Deze jonge hond wordt morgen 60.
Dat is me toch toch wat.
Heb nooit zo veel met leeftijd... maar de laatste tijd ben ik er wat meer mee bezig.
Het woord/getal zestig klinkt zo 60.
En gister vond ik leerkrachten van boven de 50 echt oud.
Toch voel ik.me niet zo.
Maar goed.
Morgen taart dan maar.
De honden hebben hun oude baas alvast gefeliciteerd.
De lente is voor mij begonnen.
Je kan mij hiervoor altijd wakker maken.
Lijkt wel een raadsel.
Ik ga nog even door.
Zacht, wollig en jong.
Vandaag heb ik met lammetjes geknuffeld, en ondertussen ook met mijn schoondochter.
We gingen lammetjes knuffelen bij 'Vredegoed' , een boerderij in Tienhoven.
Daar is ook een museum met hele oude plattelands en boerderij voorwerpen verzamelt door een geweldige verzamelaar
In 2009 werd dat geopend en ik dacht vandaag ook even met weemoed terug aan die tijd, dat ik nog werkzaam was in de kunst- en cultuureducatie.
Jaarlijks ga ik daar op lammetjesdag knuffelen. Natuurlijk is het eigenlijk bedoeld voor kinderen, maar als je vroeg gaat dan is het nog een beetje rustig.
Vandaag gingen Jaro en Charlie ook mee.
Al snel zaten Charlie en ik op een strobaal met een lammetje. Om de beurt knuffelen.
Wat genoot ik ervan.
En....ik genoot ook zo van haar.
Ik kon het geluksgevoel, wat zo'n lammetje mij geeft, eindelijk met iemand delen.
Man en zoon gingen hun eigen gang.
'De lente is begonnen', fluisterde dat kleine zachte schaapje in mijn oor.
Om 7.30 uur gewekt worden door mijn kinderen, schoondochter en manlief met een heerlijk ontbijt op bed.
Charlie bakte vanmorgen vroeg cinamonrolls.
Wat was dat heerlijk! En kwark met verse mango!
Echt jarig voelde ik me.
Zij weten wat ik fijn vind aan jarig zijn.
Verrast worden!
Vriendinnen liepen in en uit.
Mijn ouders stonden(vanuit Zeeland )zelfs om 11 uur voor de deur
Manlief had s middags vrijgenomen.
En we zaten s middags uren in de tuin in de volle zon.
Wat zal ik tevreden slapen!
Om 13.00 uur zat ik op mijn rollator op de stoep voor het huis in de zon.
Om 13.05 kwamen ze bepakt en bezakt aanlopen (back-packers)
Mijn zoon, zijn vrouw en hond Banana.
Wat was dat heerlijk en ook weer gewoon.
Op 9 juni 2017 vertrokken ze na 6 weken Nederland en nu zijn ze hier voor een maandje.
Het had wat medische oorzaken(zoon) dus dat willen ze uitzoeken hier.
Daarna gaan ze weer voor 3 maanden naar Kroatië, want zij moet dan uit Schengen.
In jullie komen ze weer voor 6 weken en dan gaan ze een paar maanden naar Canada (zij is Canadees).
Och wat heerlijk.
De honden hebben het fijn.
Pitou is nog nooit zo blij geweest toen ze zoon Jaro zag...( tja....).
En ik geniet van mijn complete gezin.
Morgen ben ik jarig, dan word ik 55.
Toch best een getal.
Ik kan altijd op twee manieren naar zoiets kijken. Als het over mij gaat, 55, nou niks aan de hand ik ben hoe ik me voel en dat voelt jeugdig.
Maar als het om de leeftijd 55 gaat dat vind ik het een hoog getal.
Tegen de 60....
En nu:
Nu is zo'n fijn moment.
Ik lig in bed.
Beneden is men druk.
De slingerla ging open...
En er werden geheime boodschappen gehaald.
Morgen 7.45 ontbijt op bed werd gezegd.
Daar lig ik me nu al op te verheugen.
Ze zijn er weer.
Vandaag erg ik door Bas uitgelaten.
Als 5 weken niet in de stad geweest.
Dus wij met de auto naar een parkeergarage en via klein stukjr Hoog Catharijne loop je dan zo de stad in (mits je de goede garage kiest :P3).
Hoog Catharijne is helemaal opgeknapt.
Eigen vind ik het heel mooi. Had ik niet gedacht.
Het hele station ken je niet meer terug.
Alles weg en veranderd en soms zie je nog stukje gebouw wat dan doet herinneren aan de tijd dat je als student dagelijks met de trein naar school ging of naar Zeeland.
Bijvoorbeeld de bruine flat met de balkontuinen. Destijds heel modern. Nu is het beetje lelijk onderdeel tussen de nieuwe gebouwen.
Maar toch...je hoeft er maar een blik op te werken en je staat weer als jong meisje op het station in die grote tas op weg naar thuis in Zeeland.
Bas duwde me de markt over. Het blijft een rare gewaarwording. Met wollen omslagdoek over mijn benen zie je niet of ik enkelbreuk heb of gehandicapt ben.
Mensen kijken naar mijn lijf, mijn hoofd en kijken toch met medelijden naar Bas.
Kinderen daarentegen vinden mij super interessant. Op ooghoogte van kleuters zitten is heerlijke gewaarwording.
'Hoi'
' hoi'(verlegen lachen)
En kinderen in een kinderwagen kijken me helemaal vreemd aan.
Op de markt kun je net niet op de kraam kijken. Wisten jullie dat?
Dik pak tulpen voor 5 €. En natuurlijk ergens een bakkie doen.
Het gewone zaterdagmorgen gevoel was er weer.
