Wat was het zonnig vandaag.
En zo blauw.
En mooie zwarte schaduwen op plekken waar de zon het huis binnen piept.
Want thuis was ik.
Nog steeds.
Zittend rol ik op mijn rollator door de woonkamer. Kleine ritjes die mijn lijf weer aan het werk zetten.
Meer niet.
Het is wat het is.
Zo anders is het bericht van de lieve vriendin uit mijn kindertijd. Haar dochter, even oud als mijn zoon, blijkt ernstig ziek.
Hoe, wat en of, er is nog geen antwoord.
Dat besef. Dat er 'zomaar' iets kan gebeuren met je zoon of dochter.
Dat we kwetsbaar zijn en nooit vooraf weten.
Niet over je eigen lijf, niet over het lijf van je lievelingen.
Zwart wit is het leven.
Gelukkig geven we er zelf kleur aan.
Door het niet weten geef je kleur om te genieten van dàt wat er wel is.
(Matje van gevlochten boontjes)
Tja Ineke, we hebben het niet voor het uitkiezen. Er zijn van die droefheden die meer inslaan dan een tijdelijke immobiliteit of een aangedaan lichaamsdeel. Wij hebben de mogelijkheid om er alles aan te doen om het tij te keren. Geniet inderdaad, van je schaduwen, van je inventieve creatieve geest en prikkels. <3
BeantwoordenVerwijderenWant daar geniet ik dan weer volop van. Love you!
BeantwoordenVerwijderenWat lief! En ik van jouw maaksels!
Verwijderen