe glad, hoe zacht of ruw. Soms lees ik op de onderkant wat er staat. Dat zegt mij eigenlijk niet veel, maar toch. De letters zijn soms zo mooi, of er staan nog spannende nummers naast.
Ik vraag me vaak af van wie het geweest zou zijn, waar het vandaan komt.

Er lopen ook andere mensen rond, sommige zeer gericht op zoek naar oude lijstjes, of armoedig uitziende mensen die echt de dingen nodig hebben voor hun huishouden.
Ook in de kringloop is er duidelijk verschil tussen arm en rijk.
Bovenstaande foto is van een hele grote Emmaüs, zoveel tafels. Dit waren alleen de huishoudelijke spullen. Er waren andere grote ruimtes met o.a. boeken, kleding, meubels, elektrische apparaten, speelgoed, lampen, huishoud textiel, duurdere antieke dingen.

 

dit waren zeer waardevolle klokken en wekkers ........

 En vaak buiten grote bakken met plastic en tuinspullen. In zo'n bak snuffel ik met gemak 10 min.  En uiteindelijk vind ik dan een prachtige plastic kan voor 40 eurocent.

De hele vakantie stonden daar zelf geplukte (gestolen) zonnebloemen in.



Natuurlijk denken vele mensen wat moet dat mens met al die troep.
Het antwoord is makkelijk, er is zoveel meer wat ik niet koop in de kringloop, toch?😉

( ik geniet er thuis van, geef het cadeau, gebruik het, maak er wat anders van en als ik het zat ben breng het uiteindelijk weer naar de kringloop in Nederland )

Wespenzorg

Ze was heel geconcentreerd bezig, je zag aan haar gezichtsuitdrukking dat het een ernstige zaak was.
Een aantal kinderen keken mee, ook met bezorgde uitdrukking op hun gezicht.
'Ineke, ik heb een zieke wesp gevonden en ik denk dat hij bijna dood is'.
Voor haar lag een wesp op zijn rug. Ze had hem op een zacht papiertje gelegd, met een stik paprika.
'hij leeft nog hoor, soms beweegt ie'.
Ik had sterk het idee dat ie al morsdood was en maakte me geen zorgen over de prikkans.

Onverstoord ging ze door, er speelden 20 andere kinderen om haar heen.
Later was ze van plek gewisseld want ze had de wesp, op aanraden van een ander meisje, in een insecten potje gedaan.
'hij heeft een lekker zacht bedje, anders is het te koud'
Ik vroeg was ze aan het doen was.
'ik voer hem met dit stokje suikerwater'.
Naast haar een stralende stagiaire, zelf extreem bang voor wespen, maar deze wesp zag ze wel zitten.
Dus had ze het meisje geholpen met het maken van suikerwater.
Die druppelde dat zachtjes in de mond van de wesp.

Zou de wesp opleven?

Marmerpret

Dit weekend is het Ambacht in beeld festival in Amsterdam.
Elk jaar neem ik me voor om een workshop te volgen. Vandaag was het zover.

De workshop 'paper Marbling' werd gegeven door Lucy Mcgrath.
Ze is Engelse kunstenaar en gespecialiseerd in marmeren en wist ons veel te vertellen over de geschiedenis van het papier marmeren.

Ik deed dit ooit op de HAVO maar toen met terpentine en water.
Vandaag leerde we een oud procedé o.a. met zeewier poeder wat het water dikker maakt.
Helaas was het uur zo om, en kon ik maar 4 velletjes maken.
Ik leer graag nieuwe technieken, altijd fijn mijn creatieve mogelijkheden uit te breiden.
Ga snel uitzoeken waar ik het materiaal kan bestellen zodat ik het ook kan gaan laten zien op de BSO waar ik nu werk.

Ik geniet vast nog een week na van deze techniek en de mogelijkheden.
Later meer.

Mam?

Ik stond laatst bij een stoffenkraam oh, oh oh
Daar zag ik mooie stoffen staan, zo, zo en zo..

Vanmorgen met manlief naar de lappenmarkt.
Manlief is mijn moeder niet.
Manlief vraagt ik de stof echt nodig heb, zegt dat ik nog genoeg stof heb, praat over zuinig doen, zucht,
Logische vragen misschien maar het verstoort mijn genot van het struinen over de lappenmarkt.
De sensatie die ik al sinds mijn studententijd ken.
Voelen, kijken, voelen, genieten, fantaseren, voelen , verzinnen, voelen, blij worden en soms kopen.

