Bijna sport pret

Twee keer per week loop ik naar het fysio fitness centrum (2 minuten) en doe ik mijn sport programma.
Voor velen klinkt dat heel normaal, voor mij is het een verplichting, een echt 'moeten van mezelf'.

Voor mijn conditie beter,
Voor mijn lijf beter,
Voor mijn artrose beter,

Sinds ik in 1982 uit huis ging, is sporten voor mij niet meer vanzelfsprekend.

(daarvoor heb ik geturnd, geroeid, gezeild, gesurft, getennist en ik nog goed ook) 
 Sporten, ik heb er gewoon geen zin in, nooit. De tijd kruipt voorbij als ik sport.

Afgelopen weken zit het ritme er weer in, gelukkig maar.
Maar,  . . . .  ja echt waar, sinds ik een shuffeltje heb met daarop allemaal fijne muziek en dus met muziek op mijn hoofd en in mijn lijf aan het sporten ben vliegt de tijd voorbij.
Ritmisch beweeg ik op fiets en cross-trainer om vervolgens daarna nog vrolijk op te drukken en gewicht te heffen. Ik beluister de liedjes goed, het zijn snelle, maar ook mooie Nederlandse.
Wat me moeite kost is om niet mee te zingen. Volgens de trainer zing ik niet mee maar beweeg ik anders dan zonder muziek. Daar daar trek ik me maar even niks van aan.
Het fijnste liedje was vandaag was van Sam Means (klik aan).

Nou ja, ik moet niet overdrijven natuurlijk, ik sport natuurlijk nooit een minuut langer dan het programma aangeeft. . . . . dat zou echt een beetje overdreven zijn.Toch?

Ineke