Overmorgen begint de Ramadan. Dus ik fietste eind van de dag nog even langs het Syrische gezin. In de hoop dat moeder thuis was en we een kopje Syrische koffie konden drinken.
We hadden lol zonder woorden. En sommige dingen kan ze al een beetje zeggen. Ze snakt ernaar dat ze met mij kan praten. Zoonlief kwam naar beneden, hij vertaalt graag onze gesprekken
Er lag een bord met visjes, gefrituurde grote sardientjes. en een bord vers gefrituurde bloemkool.
Terwijl de koffie werd gezet at ik zo'n visje
Hmmmm knapperig en zout en met citroen erover ook nog fris.
Ik at wat bloemkool roosjes.... Zo lekker
Onze Hollandse bloemkool in een knapperige vorm.
Nog een visje.
Nog een visje.
Bijna het hele bord bloemkool.
En als toetje heerlijke Syrische koffie met een pruim.
We hadden lol. Ik moest nog koken voor mijn mannen maar had mijn buikje vol.
We spraken over de ramadan en ik wenste hun een goede maand.
Of ik op hun suikerfeest kwam...
Ze hebben hun familie niet hier en die missen ze juist deze tijd heel erg.
Die wonen ver weg in verschillende landen.
Vroeger altijd heel dicht bij elkaar en nu zo veel afstand.
Dag zus zei ze, ik kreeg een knuffel.
En in mijn fietstas zat een zak met fruit en een bloemkool. Ik heb geleerd dat te accepteren, doen ze in Syrië altijd bij zussen en familie...
Zo'n vrolijk uurtje, maar je voelt ook de zwaarte op zo'n moment. De zwaarte van het gemis en zo ver weg zijn van waar je je het meeste thuis voelt.
In mijn hart is nog plek genoeg.
Wat mooi!
BeantwoordenVerwijderen