Dus dat liep niet lekker samen over de markt, we waren op zoek naar stof voor de kussens op de bank, maar ook dat was te druk, te dik of te dure stof, aldus manlief.
Tot hij in de zon op een grote steen ging zitten en ik de laatste kramen voor mezelf had ;-)
Ik voelde, keek, voelde, genoot, voelde , verzon, zocht, keek en voelde en.....
Daar zag ik prachtige stof, zo mooi dat ik er niet vanaf kon blijven.
Voor een grote soort vest/jas, zonder voering, lekker warm voor koude dagen.
Twee euro per meter maar...
Maar hoeveel meter?
Toen sloeg het zomaar in. Ik miste mijn moeder.
(Ze leeft nog hoor!  Mijn ouders zijn niet meer zo mobiel als altijd.
Ze komen al een tijdje niet meer met de auto naar Utrecht vanuit Zeeland.
Het is best lang geleden dat ik met ma op de fiets naar de lappenmarkt reed.)

Er schoot zomaar een brok in mijn keel.
Een vrouw naast me hoorde ik vragen; 'wat mooi, wat wil je er van maken ?'
Ik mompelde: 'een lang vest ding', maar ik weet eigenlijk niet hoeveel ik moet kopen en',   ik zei niet veel meer.
Ze trok haar centimeter uit haar tas, nam de maat op, rekende met mij hardop en liep snel naar haar man, die ook ergens op een bankje zat.
Ik slikte even en wachtte op de verkoper.
Een andere dame op leeftijd schoof ook aan: 'wat ga je hiervan maken?'
'Een vest jas', zei ik monter.
'Zou er wat over blijven?' zei ze.
Ze had de stof al de hele tijd in haar hoofd en was voor deze stof terug naar de markt gekomen. Ze wilde er een rokje van maken.
Ik bestelde 4 meter bij de marktkoopman.
'het is 4 meter 80 mevrouw, gewoon voor 8 euro', zei hij.
Alweer fris en vrolijk vroeg ik hem 80 cm af te knippen voor de dame naast mij.
Ik betaalde 8 euro, gaf de dame het stuk van 80 cm en zij stopte me een euro toe.
Allemaal blije mensen.

Tijdens de koffie met zonnebloemen ( op de bloemenmarkt) vertelde ik manlief het verhaal en dat diezelfde stof er ook in het oranje was. Dat was echt goed voor kussens!
( 'ik ga niet meer terug, ik weet het niet hoor oranje, weet je wel hoeveel je nodig hebt, en nog meer DOE MAAR NIET argumenten van manlief)
Manlief verloor het, op tijd zag hij in dat we toch nog even samen naar dezelfde kraam moesten, om 5 meter van de oranje variant te kopen.
( veel te veel, maar daar heeft hij nou net geen kijk op)

Bepakt en bezakt met totaal 9 meter hele dikke zware stof fietste ik naar huis.
Volmaakt tevreden.

Dikke knuffel aan mijn moeder.

Marie voor altijd

Daar gingen we weer, vriendin Sabine en ik, zoals altijd in september.
Het zou al de 18e keer kunnen zijn, samen een lang weekend naar Frankrijk.

De beste en eerste kringloop aankoop
van dit jaar is Marie.
Ze stond in een mooie
oude lijst tussen lullige lege lijsten.
Ze keek me aan en ik wist het:
Marie moet mee.
Hup in mijn rol mandje, niks|deed
er meer toe in de Belgische kringwinkel.
Marie kocht ik voor 2 euro.


Dat weekend stond ze tegen de Franse kast. Ze keek me het hele weekend aan.
Wie zou het zijn? Wiens moeder, vrouw, zus, vriendin, buurvrouw, collega, tante, ...
Voor mij is Marie een stevige stabiele vrouw met humor. Ik had veel beelden van deze Franse Marie op het platteland.

Vandaag heb ik haar even uit de lijst gehaald, helaas geen naam, aanwijzingen of een datum. Het is een oude ingekleurde zwart wit foto zonder herkomst.
Afgestoft stopte ik haar weer netjes in de mooie oude gepoetste lijst.
Marie, voor altijd bij mij in huis.


(Daar denken de mannen bij mij in huis anders over. Geen probleem)

Wat nu?

Bijna dagelijks heb ik een idee voor een blogbericht. Maar helaas doe ik het steeds niet. Het lukt me namelijk niet meer op via mijn smartphone foto's te plaatsen, en dat is zo frustrerend.
Mijn blog begint altijd bij de foto.
Op mijn laptop lukt dat wel maar Google foto synchroniseert niet dagelijks mijn gemaakte fotos van mijn smartphone. En ik heb een hele goede camera op mijn smartphone, en dat werkt juist met alle media erg handig.
Op Facebook FB en Instagram, IG ben ik ook actief en dan is het plaatsen van een foto in 10 seconde gebeurd.
Dus tja......

