We aten met de club van zeven oud collega's van Kunst Centraal.
Altijd bijzonder, afwisselend bij iemand thuis, en nog steeds betrokkenheid bij elkaar.
Zij kennen mij zo goed.
Zoveel meegemaakt en zoveel verzonnen en zoveel gelachen.
We aten bij de openslaande deuren en plots hoorde ik wat fladderen en ik voelde iets tegen mijn billen.
Th zei dat ik stil moest blijven zitten.
Er hing een heel jong pimpelmeesje aan mijn blouse.
Voorzichtig haalde hij hem er af en we keken allemaal hoe het kleintjes voorzichtig rechtop ging zitten en opeens weg fladderde.
Zomaar een bijzonder moment.
Wat bijzonder
BeantwoordenVerwijderenAch, zo mooi!
BeantwoordenVerwijderen