We kiezen iets aan de gracht waar we wel vaker zaten.
Maar nu met rolstoel is dat toch heel anders.
Wat een gedoe voordat ik binnen ben.
Iedereen kijkt. Is het erg of tijdelijk denken ze. Dat voel ik.
Als ik hinkel uit de rolstoel naar de lekkere stoel lijkt men opgelucht.
En toen.
Zaten we zomaar onder een lamp.
Een lampekap met draadjes...
Ik was verrukt en kon niet van de draadjes afblijven. Net als bij de lamp van oma.
Zo graag zat ik op het hoekje van de bank naast die lamp(zestiger jaren). En dan zo heerlijk met mijn vingertjes erdoor.
Met je vingers kun je zoveel voelen. Dat is wat kinderen ontdekken als ze klein zijn. En als dat dan wordt afgekeurd hebben ze niet die zintuiglijke er dringen die o zo nodig zijn in hun opgroeien, leren, ervaren, verwonderen.
Ik betrapte me erop dat het gevoel hetzelfde leek.
Misschien, heel misschien, moet ik aan zo'n lamp.
Bas herkende het niet. Hij voelde even op mijn verzoek. Maar had er niet zoveel mee.
Moet je eens bij kleuters proberen!
Daarom ben ik zo graag met jonge kinderen.
Oh ja en bij Oma's met van die fijne oude lampen.
Wat was het zonnig vandaag.
En zo blauw.
En mooie zwarte schaduwen op plekken waar de zon het huis binnen piept.
Want thuis was ik.
Nog steeds.
Zittend rol ik op mijn rollator door de woonkamer. Kleine ritjes die mijn lijf weer aan het werk zetten.
Meer niet.
Het is wat het is.
Zo anders is het bericht van de lieve vriendin uit mijn kindertijd. Haar dochter, even oud als mijn zoon, blijkt ernstig ziek.
Hoe, wat en of, er is nog geen antwoord.
Dat besef. Dat er 'zomaar' iets kan gebeuren met je zoon of dochter.
Dat we kwetsbaar zijn en nooit vooraf weten.
Niet over je eigen lijf, niet over het lijf van je lievelingen.
Zwart wit is het leven.
Gelukkig geven we er zelf kleur aan.
Door het niet weten geef je kleur om te genieten van dàt wat er wel is.
(Matje van gevlochten boontjes)
Achter mijn rollator hinkelen naar de auto.
En dan dit.
Ik moest stoppen, rollator draaien, erop gaan zitten, telefoon uit jaszak en klik.
En dan tevreden de laatste 3 meter nasr de auto.
Dit moest gewoon.
Niemand heeft daar ooit last van.
Maar nu werd er op me gewacht.
Herken je het direct?
Ja toch?
Aan het lipje, aan de vorm, en je kunt zelfs weten wat erin heeft gezeten.
.......el dat lees je.
Amstel?
Plat langs de stoeprand in een plas kreukelig mooi.
Dagje uit huis.
In de panda met de hond op schoot en manlief aan het stuur. En achterin de rolstoel en de rollator....
Zie je het voor je?
Maar dat hadden we er voor over.
We hadden zo'n behoefte aan zeelucht en natuurlijk aan mijn ouders.
Wandelen over de Boulevard in Vlissingen natuurlijk. (Geen strand voor mij deze keer)
Op met vuur verwarmd terras koffie.
Foto's maken terwijl je gereden wordt.
Maar goed, dagje Zeeland dus.
Zeelucht opgesnoven.
En gelachen want de jongste van de 4 zat in een rolstoel.
Voorlopig loop ik nog niet.
Dus tot zeker 3 april gebruik ik deze fles nog.
Jullie hadden natuurlijk al gezien wat het is.
Of toch niet?
Naast mijn bed een fles zonder bodem.
Want ik kan niet s nachts vanaf de zolder naar de wc op de eerste etage .
Echt een aanrader.
Zo makkelijk.
En s avonds staat de fles weer schoon en fris in de emmer naast mijn bed.
Super man...
Vandaag wilde ik de wijk uit. Wilde naar buiten rennen. De frisse lucht in. Gewoon hup en gaan.
Gelukkig nam mijn lief me mee voor een uitje.
Hij duwde me langs de singel naar het Ledig Erf . Daar dronken we koffie in de zon op een terras.
Wat voelde de zon al warm.....
Maar dat bleek een fabeltje, mijn schat wees me op de terrasverwarming die boven ons hoofd hing te gloeien.
Nou ja.....Ik heb weer een idee hoe het voelt 'de zon op je gezicht '.
Dat zitten gaat me vervelen. Al 3 weken.
Nee ik klaag niet.
Misschien een klein beetje.Af en toe.
Er zijn zoveel nare ziektes.
Maar goed tussen zitten en hangen door haak ik wat.
En vanmorgen was ik blij dat 'de vriendin met het gebroken bekken' (al 11 weken aan het herstellen) op de koffie kwam. Ze kan alweer lopen met krukken. Zitten blijft probleem. Kan nog wel half jaar duren.
Ze zocht 2 knopen voor colbert van haar lief.
Voor wie mij kent: normaliter ren ik dan de trap op naar mijn knopen kabinet pak de pot met knopen in de gewenste kleur en vlieg zingend de trap af.
Maar nu.
Ze had me gister al naar de knopen gevraagd..
Mijn knopen kabinet zit in lage kast op zolder etage naast de slaapkamer.
Dus vanmorgen vroeg bij het kontschuiven richting de trap naar beneden schoof ik langs de knopen en zicht de goede pot.
Die pot ging tree voor tree nee naar benee.
Zo kan het ook.
Nee ik klaag niet.