Ben net op vakantie, in Saizy. We zitten in een leuk huisje wat vroeger een paardenstal was. Prachtig weer en mooie omgeving ( de Morvan).
Een foto van vandaag wordt het niet.
Dus dan maar....

Een kaars lokt ook anderen.....

Logeren

Zesenvijftig ben ik nu en ik logeer nog altijd graag bij mijn ouders. Hoe bijzonder is dat!

Al 37 jaar woon ik in Utrecht.
Mijn ouders zijn gekit altijd heel mobiel geweest, ze reden heel Nederland door om familie en vrienden te zien.
Altijd zo geweest.
Zodra we groot genoeg woonden kwamen ze logeren.
Gezellig 's ochtends in pyjama babbelen, de jongens bij opa en oma in bed en met B zijn allen op de grote hoekbank.
Op dit moment zijn mijn ouders wat minder mobiel.
Dat is wennen.
Op de lappenmarkt kan ik mijn moeder echt missen.
En mijn vader die hier met manlief een spelletje tric trac doet of een rondje fietst.

Bas en ik rijden wel voor een dagje naar Zeeland. Maar laatste hadden we toch zin in logeren.
Zo knus. Samen zijn, een moeder die  heerlijk kookt, herinneringen ophalen, sport kijken, en ook gewoon je eigen ding doen.
En zoals altijd mijn fietsrondje via kanaal, over de vissershaven en de groene boulevard.
Dat hoort erbij.

Genieten is het.
Logeren bij mijn ouders.

Foto's plaatsten lukt nog niet helaas

Foulzy

We zijn er weer.
Lang weekend in Ferme de la Forge in Foulzy.
Samen zonder kinderen.
We wonen op dit moment weer even met 5 volwassenen en 2 honden:de reizigers zijn in Nederland.
Druk met hun digitale werk, auto kopen, haar visum regelen en nog veel meer.
Ze zijn het reizen moe en gaan emigreren naar Zuid Spanje.
Best verweg, maar ook weer niet.
We zijn niet verbaasd, maar prijzen ons gelukkig met deze gelukkige oudste zoon en de ontzettend lieve creatieve Canadese schoondochter.
Die het meest gelukkig zijn in een klein duurzaam huis in Spanje.
En dan zijn wij dat ook.
En de andere zoon? Is niet van plan Utrecht te verlaten..... Dat zegt ie.

Rozig door de openhaard schrijf ik  : 'bon nuit'

ps fotos plaatsen lukt nog steeds niet goed. 

Of toch

Via de website van Blogger probeer ik dit nu met mijn telefoon.
Doe ik er ook even foto bij.

zucht, maar ook lees lampje

Het lukt me gewoon niet.
Bloggen met mijn smartphone lukt niet meer.
En juist op mijn telefoon staan mooie zelfgemaakte foto;s.
Dat soort dingen vind ik lastig omdat ik het gewoon zelf wil snappen.
Dus worstel ik door want zin in bloggen is er weer.

Dus voor nu even een kleine tip.
Lees dit boek, zo prachtig. Voor groot en klein.




Over een bijzonder meisje.

oeps

Had ik alweer een blog geschreven, een kleintje om er in te komen krijg ik hem niet online.
Dus dit is een test met de laptop ( normaal blog ik met smartphone).
Dus nu ben ik een beetje van de leg, bang dat het niet kan en de instellingen veranderd zijn.
Zal ik drukken op publiceren?
Als het lukt ben ik er weet, in blogland.

Klei werkplaats

Op een leuke basisschool geef ik weer vier vrijdagochtenden een workshop aan kleuters.
Dit jaar moest de opdracht te maken hebben met het geschiedenis tijdvak waarover zij werkten : Jagers en boeren.
Ben nooit zo blij met die integratie van de vakken. Welk doel heeft zo'n werkplaats dan?
Maar goed.  Ik bedacht wat, bestelde echte grijze en roodbruine klei, en verzon een verhaal.

(even kort) Toendertijd waren er een boerendochter en boerenzoon,  Yuna en Edo. Ze woonden op een boerderij met koeien, kippen en hun ouders.  Op een dag vonden ze een hondje. Ze waren blij en het hondje liep de hele tijd achter hun aan. Dat hondje dronk de verse melk van de familie op dus.... 

