Alles met lappen

Het was weer zo leuk op school met een groepje van 15 kleuters spelen en verkleden als ridders,
Op het einde danste we met zijn allen, op de Middeleeuwse muziek die ik met mijn kleine losse boxje gewoon in de klas kon laten horen.
Volgens een jongen die graag ridder Edke wilde heten maakte ik wel een grote fout.
Ik zei Middel eeuwen
En het was toch zeker Midde leeuwen.
En steeds weer vinden ze het geweldig, gewoon lappen binden en omdoen eruit zien als een prachtig middeleeuws figuur.

 

Ik wil geen foto's
plaatsen waarop de
kinderen herkend kunnen worden.
Helaas want daardoor
kan ik heel veel foto's
niet laten zien.

Er spiegelt van alles

Alle tijd.

Dat gevoel heb ik.....alle tijd.
Beetje raar want ik kan wel 109 dingen noemen die ik nu zou kunnen doen. 

En die ook echt zinnig zouden zijn.
Schoonmaken, opruimen, extra bewegen, binnenshuis wat hout lakken, de Mollaby's promoten en nog veel meer.
Ik doe wel dingen hoor, maar met veel pauzes tussendoor.
Als je ziek of moe bent is dat goed.
Maar het gaat goed met me en dus baal ik als ik dingen van mijn lijstje verplaats naar lijstje voor andere dag.
Gelukkig zit ik niet de hele dag naar 'call the midwife' te kijken.
Dat doe ik pas als het donker is en ik geniet er nog steeds van!

Als ik.s ochtends wakker wordt dan hoop ik dat ze van die ene fijne school bellen met een inval vraag.
Helaas....dat valt dan steeds tegen.
Ik wil namelijk kijken of het invallen weer lukt daar. Zo ja dan wil ik ook op andere scholen.  Langzaam groei ik weer fit toe naar het onderwijs.
Elke vrijdag doe ik 2 creatieve werkateliers op die school.  Heerlijk
En elke maandag atelier dag met vriendin.
(Als ze niet bellen voor inval)
Dus doe heus wel wat.

Nu plaats ik wag foto's voor wie even mee wil genieten van beelden uit de serie.
Heb alle tijd om dat nu nog te doen namelijk.

Mag wel hoor!

Ben even denken

Call the midwife plaid

Inmiddels zit ik al in het tweede seizoen  van de serie 'Call the midwife'. Voor 8 personen zou ik boerenkool maken dus veel aardappelen schillen . En dus deed ik dat terwijl ik keek naar de serie.
Echt waar.
De serie gaat over een groep vroedvrouwen in de Londonse wijk East end die samen leven in een klein klooster.
De verhalen gaan over het leven in die arme wijk en over de kinderen die daar geboren worden.
Het speelt in de jaren vijftig, zestig en dat is ook te zien aan de kleuren, kleding, inrichting van de huizen. Alle baby's worden in mooie gehaakte dekens gewikkeld, op elke stoel of bank ligt een gehaakte plaid of gehaakt kussen, de jurken zijn jurken in prachtige kleuren uit de tijd dat ik beboren werd.
Ik kon er geen foto's van vinden op internet. Maar wat ik wel overal tegenkwam waren haakpatronen van een 'Call the Midwife 'plaid....
Echt waar, ik moest er hard om lachen.
En nog leuker, het is nog een leuk patroon ook.
Dus stel je voor dat ik de komende periode steeds zit te haken bij het kijken naar de serie?


En ik heb het net even gecheckt: het zesde seizoen is nu bezig op de BBC.
Dus ik heb nog 5 seizoenen te kijken. 
Ben benieuwd of ik het leuk blijf vinden, maar voor nu geniet ik van de jaren zestig sfeer, kleuren en
alle baby's die steeds maar weer gehaald worden door de vroedvrouwen.







 

Serie kijken

Terwijl iedereen om mij heen regelmatig series kijkt via bijvoorbeeld Netflix lukt het mij maar moeilijk een fijne goede serie te vinden.
En inmiddels ben ik.erachter dat ik aan de meeste helemaal niet wil beginnen.

