Ja...echt waar

Nu niet lachen....Ik biecht iets op.
Soms heb ik serie-zin.
Inmiddels heb ik vele Scandinavische detectives al gehad. En Grace & Frankie. En....En.... alles via Netflix.
Als we geen zin hebben in televisie dan kiezen we een film of serie.
Dat kiezen is niet zomaar iets.
Hoe weet je nou of iets goed is, bij jou past?
(In een bibliotheek duizelt het me ook altijd)

Dus...ik trof toevallig een serie.
'When calls the heart'
Ik begon eraan.
Nee
Nee echt waar.
Ik bleef kijken maar....
Het is soort 'kleine huis op de prairie'....
En juist die vond ik echt vreselijk.

Ik zit dus in een serie.
Een serie die ik met mijn moeder graag zou kijken. Gezellig ergens in een Franse boerderij bij de open haard.

En ik haak erbij, op dit moment ben ik  katoen aan het 'weghaken' in de vorm van keukendoekjes ( pannenlapen).

Vandaag rond 17.00 uur keek ik vanaf een afstandje naar mezelf....
Moderne vijftiger kijkt deze serie, haakt pannenlapen met hondje aan haar zij.
Ben ik dat echt?

Voor wie toch benieuwd is:

When calls the heart
‘When Calls the Heart’ speelt zich af in het begin van het twintigste eeuw en draait om Elizabeth Thatcher (Erin Krakow), een jonge lerares uit de gegoede klasse. Maar dan wordt ze voor haar baan naar Coal Vally gestuurd, een klein mijnstadje in het westen van Canada. De bewoners leiden daar een heel ander leven dan Elizabeth gewend is.

Maar al snel weet Elizabeth de harten te veroveren van veel bewoners in Coal Valley .

Intussen moet Elizabeth van alles leren over het leven in het kleine stadje als ze daar wil blijven. Al leert ze zo ook Abigail Stanton kennen. Zij verloor haar man en zoon bij een grote explosie in de mijn. Abigail en de andere weduwes denken dat de explosie geen toeval was . Enzoverder.

Nog even een afleveri g kijken voordat ik mijn bed in kruip
Ik schaam me helemaal niet hoor, schrijf het gewoon op mijn blog op het World Wide Web. 

Naschrift: het speelt zich af in kleine straat met huisjes en op de achtergrond een 'geschilderd gebergte'. 

Nachtkleurtje

Mijn slaapkamer op mijn blog. Beetje raar misschien.
Vandaag schilderen ik het wandje achter het bed donker petrol.
Wij liggen al 33 jaar in een bed met groene lakens. Alsof ik in het lente gras lig.
De muur was ook altijd fel olijfgroen .
Daar had ik genoeg van.
Twee weken dacht ik na over een warme kleur die overdag mooi is en s nachts soort nachthemel is.
Gevonden!  Natuurlijk  vertelde ik niets aan manlief. Hij zou twijfelen. Hij heeft geen puf om te klussen op dit moment
Zoonlief heeft vakantie en beloofde mij dat hij deze vrijdag tot mijn beschikking zou staan.
Allerhande klusjes deed hij.
Ik riep, hij draaide.
Dus nu een frisse kamer met nieuwe indeling.

Het is misschien de leeftijd.
Maar ik ruim op:
Ordenen, sorteren, weggooien of verkopen (net 50 ritsrunners verkocht voor 20 euro).
Met de dakramen open is de muur net zoveel nacht als mijn nieuwe muurtje.
De sterren denk ik erbij.

Oh ja: manlief was blij verrast!

