Soms moet het even

Hi hi

Stempel pret

Vanmiddag deed ik een workshop, eindelijk weer! Ik deed een workshop stempels maken.
Die volgde ik bij Gertie Jacquet, een illustrator die prachtige dingen maakt zoals de illustraties in de boeken van Haas, geschreven door Annemarie Bon.
Het vond plaats in Amsterdam in een prachtig atelier.
Ik had wel een drempel, ik ben namelijk best handig en creatief, maar tekenen kan ik niet goed.
Het lukt me nooit iets te tekenen wat ik in mijn hoofd zie.
En bij mensen en dieren krijg ik de uitdrukking ook nooit goed.

Om en lang verhaal kort te maken; het was heerlijk en ik ben blij met de twee stempels die ik maakte.
Het is een echt vrolijk ondernemend schaap waar ik woensdag maar direct een verhaal over ga verzinnen met de kleuters, mogen ze daarna allemaal het schaap stempelen en het verhaal erbij tekenen.

Ik wilde ook nog een gieter maken, maar wat ik ook deed tijdens het tekenen, het werd steeds een theepot.

Binnenkort maar wat keukenschorten bestempelen met theepot patroon.

Kijk vooral is op de site van Gertie Jacquet!

Magnolia la la la

De magnolia bloeit. We kregen de boom na de geboorte van Jaro, in maart 1993.
Al zo lang staat hij op hetzelfde plekje. Hij bloeide nooit, soms een enkele bloem. Dat kwam door de pruimenboom die de buurvrouw er naast had gezet ( aan haar kant van het hekje).
Zes jaar geleden heeft de nieuwe buurvrouw de pruimenboon eruit gehaald, en dat deed onze magnolia goed.
Hij is nu enorm groot, bloeit elk jaar uitbundiger.
Een keer per jaar zaag ik een tak af voor in de grote blauwe vaas.

Natuurlijk ook een  klein takje in ons poppenmeisjesvaasje.

Lammetjes kriebel

Elke Lente komt het weer opzetten; het enorme verlangen naar lammetjes en vooral om ze aan te raken. Echt niet gewoon, soort kriebel van verlangen.
Helaas ken ik geen boer met schapen want dan zou ik deze maand graag werken in de stal.

ter inleiding:
Museum Vredegoed is een museum in Tienhoven bij Utrecht. Een museum over het leven op het platteland vanaf het begin van de 20 ste eeuw.  In 2009  werkte ik nog in de kunst en cultuur educatie en ik was opzoek naar verzamelaars en zette daar dan cultuurprojecten over op voor de basisscholen. Zo ontdekte ik ook Dhr. Schouten, hij had een enorme verzameling van spullen die een beeld gaven van het leven vroeger, zijn hele verzameling was de aanleiding om in Tienhoven een museum bij een boerderij te beginnen. In 2009 geopend en vanaf toen gingen er jaarlijks groepen van basisscholen  naar dat museum voor een rondleiding. Ik maakte er destijds het lesmateriaal bij.
Het koste destijds wel moeite overzicht in het geheel te krijgen, verzamelaars zijn namelijk altijd vol van hun verzameling en zeer lang van stof . Die Theo Schouten was ik nooit vergeten.

Vandaag was het bij museum Vredegoed lammetjes dag en de opening van het nieuwe seizoen.
Om 11 uur stond ik voor de deur met manlief.
Gelukkig mochten ook volwassenen  lammetjes aaien.
Daarna zocht ik Theo Schouten op, hij leefde nog, en het was fijn hem weer te zien.
Het museum zag er prachtig uit. Vanaf dinsdag komen 900 kinderen van basischolen naar het museum ( via de instelling voor kunsteduacite waarvoor ik tot 2012 werkte).
Hij zei dat hij daar heel blij mee was, dat het goed was voor het museum en voor alle 900 kinderen ( ja ja een echte verzamelaar met overtuiging). Hij had de samenwerking met mij zo fijn gevonden toen.
Het deed me goed. Maar het deed me ook even verlangen naar mijn baan (die 2012 stopte door bezuinigingen).
Snel ben ik maar weer even in het schapenhok met een lammetje gaan zitten.
Ik moet vooruit kijken en genieten van herinneringen, al is dat soms moeilijk.