Thrillers vind ik veel te eng, 
een serie over koningshuis lang geleden vind ik niks aan, zo'n kostuumdrama met gedoe.
Belevenissen in een gevangenis,  moet er niet aan denken.
Detectives die zich afspelen in grijze kantoren geen zin in.

Ik wil geloof ik vrolijk,  gezellig,  mooi gefilmd en over het leven.
Dus vond ik Rita goed, en Grace and Frankie.
Als ik serie kijk ga ik er helemaal in.
Dus het is op een of andere manier voor mij  niet alleen ontspanning maar ik ga helemaal mee in zo'n wereld.

Er schijnen honderden series te zijn. Echt series waar mensen niet over uitgepraat raken.

En nu komt het......
Ik las ergens over een BBC serie 'call the midwifes'.   Over vroedvrouwen in achterbuurt in London wat zich afspeelt in 1957.
(Dus die vroedvrouwen hebben te leeftijd van mijn moeder).

Vandaag 4 afleveringen gekeken.
Het is leuk,  mooi, tuttig, simpel, maar ik ga het afkijken.
Ik zit er helemaal in ,in het leven van arme mensen in die jaren in London.
Ook toen ging het over liefde en het leven.
Maar ook heftig soms, zit ik met mijn breiwerk bij de serie te tranen....

Helaas heeft mijn moeder geen Netflix.
Ik.weet zeker dat zij dit een prachtige serie zou vinden.  Ze had ook wel vroedvrouw willen worden. Dat had ik haar ook helemaal zien doen.

Morgen verder kijken. Niet overdag toch? Dat is wel een beetje gek.

Logies

Mijn ouders logeren hier een nachtje. Ze hadden verjaardag van mijn lieve tante Rietje in Breukelen en schoven daarna bij ons in Utrecht naar binnen.
Hoe fijn is dat, zo soepel als dat gaat.
Breien kletsen lezen tv kijken en bijpraten. Maar ook zoveel plezier samen.
En een kleinzoon van 21 die dan ook zo geniet.
De mannen kijken nu studiosport.
Mijn moeder poetst haar tanden.
Ik lig in bed maar niet nadat ik een warm kruikje in het bed van mijn ouders heb gelegd.
Groot geluk.

Lappen en kleuters

Ik was gevraagd voor het vrijdag atelier op fijne school.
Kleuters deden thema Middeleeuwen.
Ik had lappen in middeleeuwse kleuren gekocht, in brede en smalle stroken geknipt, en ook lappen met gat waardoor een kleuterkoppie past.
Iedereen hielp elkaar om lappen zo te wikkelen en knopen dat ze er allemaal uitzagen als ridder, prinses, wachter etc.
We oefenden emoties en houdingen.
We dansten op Middeleeuwse muziek (via mijn smartphone op los luidsprekertje zo handig).
En natuurlijk allemaal op de foto!
Heerlijk was het.

Schaduwen

Boek

Op advies las ik het boek van Babs van den Bergh 'wat kan mij gebeuren' over het ziekte proces van haar man en filosoof Rene Gude.
Ze plaatst alle brieven in het boek die ze naar vrienden/familie stuurde tijdens de 7 jaren van ziekte van haar man. Daartussen schrijft ze het ziekte proces en hoe ze alles regelen en opvangen in deze zware periode.
Wat erg uit het boek spreekt is de ondersteuning van vrienden familie en iedereen om haar heen. Over lunchers die dagelijks komen lunchen met Rene en over hulptroepen die hen bij alles bijstaan.
Daarnaast werd ook het proces van ziekte beschreven ,ziekenhuisbezoek, keuzes etc.
Ik heb het boek snel uitgelezen. Het is beschrijvend vooral over de praktische zaken rondom zo'n zwaar proces.
Er spreekt liefde uit dat wel. En je gunt iedereen zoveel steun en zoveel geld om in zo'n zwaar ziekte proces  te kunnen doen wat je nodig hebt.
Maar wat ik miste is meer diepgang over het leven of liefde. Wat meer rust in het boek,stukken ter overdenking. ik vond Rene Gude een bijzondere man. hij was een tijdlang denker des vaderlands en dje tijd verschenen er artikelen in tijdschriften en interviews op tv.
Waarom ik dit hier schrijf?
Ik weet het niet. Heb het boek net uit.
Door dit te schrijven gaan de lezers van mijn blog het misschien niet meer lezen.
Dus had ik dit bericht bijna weggegooid.
Ik ben gezond,  gelukkig maar.

