Aardbeien tot aan de deur

De aardbeien man is er weer. Dat wil zeggen dat hij elke woensdag met zijn witte kleine vrachtwagentje door onze wijk rijdt en door een omroepinstallatie schalt.
'aardubeiuh! 2,50 per kilo' (sommige mensen denken dat we een moskee in de wijk hebben omdat zijn toon op het geluid lijkt wat uit de moskee komt)
Het is echt fijn als hij er weer is, dan kopen wij elke wek 2 kilo aardbeien. Ik mix ze met joghurt voor mijn mannen en zelf eet ik graag fruit op brood.
Soms maak ik er een paar potten jam van, of aardbeiprut voor door de yoghurt.

Als sinds de kinderen klein zijn komt hij al langs huis, dat is dus al zeker 16 jaar
(ze zijn nu 20 en 23 jaar).
Omdat wij elke week aardbeien kopen stopt hij voor mijn deur en toetert hij nog een keer extra...

Een ding is wel jammer, het is een viezige man. Hij heeft altijd zo afgekloven peuk in zijn mond, noemt mij schatje en liefje, en gaat ook altijd iets te dichtbij staan. Hij heeft hele vieze handen. brrrr
Daarbij komt dat ik tegenwoordig een shawl omdoe, hij is altijd zo gericht op mijn boezem dat ik me niet fijn voel. Hij, soms met zijn maat, kunnen zijn ogen niet van mijn borsten afhouden. Bah
Sinds dat mijn zoon ook is opgevallen neemt hij het aardbei kopen vaak over.


Jammer toch? Ik fantaseer dan soms dat het een echte aardige boer is, aan wie ik dan op woensdag  een bakkie koffie breng  in zijn vrachtwagentje met een stukje aardbeientaart.
Of dat ik een rondje meerijd om te helpen bij enorme drukte en dat ik dan door die speaker mag roepen of zingen dat er weer heerlijke aardbeien zijn.
Was dat maar zo...