Liefdevol

Een paar maanden geleden kwam er een Syrisch gezin op mijn pad.
Via het fb-prikbord in onze wijk werden spullen gevraagd voor de inrichting van het huis dat ze hadden gekregen in de wijk.
Samen met mijn zoon bracht ik kleding van hem en zijn vrienden.
Het gezin bestaat uit moeder,  vader en 4 zonen. Bij dat bezoek was het ijs snel gebroken.
Nu help ik ze met post en andere regelzaken. Ik probeer hen op mijn manier te steunen in het opstarten van het maken van een veilig thuis dicht bij ons en ze te laten kennismaken met onze cultuur.
Aangezien ik op dit moment nog niet kan werken is het voor mij belangrijk van betekenis te kunnen zijn,  dus dit is fijn nu.
Wat hun vluchtverhaal is weet ik niet.
Het enige wat ik weet is dat H, de zoon van 19 jaar,  al een paar jaar in AZC woonde en vorig jaar met zijn familie is herenigd.
Hij spreekt al beetje Nederlands dus is druk met vertalen.
Moeder B wil graag dingen weten, vertellen en begrijpen dus H moet elk gesproken Nederlands woord  vertalen.
Ze hebben zo'n behoefte aan contact.
De jongens maken muziek en hebben humor. Dus we lachen vaak,  luisteren muziek, plagen elkaar en dat voelt zo fijn.
Ik krijg er energie van,  het voelt als rijkdom mensen van zo'n andere cultuur te leren kennen. Open staan voor elkaar en elkaars ideeën respecteren. En met plezier!
Moeder B was net terug van korte vakantie naar Libanon waar haar zieke vader met haar broers woont. Ze liet mij een filmpje zien, het was het filmpje van het afscheid.
Mensen die in stilte afscheid namen met tranen. We keken er samen naar.
Wat een trieste beelden.
Je voelde de liefde voor elkaar en dan afscheid nemen van je familie ....iedereen gevlucht, maar niet bij elkaar kunnen wonen.
Ik hield het niet meer droog.
Stiekem kropen de tranen uit mijn ooghoeken achter de bril langs mijn wangen over.
B en ik knuffelden elkaar.  Geen taal nodig.
Ze ging nog meer fruit voor mij schillen en de geur van Syrische koffie kwam uit de keuken.
(Sterkte koffie met kardemon )

10 jaar geleden kwam ik in contact met Nidal, een vrouw van mijn leeftijd die gevlucht was uit Irak. Zij woont met man ook in onze wijk. Ik hielp haar reïntegreren en we hebben nog steeds contact.
Zij spreekt al redelijk Nederlands en heeft lang geleden haar inburgerings cursus gehaald.
Vanmiddag was er een vraag van de Syriers die ik niet kon beantwoorden.
Ik belde Nidal, en na 10 sec. nam B de telefoon over en was er Arabisch contact tussen hen. Ze bloeiden er allemaal van op.

Binnenkort op de koffie bij B. En dan neem ik Nidal mee.  Nu al zin in.
Lachen en huilen zonder woorden, geen probleem.

Lente krabbels

Schetsen met stylus op mijn smartphone doe ik vaak. Zomaar tussen door.
Lente krabbels.

Dierbare kinderkunst

Dit dienblad beschilderde zoon Jaro in 2000.
Hij werd toen 7 jaar en hield enorm van tekenen. Illustraties en foto's in boeken bekeek hij altijd heel gedetailleerd.
We genoten altijd erg van zijn maaksels.
Vaak gaven vaak zelf-versierde cadeautjes weg.
Bijvoorbeeld een gele eenvoudige vaas waar hij in zijn 'elandentijd' prachtige elanden op tekende met porselein verf.
Deze staat nog steeds bij oma.
Of fietsbellen 'betekend' met metaalverf.
Zo ook dit dienblad.
Hij tekende met een watervast stiftje eerst de dieren erop.
Daarna kleurde hij met acrylverf alles in.
Als je er daarna dan 3 laagjes acryl glitsa  overheen verft blijven de prachtige tekeningen er 'altijd' op.

Misschien is dit een tip voor wie dit niet zelf weet.
Echt, jaren later zijn kindertekeningen nog mooier. Het roept heerlijke herinneringen op.

Tip van de week:
Koop bij Dille en Kamille mooie porseleinen  bekers (1,99),  schaf een porseleinstift aan.
Laat je kinderen of kleinkinderen  er in hun kinderhandschrift mooie zin op schrijven.
Of bloemetjes
Of insecten

En bak ze even in de oven.
Top cadeaus worden het!

