Slooplicht

Terwijl in Nederland de kunst, en de kunsteducatie gesloopt wordt, is er naast het gebouw van Kunst Centraal ook flink gesloopt. In de zomer hebben we nieuw pand betrokken, prachtig nieuw maar met naast mijn bureau nog een raam waar tegenaan een oude loods. Geen licht op mijn werkplek.

Toen ik vanmorgen op mijn werk kwam was de loods gesloopt en stond mijn bureau (en dat van collega) in een enorme zee van licht.

Dat was wel even schrikken voor de Juffrouw met de groene jurk, gewend in het donker te zitten, beetje peinzend en kijkend in de werkruimte, zat ze nu in het volle licht.
De eerste uren deed ze haar ogen niet open, maar daarna ging ook voor haar een lichte wereld open.

De enorme gele graafmachine sorteerde al het afval, en gooide het elegant in de verschillende containers. Omdat die machines hydraulisch werken zagen de bewegingen er zo soepel uit dat het wel dansen leek.

Door de enorme herrie, kroop Kleine Kiek ook uit zijn leskist, en wilde er direct bij zijn.
Onhandig klom hij tegen het kozijn, om naast de Juffrouw met de groene jurk van het uitzicht te genieten.

Zij zat inmiddels in het zonnetje, helemaal vergeten hoe lekker dat was.

Kiek keek zijn ogen uit, zijn grote droom was zelf zo'n graafmachine besturen.

 

Een lichte dag met dansende graafmachine, dat was het.

Ineke