 Ik zag ook nog wat wolwas-lijnen zoals ik het altijd noem:

Dag 4B

Na een half jaar zat de invalklus in groep 4B erop. Door ziekte kon ik geen afscheid van de kinderen nemen. Het liep anders.
Gister kreeg ik de dozen met mijn eigen spullen en verrassingen van de kinderen.
Oh die lieve briefjes. Een vriendenboek met van elk kind een bladzijde.
Leukste moment op school: als de juf binnenkomt
Wens voor de juf: gullukug en gusonten nog veel meer

Natuurlijk:  zij hebben weer eigen juf terug en de meester die ze het hele jaar al hadden op 3 dagen van de week, er komen nog vele fijne juffen en meesters voor ze.
Maar met het pakket heb ik alle kinderen nog even voor me gezien, en toch, na een half jaar heb ik echt iets met de kinderen opgebouwd. Je weet hoe ze bewegen, reageren, wat ze kunnen of niet kunnen, uit welk gezin ze komen en nog veel meer.
Ik hoop dat ik ze nog eens tegen kom. Gewoon op de markt in Utrecht of in het bos.
In één van laatste weken zei leerling M : wij vergeten jou nooit juf ,maar jij krijgt nog zoveel kinderen in de klas dat jij ons nooit kan onthouden. Ik wist toe niets anders te zeggen dan: 'kijk naar mij M, hier kan toch veel meer in"en ik wees naar mijn lijf.  M leek echt gerustgesteld....
Hij heeft natuurlijk gelijk, maar toch, ik herinner me nog zoveel kinderen van de afgelopen 3 jaar.

Mijn zonen zijn volwassen en ik ben best goed op weg met loslaten.
Door het juf zijn blijft loslaten denk ik een belangrijk werkwoord voor mij.

Leerling J had veel moeite met slapen toen hij hoorde dat mijn invalbaan erop zat. Hij wilde op de foto met mij, en dus werd ik om kwart over 8 s ochtend gefotografeerd door zijn vader met J op schoot. Een week later vertelde hij dat ze allemaal een opdracht hadden gekregen voor mijn afscheid
en dat dat geheim was. Maar ook dat het iets was van zijn cursus pottenbakken .......
( zie je dat mooie roze potje.....)

Om te weten of een kind naar de WC is zet hij het wc eendje op tafel (doen ze tegenwoordig op bijna alle scholen), dan weet je dat de WC bezet is en dat het kind niet 'zomaar' weg is.
Ik was daar niet altijd streng mee. Maar ze wisten het zelf allemaal heel goed te hanteren.
Van leerling Ch. kreeg ik die grote plastic eend. En op het kaartje stond, naast allemaal lieve woorden van dit heerlijke kind, 'gebruik deze eend thuis als je naar de WC moet'. Geweldig toch.


Op naar een nieuwe school en nieuwe groep.

Levensvreugd

Op mijn verjaardag kreeg ik dit gedichtje. Ik kan helaas de maker niet vinden.
Een beetje luchtigheid in deze heftige tijden.

Liefde

Kleuter mag weer kleuter zijn. . . .

Kleuters mogen weer kleuters zijn.
 
Van de WSK, werk-/steungroep kleuteronderwijs, waar ik lid van ben, kreeg ik het volgende bericht.

Op 15 maart 2016 is de motie van Michel Rog aangenomen door de tweede kamer. Belangrijke punten hieruit:

· Als leerkracht van een groep 1 en/of 2 hoef je geen letterkennis meer aan te bieden aan kinderen die daar niet aan toe zijn.

· Als leerkracht van een groep 1 en/of 2 mag je voorwaardenscheppende activiteiten doen met kinderen die psychologisch (en neurologisch, maar dat is voor ons wat lastiger vast te stellen…) kleuter zijn; op leesgebied kun je denken aan klankspelletjes en allerlei vormoefeningen (knippen, doolhoven, stempelen, enzovoort).|

· Je school mag kinderen die in augustus niet schoolrijp zijn, in groep 2 houden en hoeft die niet meer naar groep 3 te laten gaan.

Het gaat echt de goede kant op! t ê t t e r d e t ê t !

Alles gaat hangen ook de monchou taart.......

Toen ik 19 was woonde ik met 2 andere studenten in Utrecht Oost.
Van medestudent A leerde ik al snel dé studententaart maken : Monchoutaart.
Die taart is altijd een succes, je hebt geen oven nodig en hij is snel gemaakt. En, de taart kan niet mislukken ( ja echt waar, nou ja....)
In de loop van de jaren (...morgen word ik 53) , heb ik die taart wel minstens 75 keer gemaakt.
Natuurlijk heb ik ook een super chocolade truffeltaart recept ( ook zonder oven) en die taarten samen, vallen altijd goed in de smaak.
Voor wie het even vergeten is, een monchoutaart ziet er zo uit.