Meisje

Opruimen is vinden. Dat schreef ik al.
Deze foto is door zoon Jaro gemaakt toen hij 6 jaar was. Ik had hem over portretten verteld (n.a.v foto projecten die ik op scholen deed)  en hij zou van mij een portret maken.
Jaro koos locatie,  wat ik aan moest , hoe mijn houding moest zijn etc.

Daar zat ik dan.
36 jaar.
Twee zonen, één van 6 en één van 3.
Schilderwerk van Henny Schrijver aan de muur (dat kreeg ik in ruil voor film/ documentaire die ik over haar gemaakt had).
Het het kewlox kastje naast me waarom mooi verzameld servies. Het blauwe stoeltje deed ook dienst als tafeltje en was door een vriendin voor mijn kinderen gemaakt.

Nog een meisje toch?

Leven in de kast

Elke dag ruim ik iets op. Niet de gewone dingen maar iets wat goed uitgezocht moet worden.
Bijvoorbeeld de kapstok (en dat je er dan achterkomt dat er 7 jassen van zoonlief hangen....hij was ook zo vol dat ding).
Of het oude kastje van opa met kleine spelletjes enzo (Nu hebben we vandaag weer potje yatzee gespeeld. Bas won weer net als al die vakanties 30 jaar geleden ).
Vandaag besloot ik onverwacht op zolder een lage kast op te ruimen.
Zaten alleen spullen van mij in (zoals meestal....dat moet gezegd).
Handwerkspullen, heel veel.
Ik krijg vaak knopen ander spul. En nu kon ik het uitzoeken en soort bij soort opruimen.
De houten naaidoosjes van mijn oma. De oude pillendoosjes van oma uit 1958 waar nu kleine ivoren knoopjes inzitten .
De verzameling breipennen, je weet maar nooit.
Heerlijk werkje. Echt waar. Ik deed wat weg en ordende. Maar ik haalde (met mezelf)ook herinneringen op. Aan handwerken met oma en met mijn moeder.
In Parijs kocht ik 15 jaar geleden heel mooi breed gordijn band.  Nog steeds deed ik.er niks mee.
Dus een aantal dingen heb ik gefotografeerd en ga ik verkopen.
Ik kan toch niet alles bewaren....toch?

Na zo'n middagje zit je met het hoofd wel even in andere tijden.
In zo'n kast en eigenlijk in alle kasten liggen spullen met herinneringen uit alle levensfasen.
Dus het speldenkussentje wat ik kreeg van vriendin van mij oma toen ik klein was. De kantjes die ik rond mijn 14e kocht bij een oud bandjes winkeltje in Middelburg.
De  knopen uit Spanje jaren later.
Zo kan ik dus met onderdelen uit elke kast een levenslijntje maken.
Misschien een goed idee voor een fotoprojectje voor mezelf.
Mijn leven per kast.

Heb nog genoeg te doen.
Heerlijk vooruitzicht.

Verhalen uit de oude stad

Vanmorgen fietsten we over het Neude richting de lapjesmarkt.
In 1906 zag die plek er zo uit als op deze foto.
Ik benut alleen de voordelen van Facebook. Eén van de voordelen is dat je lid kunt worden van een groep. De groep over oud Utrecht plaatst regelmatig een oude foto van Utrecht. Daar geniet ik elk moment van. Ik herken de gevels,  zie de veranderingen tussen tien en nu. En in gedachten loop ik dan in 1906 in zo'n lange rok ook op weg naar de lapjesmarkt.
We drinken vanmorgen koffie bij Olivier.
Van buiten ziet het er uit als een Engelse pub. Maar zodra je binnen bent valt je mond open.
Het is namelijk gevestigd in een oude kerk uit 1860.
En ze hebben zoveel mogelijk bewaard.
Daar zaten we dan aan heerlijke en ik droomde een beetje weg.
Zou de dame van de eerste foto elke zondag deze kerk hebben bezocht?
En dat ze dan ook soms even naar boven keek .
Heerlijk om te wonen en ouder te worden in een stad met historie.
En dat ik ook al 35 jaar dingen meemaak in deze stad.
En dat iemand ons vandaag fotografeerde op het Neude op de fiets naar de lapjesmarkt. En dan dan over 100 jaar iemand die foto ziet...