Bosbeest

Zag een bosbeest en ik had er een goed geprek mee. Hij had ook enorme zin in de lente,blauwe luchten en vitaliteit.

Sneeuw?

Manlief wilde in de sneeuw wandelen. Hier rond Utrecht ligt niks meer dus zette ik de vraag op Facebook groep 'prikbord lunetten'. Meer dan 2000 mensen zijn daar lid van dus dat heeft vaak succes.
Binnen 15 minuten kreeg ik tips.
Vanmorgen reden we in 15 min.naar Soesterberg en wandelenden door een nog redelijk witte wereld.
Echt voor dit soort dingen is een Facebook geweldig medium.

Gevuld moederhart

Na 2.5 dag gingen ze weer op reis. Op weg naar Engeland om daar op mooie huizen te passen ( en bijbehorende dieren ).
In maart zijn ze voor een maand in Nederland om hun trouwen te regelen. Enorme klus om als Utrechtse jongen met een meisje uit Montreal te trouwen (zijn ze al 2 mnd mee bezig).
Twee wereldburgers die zoveel van elkaar houden. Dat straalde ze zo uit.
Heerlijk was dat voor ons.
Charlie voelde zich erg thuis bij ons. Dat liet ze op allerlei manieren merken.
Jaro liet van alles aan haar zien, foto's,  zijn eigen spulletjes van vroeger. Dat was zo fijn om te merken.

Nu genieten we na.

Liefde

Moeders macaroni

We zitten er klaar voor. Straks om 23.00 uur komt Jaro in Utrecht aan met vriendin Charlie en hond Banana na een lange reis vanuit Bulgarije.
Hij wilde moeders macaroni eten vanavond.....en omdat hij het er al de hele week over had gehad kan Charlie zich ook niets lekkerders voorstellen.

Kun je nagaan........

Rond 1970 kwam er macaroni in Nederland. Mijn moeder probeerde graag wat nieuws en maakte voor ons macaroni met ui, hamblokjes, tomaten puree, ketjap en dan uit de oven met kaaskorstje.
We smulden ervan als mijn moeder het maakte. Ik denk dat mijn moeder het nooit meer eet tegenwoordig.

Ik maakte het ook eens voor de kinderen, mijn moeders macaroni.
Lekkere smaak maar verder kan ik veel lekkerder dingen maken. Wij eten dit nooit....
Toch blijft Jaro dol op dit gerecht.
Voor hem is het zijn moeders macaroni
(En niet die van zijn oma).

Dus zitten we er klaar voor. Zij nog in de trein en hier de macaronischotel klaar om in de oven te zetten.
Ik heb hem alvast deze foto gestuurd.

Kleur

Er komt wat meer kleur. In mezelf en buiten. Voel me iets beter en na zoveel dagen thuis heb ik buiten een rondje gelopen.

De tuin is vochtig, niet wit, en kaal. Elke herfst heb ik oranje gedroogde lampionnetjes in huis. Als de kerstboom er aan komt dat strooi ik altijd al die losse oranje lampionnetjes in de tuin. Gewoon op de met bladeren bedekte tuin.
Binnen een kerstboom met lichtjes en buiten een tuin met oranje stippen.
Die tijd ligt ook al weer weken achter de me. Na zolang ziek binnen genoot ik van buiten zijn. En ik genoot ook van de oranje stippels in de tuin. Ze vielen zo op, net kleine bloemetjes.  Ik kijk weer zo helder uit mijn ogen dat mijn hart een klein sprongetje maakte bij het zien van groene crocus bladpuntjes die door de bruine bladeren staken.
(Ja dat groene lege pinda netje lag er ook mooi bij, blijft nog even liggen)

