Oma's lamp

Vandaag erg ik door Bas uitgelaten.
Als 5 weken niet in de stad geweest.
Dus wij met de auto naar een parkeergarage en via klein stukjr Hoog Catharijne loop je dan zo de stad in (mits je de goede garage kiest :P3).
Hoog Catharijne is helemaal opgeknapt.
Eigen vind ik het heel mooi. Had ik niet gedacht.
Het hele station ken je niet meer terug.
Alles weg en veranderd en soms zie je nog stukje gebouw wat dan doet herinneren aan de tijd dat je als student dagelijks met de trein naar school ging of naar Zeeland.
Bijvoorbeeld de bruine flat met de balkontuinen. Destijds heel modern. Nu is het beetje lelijk onderdeel tussen de nieuwe gebouwen.
Maar toch...je hoeft er maar een blik op te werken en je staat weer als jong meisje op het station in die grote tas op weg naar thuis in Zeeland.

Bas duwde me de markt over. Het blijft een rare gewaarwording. Met wollen omslagdoek over mijn benen zie je niet of ik enkelbreuk heb of gehandicapt ben.
Mensen kijken naar mijn lijf, mijn hoofd en kijken toch met medelijden naar Bas.
Kinderen daarentegen vinden mij super interessant. Op ooghoogte van kleuters zitten is heerlijke gewaarwording.
'Hoi'
' hoi'(verlegen lachen)
En kinderen in een kinderwagen kijken me helemaal vreemd aan.
Op de markt kun je net niet op de kraam kijken. Wisten jullie dat?

Dik pak tulpen voor 5 €. En natuurlijk ergens een bakkie doen.
Het gewone zaterdagmorgen gevoel was er weer.
We kiezen iets aan de gracht waar we wel vaker zaten.
Maar nu met rolstoel is dat toch heel anders.
Wat een gedoe voordat ik binnen ben.
Iedereen kijkt. Is het erg of tijdelijk denken ze. Dat voel ik.
Als ik hinkel uit de rolstoel naar de lekkere stoel lijkt men opgelucht.

En toen.
Zaten we zomaar onder een lamp.
Een lampekap met draadjes...
Ik was verrukt en kon niet van de draadjes afblijven. Net als bij de lamp van oma.
Zo graag zat ik op het hoekje van de bank naast die lamp(zestiger jaren). En dan zo heerlijk met mijn vingertjes erdoor.
Met je vingers kun je zoveel voelen. Dat is wat kinderen ontdekken als ze klein zijn. En als dat dan wordt afgekeurd hebben ze niet die zintuiglijke er dringen die o zo  nodig zijn in hun opgroeien, leren, ervaren, verwonderen.
Ik betrapte me erop dat het gevoel hetzelfde leek.
Misschien,  heel misschien, moet ik aan zo'n lamp.
Bas herkende het niet. Hij voelde even op mijn verzoek. Maar had er niet zoveel mee.

Moet je eens bij kleuters proberen!
Daarom ben ik zo graag met jonge kinderen.
Oh ja en bij Oma's met van die fijne oude lampen.