Papa boer maande de kinderen een hok in het bos te maken met klei en stokken.
(in de buurt van de rivier dat snapten de kleuters direct want daar vind je klei).
De hond, inmiddels Judas genaamd, zou daar dan blijven en de Yuna en Edo konden hem dan water en kippenpootjes brengen (die ze eerst zelf hadden afgekluift). De kinderen vulden het verhaal steeds aan, het werd elke week anders.

Ik gaf ze de opdracht met klei en takjes een hok voor Judas te maken.
Een klein hondje van hout kwam tijdens het verhaal tevoorschijn, dat maakte de pret compleet.

Er was een superjuf bij waar ik direct een klik mee had.
Zij begreep ook dat klei zo heerlijk is voor kinderen. Genoot net als ik van de prachtige roodbruine handjes en klei vlekken op hun neus. Wij genoten met de kinderen mee. 

Knijpen, duwen, rollen, draaien, stampen, die handjes wisten wel raad met de klei. Al was er ook één die eerst 5 minuten probeerde te kleien zonder haar handen vies te maken.
Een ander meisje maakte een klein randje van klei waar ze stokjes in stak.
De ander maakt in één keer een grote worst, legde die rond en stak er in een paar minuten een heleboel stokjes in.
Och en de jonge ontdekker die vandaag  voor het eerst met echte klei kleide en zoveel ontdekkingen deed in dat workshop uurtje.

Toen er hokken stonden liet ik zien hoe je met een stuk klei ook een hond kon maken.
Even knijpen en een beetje buigen, dat lijkt de kop van een hond (net een eend zei een ondeugd).
Twee oortjes knijpen, vier pootjes en een staart (zegt de ondeugd ook nog dat dit nu meer op een eekhoorn lijkt). Ik kneep dapper door en.....daar stond een eigenwijs hondje.
Alle kinderen gingen het proberen,  maar veel voorzichtiger dan bij het hok. Dit was eng..... Want het leek steeds iets anders.
Kijk een vis, kijk een slang, kijk een olifant (wijs meisje zegt dat dat echt onmogelijk is omdat er toen toch zeker geen olifanten waren maar mammoets).
De kleine ontdekker was niet te stuiten, hij kneep en duwde  'kijk een hond, pas op hij is boos, oh nee hij heeft honger, hap hap'.  Ik zag een bonk klei met bovenop een soort kop. Met zijn spel erbij kon het niets anders zijn dan een hond.

Waar dronk Judas het water uit?
Uit kleine schaaltjes een soort duimpotjes werden het. Dit werd weer een nieuwe ontdekking.
Zij met een prachtige bril op maakte 3 bakjes: één voor water, één voor kippenpootjes en één voor hondenknabbel brokjes. Die brokjes kleide ze er ook in, heel klein (ze was het tijdvak even vergeten).
Naast me zat een jongetje wat niks vroeg, goed luisterde en aandachtig keek.
Hij maakte een hok, een hond, stenen, paddestoelen rond het hok, en ook een waterstroom door het hok. Kon Judas de hond gewoon vers water drinken. Alles was grof gekleid, één stijl en hij was helemaal tevreden.

Zoveel verschillende kinderen, al die manieren in aandacht, motoriek en fantasie.
Voor mij 60 minuten lang 100% genieten.

Allemaal anders

Zij giechelen altijd samen, net twee kuikentjes.
Hij is de kleinste van de groep maar heeft altijd als eerste de grote pot pindakaas te pakken.
Zij heeft een traumatisch ervaring tussen haar 2e en 4e jaar meegemaakt buiten Nederland en kan zich niet goed uiten. Deze week knuffelt ze bij het afscheid en maakt ze prachtige creaties ook vindt ze buiten in het bos altijd piepkleine dode insecten.
Zij is een meisje klein en tenger maar je wil geen ruzie met haar.
Hij speelt altijd alleen behalve de dag dat zijn vriendje ook op de Bso is maar hij geniet altijd op de Bso.
Zij smeert haar crackers te dik, likt het er daarna af en eet tot slot de cracker op: alles volledig geconcentreerd.
Zij praat dagelijks thuis over mij...
Hij ligt altijd een half uurtje duckies te lezen op een wobbel.
Hij wil altijd de voetbalregels aanscherpen.
Zij leest altijd in dikke boeken en maakt het liefst eerst een tent om in te lezen.
Zij wil altijd helpen en knuffelen
Zij is zo creatief dat ze de meest mooie dingen verzint en anderen erbij betrekt.
Hij briest en stoomt bij onrecht vooral tijdens potje voetbal.