1996

Vandaag 21 jaar geleden werd Kaj geboren.  Ook weer niet thuis en niet in een paar uur, maar onze tweede zoon kwam gezond ter wereld.
Nu is hij volwassen en ben ik moeder van 2 volwassen mannen.  En toch weet ik nog hoe hij deed en hoe hij moest lachen om zijn broer toen hij baby was.
Geen feest vandaag. Kaj heeft toetsen en ik lig al 10 dagen ziek op bed .
Kaj is ook niet zo'n feestnummer.
Maar wel veel herinneringen opgehaald. 
Als het allemaal goed gaat goed komt Jaro maandagavond aan in Utrecht na een hele lange reis uit Bulgarije. Samen met zijn vriendin Charlie.
Dat vind ik het fijnste cadeau voor Kaj deze week. Na 13 mnd ziet hij hem weer.
Ze hebben als broertjes veel geknokt maar later is dat helemaal goed gekomen en als reizende broer is Jaro veel te ver weg voor Kaj.

Dobberen

We dobberen nog even door.
Kon het maar op een bootje of vlot.
Dat is waar ik naar verlang ja, heerlijk liggen onder dekentje. Maar dan niet op de bank of bed, maar onder dekentje op een drijvend ding zonder te hoeven opletten. Dat je de golvende bewegingen door je lijf voelt.

Gribus griep

Al 4 dagen griep. En een inloopperiode van 4 dagen dat ik heel moe was.
Dus dat is acht dagen lappenmand.
Ik overdrijf niet, ik heb nooit zo'n echte griep. Koorts, pijn, hoesten, lamlendig.
Ik ben er ook niet zo goed in. Het wordt voor mij allemaal zo grijs dan.
Zoonlief is ook ziek, hetzelfde dus lang leve onze grote hoekbank. Daar kunnen 2 volwassenen heerlijk op ziek zijn (als ze klaar zijn in bed).

Nou droom ik elke nacht een aantal dromen. Dat ben ik aan gewend dat doe ik mijn leven al.
Deze dagen zijn de dromen nachtmerries en soms emotioneel pittig.
Dan beleef ik weer iets met mijn gezin in het huis van mijn oma in Hilversum (het huis waar ik alle gaten en hoeken kende, wat mij als kleinkind enorm in intrigeerde en waar ik tijdens 2 zwangerschappen elke nacht over droomde) terwijl oma daar in bed ligt en ik haar instop omdat ze het koud heeft (en dat ik dan zeg tegen haar u hoorde me niet binnenkomen, sorry dat ik zo'n tijd niet op bezoek ben geweest).
Raar en voor mij altijd enorm bijkomen bij het ontwaken.
Hoe kan zo'n huis nou altijd voorbij komen in mijn leven (ze is al 30 jaar dood) ?
Ik vergeet veel maar in dat huis weet ik bijna alles nog te staan.

Zij had in de serre een houten kist staan met doosjes en rommeltjes. Heerlijk vond ik dat. Houten klosjes,plastic doosjes waarin naalden zaten,  luciferdoosjes,  beestjes, etc.

Gister droomde ik dat ik in haar huis was en besloot even die plastic naalden doosjes uit de kist te vragen om iets van de maken met kleuters.

Zo ver ga ik dus.
Ben er aardig klaar mee.
Loslaten en beter worden.
Zelfs geen zin in iets creatiefs....al 8 dagen niet. ...

Knuffelzonen

Toevallig vond ik deze twee foto's. 
Heb er heel lang naar gekeken. Ik wist het nog. Elke avond voorlezen en daar luisterde Jaro of Kaj niet alleen naar maar ook hun knuffelvriendjes.
Jaro altijd dol op hondjes en wilde dieren. En alle knuffel hadden een eigen naam.
Kaj was vanaf zijn vierde onze schildpad specialist. Hij had een hele verzameling , kende alle soorten en wist hoe en waar ze leefden.  De schildpadknuffels sliepen altijd gezellig bij hem in bed.
In deze tijd dat de jongens volwassen zijn, hun eigen leven leiden, volwassen reageren, betrokken zijn bij anderen en ons nog altijd mooie dromen hebben zijn deze foto's extra leuk.
Zo lief. Fijne beelden, ze zijn op deze foto's allebei kleuter (ze schelen 3 jaar).