Nu maakte manlief en ik vanmiddag een monchou taart, het is de dag voor 20 maart namelijk.
Tijdens het maken duurde het al erg lang voor dat de slagroom stijf was...dat was vreemd.
Bij het versieren van de taart met vlavulling en verse bosbessen zakten de bessen een beetje de taart in.

Nu is het koffietijd, en.........
de taart is helemaal slap, we eten het in een schaaltje met een lepeltje.
De smaak is goed, dat gelukkig wel.

oh ja, ik geef geen feestje.  Mochten jullie van plan zijn om langs te komen.
Ik ga gewoon met mijn ouders en mijn mannen taart met een lepeltje eten.

Wie wat bewaart. . . . .

Rokjesdag

Dat woord rokjesdag , ik heb er niks mee.
Nou ja, het is een leuk woord, maar ik weet dat Martin Bril er elke jaar in de lente een column over schreef.
Rokjesdag is de eerste dag die zo lekker warm is dat meiden en dames weer rokjes aandoen boven hun bleke blote benen,
En natuurlijk is het een mannending, zij willen weer die blote benen onder korte rokjes zien.

Bij het woord rokjes dag denk ik altijd aan mijn donderblauwe rokje in de jaren zeventig.

Ik was 9 of 10 jaar, het was een zonnige dag. In de middagpauze at ik altijd thuis en toen wilde ik dolgraag een rokje aan naar school met blote benen. Mijn moeder stelde het donderblauwe rokje voor, het rokje bestaande uit 6 baantjes zoals ze altijd zij( zij maakte alle rokjes voor mij). Ze zei dat ik erg was gegroeid en dat het rokje een beetje kort was.
Ik zie me nog lopen, door de Hunzestraat, kniekousen aan en terwijl ik zon voelde en genoot van het eerste zomerse gevoel ,voelde ik dat mijn rokje te kort was geworden.
Mijn moeder had natuurlijk gelijk, maar mijn verlangen naar zomerse rokjes was groter. 

Helaas heb ik er geen foto van.
 

Draaiende machines

Klik op filmpje, dan zie je wat mij intrigeert.
(excuses het is mij nog niet gelukt een filmpje mooi in mijn blog te plaatsen)
Och wat waren er nog veel draaiende machines.
Allemaal op een grote stoommachine aangedreven.
Het rook er ook naar olie en smeer.
hmmmmm
Ja machines,eigenlijk ben ik er dol op.
De draaiende tandwielen, grote schroeven,.......

Textiel inspiratie

Mijn zinnen verzetten.
Mijn lijf werkt niet mee.
Mijn zelfvertrouwen is effe de hort op.
Dat soort zaken.

En ik mis het verzinnen.
Het varen op dat waar ik goed in ben.

Vandaag even het textielmuseum bezocht.
Dat inspireert me altijd.
Daar is het ambacht nog te zien en werkt alles nog. Daar is kunst te zien van kunstenaars die geïnspireerd zijn door het textiel ambacht.
Daar krijg ik ideeën.
Ideeën om zelf weer te verzinnen en maken.
Maar ik betrapte me erop dat ik enorm veel ideeën kreeg om dit museum voor kinderen educatiever te maken. 
Schiet ik toch weer in mijn oude beroep.
Gaat zo makkelijk en vanzelf.
Die rijkgevulde rugzak met mijn kunnen in kunst en cultuureducatie is nog warm en dan is hij zo open.
Oeffff
Nu nog wat foto's.

Kleurig verleden

Vandaag beetje gerommeld en geruimd. Bijna 53 en dan zo'n huis vol spullen.
Veel dingen die ik bewaar.
-  om de herinnering
- om nog eens iets mee te maken
- om te bewaren voor later
- om niet weg te doen....   zucht


Weggooien kan ik steeds beter dat moet gezegd. Maar bewaren doe ik nog steeds ook erg graag.
Nu ik een beetje in de lappenmand zit, trek ik me soms even terug.
Vandaag boven gerommeld.
Doos met leuke bijzondere post van afgelopen.....25 jaar .....overgeheveld naar kunststofkrat.
Al ons beddengoed bekeken, uitgezocht, geselecteerd en de stapel verkleind.
( eenpersoons bedden hebben we al jaren niet meer hier, dus waarom....)
En wat lievelingskleren die ik bewaarde heb ik ook weggedaan.
Ik pas ze niet meer, en tja die stof, ik kan er nog een tas mee voeren, of een kussen. Nee. Ook weg.