Koekkies

Manlief heeft een Kroatische collega die 18 december naar Kroatië ging. Ze kwam in de buurt van het dorp waar Jaro en Charlie een maand woonden.dus ze wilden wel een tas meenemen voor hun.
Dat kwam goed uit want zij hadden vooral zomerscholen in hun rugzakken maar gingen nu de winter in in Kroatië, oostenrijk en daarna weer Kroatië.
We vulden een weekendtasje warme kleren en lekkere verwennerij en zoals oude kaas, dropjes, gedroogde mango, frisse sokken en een zelfgemaakt buiktasje.
O wat had ik graag zelf in dat tasje gekropen.
Dinsdag haalde we de tas bij collega op. Jaro had hem gevuld met zomerkleding en lekkere dingen.
Charlie had speciaal voor mij koekjes gebakken.
En die waren zo superlekker.
Nootjes,  abrikozen, en nog meer.
Dagelijks heb ik er van genoten.
Nu zijn ze op
Gelukkig hebben we de foto nog

Hupsakee

Heb ik hupsakee een mooie tekst geschreven,  is het opeens  weg.

En zie dan maar weer eens in de flow te komen.
Ik schreef over de nieuwe koffer- platenspeler waar we nu steeds ' plaatjes' op draaien.
En over mijn lievelings LP uit mijn kindertijd die ik nu eindelijk weer kan beluisteren.
Oebele is Hupsakee
De serie keken we en toen kreeg ik de LP omdat ik zo van de liedjes genoot.
Nooit kon ik ze vinden op internet.  Soms een enkel liedje. Maar nooit de muziek als geheel.
In die tijd hadden we een radio en een pick up. We woonden in Alkmaar op een flat.
En met zijn zessen luisterden we daarnaar.
Dat kun je je nu niet meer voorstellen. Kinderen luisteren nu hun eigen muziek met koptelefoon en eigen muziekapparaat.
De liedjes ken ik  nog allemaal, niet alle teksten maar wel de volgorde op de plaat en  de melodieën.
Nu ik er weer naar luister valt op dat de liedjes vooruitstrevend waren voor die tijd. Het ging over jongensliefde prachtig gezongen door Willem Nijholt,  over televisie reclame en treinreisjes naar oma.
Dat was toen mijn liefste liedje.
Prachtige melodie en ik ging ook zo graag naar oma.

Fijn,  dat je door muziek op LP herinneringen ophaalt.
Ik keek naar Oebele,  Hamelen,  Q& Q,  en nog vele andere series.
Toen de Stratenmaker op zee show begon maakte mijn ouders andere keuzes. Dat ging ze echt te ver.
Heel soms zagen we een stukje,  en dan lagen mijn broer en ik dubbel.van de lach bij die scheet van Wieteke van Dort.

Morgen draai ik dit plaatje weer. Dan zing ik hard mee. 

Dag

Weer een afscheid.
De neef van mijn vader:de 93 jarige oom Engel.
Ja echt waar,  overleden op 2e kerstdag.

Hij was een bijzondere neef voor mijn vader (Philip) en broer (Engel). Ja ook Engel.
(De zus van mijn vader en zijn broer heette Engelien).

Afscheid dus.
Verdrietige kinderen en kleinkinderen die op een mooie manier afscheid namen van de man van wie ze zo hielden.
Iedereen maakt zo'n afscheid mee met zijn eigen ervaringen en gedachten;
Dat je zelf je lieve ouders ooit gaat verliezen.
Dat mijn ouders verdriet hebben over het overlijden.
Dat je mensen ziet die breken bij het vertellen van mooie herinneringen.
Dan dwaal je vanzelf af naar je eigen verdriet.

Bij de koffie achteraf, het knabbelen op zoute stengels,  je lip branden aan een bitterbal zei mijn oom Engel tegen mijn vader met een twinkeling in zijn ogen:
Wie hierna?

Zo gaat dat. En dat kan ook.

Het was een bijzonder stel de broers en de neef. Veel samen meegemaakt in de oorlog. Veel met havens en vervoer. Veel verhalen.
Van die verhalen had ik er nog wel veel meer  willen horen.
Tja

Proef grapje