Behangbeesten

Behang afsteken, ookal is het maar één muur, is best een werk.
Wel twee lagen en wat verflagen,
met gebruik van platte afsteker en stoomapparaat.
Soms ineens een groot losstuk, heerlijk is dat.
En het andere moment heel lang bezig met klein vast stuk.
Onderweg ontstaan er allerlei vormen op de muur, gevormd door afgestoken stukken lagen behang.
En zo maakte ik deze foto's.
Een prachtig landschap,  toch?
Een blije hond,toch?
Een hartje!

Kiek

Via Facebook ben ik lid van bepaalde  besloten fb-groepen.
Een van die groepen is 'Kleuterwereld'.
Een groep met duizenden leden uit kleuteronderwijs waar vragen en ideeën gedeeld kunnen worden.
Er was een vraag van leerkracht die iets  met fotografie en kleuters wilde doen. Maar ze had geen idee.
Nadat ik haar had aangeboden dat ze mij kon mailen en ik haar dan lessen, ideeën en voorbeelden kon sturen kreeg ik 4 dezelfde vragen binnen. Ik stuurde ze een uitgebreid antwoord met lessen en ideeën .
(Ik was tussen 1988 en 2012 werkzaam als schoolbegeleider/docent Audio visuele vorming en kumst educatie voor basisonderwijs provincie Utrecht.....daarom dus).

Mijn laatste project voor kleuters was Kleine Kiek. Een leskist op wielen vol mooie ,speciaal voor kleuters ,ontwikkelde materialen en lessen.

Nu kreeg ik daarna van een juf de vraag of ze die leskist bij me kon huren.
Ja natuurlijk, en wat is ie leuk die kist. ....heb hem vandaag helemaal gecheckt en bekeken.

Een andere leerkracht vroeg mij of ik betaald lesjes /werkvormen over fotografie met kleuters wilde doen.
Natuurlijk,wat leuk.

En dan ben je opeens weer even helemaal gericht op je oude vak, dat wat nog een grote plek in mijn hart heeft. Evenals het kleuteronderwijs.

Nou de groeten van Kleine Kiek.
Hij kan niet wachten.

Nieuw jaar

Op fb en IG plaatste ik een collage van 9 foto's die voor mij 2016 in beeld brachten.
Niet een makkelijk jaar op vele fronten maar ook dat leverde mij wat op.

Nu begonnen aan 2017, en morgen weer de regelmaat van een gewone week.
Deze eerste maand ga ik de Mollaby promoten door instellingen te benaderen.
Mijn super moeder heeft afgelopen weken stapels mollaby's genaaid en ik ga daar komende tijd de doolhoven nog in naaien.

15 januari ga ik mijn oudste zoon Jaro weer zien. Na meer dan een jaar blijft hij paar dagen logeren. Natuurlijk neemt hij zijn vriendin Charlie mee en ook hun hond Banana. Charlie en hond heb ik nog nooit echt ontmoet. Maar door het fijne digitale contact heb ik veel met haar gesproken en gelachen.  Het is zo'n leuke lieve en creatieve meid.
Zij gaan eind mei trouwen, en daarvoor moeten ze heel veel regelen bij de Canadese ambassade en bij de gemeente Utrecht . Het wordt een eenvoudige trouwerij. Kort in stadhuis en dan een dag samen doorbrengen met het gezin van Charlie en ons gezin.
(De Canadese familie komt met 6 personen een week naar Nederland).
Maar zover is het nog niet.
Eerst gewoon verheugen op dat kleine weekje half januari. Dan logeren ze bij ons . Zo fijn.....
Mijn zoon gaat dus trouwen.  Hi Hi Hi
Wij zijn niet getrouwd, al 32 jaar samen en nog nooit een reden gevonden te trouwen.  We hebben alles verder goed geregeld natuurlijk.
Het reizend bestaan van mijn zoon met vriendin zal makkelijker worden als echtpaar. Dat vind ik een goede reden voor een huwelijk.
En ik zie aan Jaro hoeveel hij van haar houdt. Zo fijn.

En voor mijn blog lezers ? een heel gezond en fijn 2017.