Toen ik die 2 jasjes en rokje zag liggen viel me wel op dat de kleuren in dezelfde sfeer blijven.
Gewoon kleuren waar ik me lekker in voel.
Soms wissel ik af, dan heb ik opeens een rood jasje.
Of de kleur die ik om de paar jaar toevoeg is koraal.( soort rood/roze).

Op de bovenste foto twee  jasjes, één uit de jaren tachtig en één begin jaren negentig.
Op de onderste foto een rokje van begin 2000.
Al zolang geleden.

Weg is weg.
Groen,lichtblauw, olijfgroen, petrol, mijn kast ligt er nog vol mee.

Zaterdagse zaterdag

Tuin

Naar zijn broer

Mijn zoon K is een weekje bij zijn broer in Marokko. J is al een jaar op reis en reist sinds oktober met Ch een Canadees meisje.
K appt mij dat hij het zo fijn vindt om te zien dat zij samen zo gelukkig zijn.
En ik geniet erg van de broers, mijn fijne zonen, die het samen zo goed hebben. 

Zomaar een weekje in Marokko.
Waar zullen zij elkaar de volgende keer treffen?

Zo is het

Zomaar een zaterdag

Zoon K is een weekje bij zoon J in Marokko. Dat klinkt fijn vind ik. Dat K een weekje naar zijn broer wil omdat hij hem soms mist en net klaar is met een studie en dus de tijd neemt te doen waar hij echt zin in heeft.
Ze hebben het naar hun zin de boers, soms een appje, soms een foto. Het internet is niet zo stabiel en gesprekken via internet (facetime, whatsapp bellen, skype etc) doen het niet.

Wij hadden weer een klusdag met vriendin H: we knapten de kamer van zoon K op en werkten wat in in de tuin, in het zonnetje.
Daarna broccoli soep en zalmtaart.
Dat was zomaar een fijne zaterdag.

Ondertussen genoot ik nog na van de eerste week (van de 5 ) invallen op een fijne school.
Voel me er thuis, er is een open sfeer. Ze zien de kleuters als kinderen die spelend leren.
Na een drama les over monsters maakt kleuter M dit monster van klei.
En het grappige is dat M een kleine kleuters is die regelmatig boos en dan ook enorme woede aanval kan krijgen. Dan is ze eigenlijk zelf een klein boos monster.
Het is en espressief , zeer creatief en leuk meisje. En dit monster vind ik erg knap gemaakt voor een 4 jarige. Ze deed het handig en bewust.

Kijk juf

'Ik heb eenTom Tom gemaakt en TomTom 1 is de beste. Die kun je op het schoolplein gebruiken. De rode stip is waar je heen gaat', aldus kleuter S.

Hoe grappig is dit? Zou hij het woord plattegrond niet kennen? Gewend aan de TomTom bedenkt hij dat je ook gewoon een plattegrond kan tekenen met de te rijden route.
Mijn zoon (nu volwassen) zei juist: ' ik kan gewoon tegen mijn step zeggen waar ik heen wil en dan wijst hij de weg.'  En dat spraken ze dan in bij de bel.

Groei en bloei en blijven vertrouwen

Wat heb ik mijn best gedaan afgelopen weken. Mijn best om mij niet de hele dag werkeloos en soort van zinloos te voelen. Gewoon te blijven hopen dat het goed komt; dat er een fijne schoolop mijn pad komt.

Morgen begin ik voor 2 dagen per week op één van mijn favoriete scholen. Een school waar kleuters kleuters mogen zijn. Waar spelend leren het aller belangrijkst is en waar ze blij waren me weer te zien.
Het is maar voor 5 weken.
Ach, als ik blijf vertrouwen, dan komt er vast weer ergens anders een fijne vaste baan, een baan voor langere tijd.
De school is 11 minuten fietsen van huis.
Dat is ook zo fijn, gewoon in Utrecht.

Thema groeien en bloei,  dus ik heb mijn gietertjes er maar weer eens bijgepakt, en alles wat ik eerder op een andere school al eens deed rondom dat thema.

Ik groei en bloei zullen we maar zeggen.

( foto voorjaar 2014)