En zo zijn er nog meer.
Drie middagen per week heb ik ze in de groep, geen één dezelfde, allemaal om van te houden. En samen een veilige groep die op en naast elkaar ontspannen kunnen spelen.

Werkpret

Zo.
Gevloerd.
Drie lange dagen werken op de Bso in eigen wijk.
In de vakantie werk ik bij de 4,5,6 jarigen.
Een bouwspeeltuin, met mooi gebouw, 40 kinderen en 4 pedagogisch medewerkers.
Ze zijn er dan hele dagen, dus wij ook.
Van 8.00 tot 17.30....
Structuur wordt bepaald door de eetmomenten.
Fruit/groente , lunch, fruit/groente crackers
Dus tel de afwas maar uit.
(en alles eromheen voorbereiden)

Thema kabouters, ik de activiteiten voorbereid en maandag konden we van start.

Kabouter Kluts was zijn vriendjes Drommel en Ggggiebel kwijt.
En dus ook zijn kluts. 
Zoektocht door de groene bouwspeeltuin, om de beurt de gevonden kabouters dragen.
De kinderen maakte allemaal eigen stam-kabouters en speelden de verhalen door.
Een collega met Spaans accent speelde graag mee. Dat is genieten.
Het verhaal vormde zich op allerlei momenten, wij hielden het vuurtje warm.
De kinderen genoten, degene die het allemaal niet geloofden speelden per ongeluk toch mee.
Mini kabouters, kabouter hutjes buiten met takken/bladeren, mini huisjes met takjes en klei, huizen van kartonnen dozen.
En vandaag aten we kabouter eten.
Geen crackers naar toastjes, kleine mini groente, stokbroodjes.
Gesprekken over paddestoelen, kabouter amen, echt of nep en ga zo maar door.

En... Met verzet van de meisjes: ' wij maken geen kabouters met baarden, wij maken meisjes kabouters dus waren liggen de haren en vlechten....'
Oeps

De knoeikabouter was hun naam voor mij.
Tja

In mijn hart

Ze was een paar weken in Nederland omdat haar werk in Schoorl geëxposeerd werd.
Henny Schrijver, al 20 jaar woonachtig in Denemarken,  was mijn docent beeldende vorming in mijn Havo periode in Middelburg.
Zij liet mij inzien hoe je je creatief kon ontwikkelen en je eigenheid daarbij kon inzetten.
Ze boden toen ontzettend veel basis beeldende kunsttechnieken aan waardoor iedereen de kans kreeg om te voelen en kiezen.
Dat was mijn pad, het raakte me en mijn ontwikkeling in dat vak schoot omhoog.
Die bijzondere wijze Henny.
Later in de jaren 80 wilde ik mijn benoembaarheid halen voor videodocent.
Ik maakte een filmproductie over Henny en haar werk als kunstenaar.
We zagen elkaar even weer veel en dat werd ook weer bijzondere tijd.
(ik haalde trouwens mijn benoembaarheid met die film).

We hielden altijd contact, hadden elkaar voor altijd in ons hart gesloten.
Ze is nog steeds kunstenaar en maakt bijzonder schilderwerk.
Ik heb prachtige schilderijen van haar.

We zagen elkaar zondag.
Heerlijk. Een lach en een traan over het levenspad. 
Bijzondere gesprekken, schaterlachen en enorme knuffels.
Daar kan ik weer lang op teren.
En er komt een moment dat ik naar Denemarken rijd om bij haar te logeren.
Wie weet.

Weer aan zee, goed weer

's Middags hadden we een bijzondere afspraak in Schoorl. Daarover later meer.

Dus voor die tijd wilden we naar zee en kozen voor Hargen aan Zee.
Om half 11 liepen we het strand op.
Wat een prachtige omgeving.
Als echte Alkmaarse (de eerste 9 jaar van mijn leven gewoond) voel ik mij altijd zo thuis in die omgeving.
Blauwe lucht, groene duinen en mooi licht zand.
We startten met koffie en daarna kon ik niet meer wachten.
Zo graag wilde ik weer zwemmen.
Afgelopen woensdag zwom ik in Katwijk aan Zee.

En vandaag was het weer heerlijk in de zee.
Zo'n breed uitzicht en dan gewoon de zee in lopen.
Niemand zwom.
B liep stoer een stukkie mee de zee in maar vond het te koud..

In Hargen aan Zee zijn kleine duintjes op het strand. Er is wijds uitzicht, geen kunststeden in beeld. Het voelde als op een eiland.

Drogen op zo'n duintje.

En thuis zag ik dat er L U I boven mijn hoofd stond geschreven in de lucht.
(de foto nam ik willekeurig zonder zicht op het scherm).

Lui.... Na het zwemmen.

Volgende keer over de ontmoeting met mijn oudste bijzondere vriendin.

Frisse meiden club

De moeder, de dochters, de oppas en twee mini meisjes.
Dol ben ik op deze club.
Het begon, denk ik, 32 jaar geleden.
De moeder zocht een oppas voor haar twee meiden.
Ik werd de oppas.
Iedereen werd ouder maar we hielden contact. Ze zitten in mijn hart. Voor altijd.
We hebben samen herinneringen. We groeiden allemaal groter en namen onze eigen hobbels.
Ik kreeg twee jongens, de dochters werden pubers en gingen studeren en kregen hun eigen leven.
Er kwamen twee minimeisjes bij.
Mijn jongens inmiddels ook volwassen.

En zo gaat het maar door.
Voor mij is het een familie om van te houden. Allemaal generaties door elkaar.
Natuurlijk spelen mannen ook een rol.
Maar de moeder, de oppas en de meiden is de club. Met nu ook twee minimeisjes.

Vandaag lunchten, lachten we samen.
Ook soms een traan.
Wat was het weer fijn.

Oh ja een van de dochters krijgt in een jongetje....
Hebben wij weer.
De frisse meiden club en een frisse boy.

Herfstzonpret

Het was al 17.15 uur. Alle 24 kinderen waren buiten rondom het gebouw. Rechts zie je een oud fort van de waterlinie liggen (fort IV). Ons terrein is ruim, groen, een heuvel, takken, beestjes, mollen, klimbomen en ligt aan een fietspad.
Langs het fietspad loopt het water, water wat langs de oude forten loopt.
Daar werk ik dus al 5 mnd 3 middagen per week.
Vandaag dat heerlijke weer: tenten bouwen met touwen lappen en metalen knijpers.
Twee meisjes maken soep van water en gras en blaadjes.
Ze zetten thee en maakten theezakjes van opgevouwen bladeren met een knijper (zo jammer.... geen foto...).
Hun twee stemmetjes praten maar door, over het leven samen in een tent.
'ini wil je ook thee?'

Op een andere plek probeert een jongen een tent te maken met twee lappen en een klimboom. Hij worstelt, loopt rond, kijkt goed naar de tent van de twee meisjes, stoot per ongeluk een paal van hun om.
Tien minuten later komt hij naar me toe.
' kijk ineke zelf gedaan'.
Trots was ie, hij had ook een tent. Kinderen kunnen zoveel zelf oplossen.

De kleine G speelt graag alleen, je ziet dat hij geniet, niet voetballen, maar spelen met schors, klimmen en rondkijken vanaf een heuveltje.

Er wordt ook gevoetbald.
Er is veel voetbal strijd.
Je hebt namelijk in groepen altijd echte voetbalkinderen die alle regels willen naleven, fanatiek zijn en het liefst voetballen.
Daarnaast zijn er kinderen die soms gewoon mee willen voetballen omdat ze het  leuk vinden.
En dat ploft soms.
We hebben bso voetbal regels opgeschreven. Dus die pakken we erbij en daar schaven we aan. Ik begrijp echt niks van voetbal en dat helpt. Ze leggen mij de dingen steeds weer uit.
Snot en tranen weg en ze gaan weer door.

Op een kleed in de zon waren deze meiden bezig. Op dit moment zijn ze enorm aan het haken, en zo ook buien in de herfstzon.
Dat mooie licht, overal spelende kinderen.
Wat een heerlijke middag, samengevat in deze foto.

Zeeën van ontspanning

Vandaag stond met vriendin M dagje Katwijk aan zee gepland.
En net als de vorige keer.......schitterend weer.
Dus we lagen weer op die heerlijke grote kussens bij de strandtent.
Alles heel ontspannen, de zon echt voelen.
Dat vind ik zo genieten.
Bijkletsen.
Niks zeggen.
Gewoon samen kunnen zijn
Alles is goed
echte vriendschap!
Zelf opgebouwd in jaren en weten dat dat altijd zal blijven.

En natuurlijk gingen we zwemmen.
Het zeewater was 16 graden, dat is koud maar als je er gewoon in loopt ga je vanzelf zwemmen.
En dan.......  ontspanning, drijven, zwemmen,  heel ver kunnen kijken...
De zee was rustig dus ik voelde me echt langs het randje van die grote Noordzee zwemmen. Wijds uitzicht.

Drogen in een duinpan, en dan nogmaals op die heerlijk enorme banken liggen en soeo eten.

In januari komt er weer zin dagje.
Wedden dat de zon schijnt?

Van hobbelig naar stromend

Het hobbelige pad met stenen was best een pittig pad.
Gelukkig lag na een kei ook weleens een hoopje grind waar ik dan wat makkelijker overheen trippelde.
Oh ja en soms was er dan toch ook een kuil.
Viel ik er hups gewoon in.
Moest ik daar uitkrabbelen en weer het pad op.
Het is allemaal een enorm proces.
Burn out in combinatie met overgang is natuurlijk geen goed koppel.

Na al die kuilen, kuiltjes, keien, grind, rotsblokken en glibberstenen loop ik nu in stromend water.
Wat heerlijk, ik loop met de stroom mee, af en toe een kuiltje of keitje maar die zijn in een stroom beter te trotseren.

Baan bij de Bso in de natuur met heerlijke kinderen en fijne collega.

En omdat ik daarnaast ook inhoudelijk werk nodig heb om gelukkig te zijn (wil ontwikkelen, verantwoording, me verdiepen, leren) heb ik extra klussen:
- Bso locaties in Urecht inhoudelijk ondersteunen bij herinrichting en (spel) materialen
- lessuggesties schrijven voor Kunst Centraal over verhalen maken met kleuters
-  maandelijks een creatieve activiteit met kinderen (Kids atelier)

Daarnaast verkoop ik zelfgemaakte tassen en lederwaren uit mijn voorraad.
Die is bijna leeg dus vilten tassen in de maak!  Want ik wil zelf blijven scheppen en maken.

Bij deze baan en klussen bepaal ik hoe ik het doe en wat ik wil.
Die rugzak met ervaring gebruik ik om in te zetten en te geven.klinkt goed toch?

Natuurlijk komen er altijd zorgen op je pad.
Maar ik heb het gevoel en de ervaring  weer in een goede stroom te lopen en dan zijn de dingen die op je pad komt makkelijker mee te laten drijven.

Ouderwets haken

De kinderen in mijn bso groep hadden haaknaalden gevonden en wol. Een van hen kon vingerhaken dus ze probeerden hetzelfde maar dan met haaknaald.
Het zag er uit als 'broddelwerk' naar het woord van mijn oma....
Ik vertelde kinderen dat je kon leren soepel haken met je ogen dicht en zelfs ook dekens of beestjes kon leren haken.
Echt?
'Dat willen we'

De dag erna leerde ik 3 meiden losse haken.
(een heuse klus, wat knap dat mijn oma en mijn moeder mij zo goed hebben leren haken bedacht ik me).
Met haaknaald en wol  gingen we aan de slag. Ik probeerde hen te instrueren hoe ze het haakwerk vast moesten houden.
Ze vonden het geweldig.
Hun moeders konden het niet zeiden ze en hun vaders natuurlijk ook niet....
Zo spraken ze erover.

Hun moeders konden niet haken?.......
Dat kon ik me niet voorstellen.
Maar de meiden waren 7 jaar dus hun moeders waren in de dertig......
Zo'n 20 jaar jonger dan ik.
Zouden zij nooit hebben leren haken?
Ik geef toe, mijn zonen kunnen het ook niet.
Maar mijn schoondochter wel.
En de dochters van mijn vriendinnen?
Ook niet echt geloof ik.

Dus volgende week maar weer verder haken.
Dat ik dat heb kunnen aanwakkeren bij ze, dat zou fijn zijn.
Dat ze nooit zeggen: ' Haken? Dat heb ik nooit geleerd'.

Een van de meiden werd opgehaald, ze riep tegen haar moeder dat ze 'ouderwets had leren haken'.
Ouderwets?, vroeg moeder.
Ja, want Ineke leert het ons.

Toch een generatie kloof.

Oeps

Gister ging ik even langs bij mijn Syrische vrienden, een gezin wat nu ongeveer een jaar in de wijk dicht bij mij woont en die ik met wat dingen help.
Een heel leuk positief gezin wat veel het meegemaakt.
Vader, moeder en 4 zonen tussen 14 en 20 jaar.
Ze doen hun stinkende best Nederlands te letten. Elke keer lukt het beter te communiceren.
De zonen spreken beter Nederlands, dus zij zijn ook vaak tolk als ik met de ouders wil praten.
We hebben allemaal humor, dus met handen en voeten en veel lachen komen we  best ver en zijn we betrokken bij elkaar.

Moeder was met oudste zoon in ziekenhuis voor neus operatie. Dus pa en andere zonen gingen koffie maken.
Fruit neerzetten met mesje er bij.
En de jongste zoon kwam trots met schoteltje chocolaatjes de kamer in.
Nadat was verteld dat moeder in ziekenhuis was met zoon vertelde vader dat hij die dag ervoor geopereerd was.
Hij zag er goed uit en ik zag niks vreemds dus vroeg niet verder.
Vader was nog niet klaar, ik hoorde hem met een zoon praten en zoeken naar Nederlandse woorden.
'bil' 'billen', hoorde ik.
Ik pakte mijn koffie, hmmm heerlijk.
Smaakt sterk naar koffie en kardemom.
Vader was nog druk met telefoon.
Plots hield vader zijn telefoon voor mijn neus.
Met grote letters las ik AAMBEIEN.
HM. Ja. Ik begreep het. Verslikte me nog net niet.
Hij zei 'blij nu'.
Ja ja, snapte ik.
We hebben een taalkloof, maar ze zijn zo dol op op me dat er ook veel grenzen weg zijn gevallen.
Oeffff

Een muis?

Vandaag was ik op de Bso voor een gesprek met de teamleider over mijn toekomst en mogelijkheden vanaf januari (als mijn contract afloopt). 
Hoe zie ik het, wat wil ik, wat heb ik nodig om gelukkig in mijn werk te zijn.
(kinderen, meer uitdaging en creatieve mogelijkheden)
Een fijn gesprek met leuke plannen.
Ze doen er alles aan om mij te houden in onze wijk (organisatie heeft heel veel locaties in heel Utrecht).
Dat voelt fijn en ik voel me sterk om duidelijk aan te geven wat ik wel en niet wil. En mijn ideeën worden goed ontvangen. 
Daarover later meer.

Buiten was een kleuter bezig met lijm en zand. Ik ging nog even bij hem zitten, zo'n heerlijke locatie in de groene bouwspeeltuin.
Hij liet me zien dat er een soort tekening was ontstaan, eerst met lijm tekenen en daarna zand erover strooien.
We keken er samen naar.
Ik zag opeens iets.
'Ik zie'
'Ik zie een beest'
'en jij'
Hij keek goed.
'iets met een punt snuit'

Muis?

'Ja, nog niet helemaal klaar denk ik.'
'Wacht je? ', vroeg hij.
Hij pakte het lijm flesje en tekende er zorgvuldig wat mij met de lijm.
Daarna zocht hij zand om er over te strooien.
Vol trots toonde hij mij wat er was ontstaan.
Pootjes en een oog erbij, voor hem was het nu echt een muis. Een prachtige!
(natuurlijk mocht ik er een foto van maken)

' Nog een?'
'Krokodil?'
'Dat kan ik nooit.'
'Hoe ziet een krokodil er uit dan'
Met zijn handjes beeldde hij een staart, grote bek en bolle ogen uit. Dat gaf hem handvatten om te beginnen. 

Lijmpotje in zijn kleine handje, de lijm droop  in dun straaltje  op een nieuw wit blaadje. Zand erover. Het werd iets engs maar met lange staart. Krokodil maar misschien ook iets anders zei hij. 

Ik ging weer verder.

'dag B' , dank je wel!, zei ik.

Schone dochter

De 11 werken zijn bijna voorbij.
Maandag  vertrekken zoon en schoondochter naar Canada voor 6 mnd.
Daarna zijn begin maar weer tijdje in Nederland.

Zij
giebelde,
werkte keihard aan haar animatie opdrachten,
bakje abrikozen koekjes,
maakte speciaal voor haar en mij warme chocolademelk,
straalde als een kind als ze weer het trouwpak mocht passen (wat ik maak voor haar voor trouwdag zus),
liet boeren en scheten en toch moesten we lachen,
houdt zoveel van onze zoon,
geniet enorm van opa en de oma's,
praat heel leuk Nederlands...,
knuffelt gewoon wanneer ze wil,
danst met mij op Kenny B 'parijs',
kruipt op schoot als wij film kijken,
smelt marchmallows boven een vuurtje.

En nog zoveel meer.
We hebben haar in ons hart gesloten.
En voor mij voelt het als dochter.. Een creatieve dochter waarmee ik geniet van kleine dingen en prachtige ideeën.

Dans aan zee

Wat was het weer heerlijk in Vlissingen bij mijn ouders en op het strand.
S middags nog gezwommen in de zee.
Als er golven zijn hoef je niet zo stoer te zijn.
Je wordt vanzelf steeds natter...

Foto van zoon en schoondochter aan zee werden we een heleboel.
Zomaar vanzelf ontstond een serie.
Niemand zei wat.
Hieronder een selectie.

Een dans lijkt het.